Εγώ είμαι ο ένοχος

Στη «Δίκη» του Κάφκα ο ήρωας του έργου, ο φιλήσυχος πολίτης Κέιν, συλλαμβάνεται χωρίς να έχει διαπράξει το παραμικρό αδίκημα. Το δικαστήριο όμως τον καταδίκασε σε θάνατο, και οι δήμιοι τον εκτέλεσαν έξω από την πόλη, σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο λατομείο «σαν ένα σκυλί». Κι όμως, ο πολίτης Κέιν είχε όντως διαπράξει ένα βαρύ έγκλημα. Δεν προάσπισε τα δικαιώματά του ως πολίτη, και επέτρεψε την υποταγή του στην πολιτική-οικονομική-κοινωνική εξουσία.

Η περίπτωση του πολίτη Κέιν, είναι και δική μας. Είμαστε ένοχοι, επειδή επιτρέψαμε στους κάθε είδους εξουσιαστές να ορίζουν τις μοίρες μας, τους αφήσαμε να κλέψουν τη ζωή μας, και να μας παρασύρουν στην καταστροφή. Οι νόμοι υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά όταν ο πολίτης δεν κάνει χρήση του νόμου και δεν μάχεται για το δίκαιο, τότε επιτρέπει στους καταχραστές του νόμου και τους σφετεριστές της εξουσίας να τον χρησιμοποιούν ως σκλάβο και να εξαφανίζουν την προσωπικότητά του. Πολύ περισσότερο, αντί να αντιστέκεται, συνεργάζεται μαζί τους. Οι νόμοι και οι θεσμοί είναι δίκαιοι, όχι όμως και τα πρόσωπα, τα οποία, αναλαμβάνοντας την εξουσία στο όνομα του λαού και της ευημερίας του, αποσκοπούν στο δικό τους συμφέρον. Παλαιότερα οι παντοδαποί εξουσιαστές ασκούσαν την ολοκληρωτική τους εξουσία φανερά. Στις σύγχρονες αστικές κοινωνίες την εξουσία κατέχουν πλέον οι πλούσιοι αστοί, οι οποίοι φροντίζουν να δίνουν και κανένα κόκκαλο στους παρατρεχάμενους, ώστε η εξουσία τους να εδράζει σε μια στέρεη ιεραρχία και να μην φαντάζει καταπιεστική. Θυμηθείτε και τη «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ.

Το έγκλημά μας; Αφήσαμε ανίκανους, δημαγωγούς, κομματάρχες, εθνοσωτήρες, αγράμματους, τενεκέδες, κλέφτες, πολιτικούς γκάγκστερ, αεριτζήδες, τρωκτικά, φρόκαλα και τσόκαρα, κουνιστούς, σκυλάδες, και ένα ολόκληρο συρφετό από διαβόλια να κυβερνούν τη χώρα, την τσέπη αλλά και την ψυχή μας. Το σύστημα λειτουργούσε μαφιόζικα. Το ιδιωτικό κεφάλαιο στήριζε τους εκλεκτούς, οι πολιτικοί έδιναν τα δημόσια έργα στους προστάτες τους, βολεύονταν και οι κουμπάροι και τα κομματόσκυλά τους. Τέλος, οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι ανελάμβαναν να εξωραΐσουν το μαφιόζικο κόλπο. Έτσι, καθένας έπαιρνε ανάλογα με το κόλλημά του είτε πολιτική, είτε οικονομική ή κοινωνική εξουσία, και όλοι μαζί απομυζούσαν τις σάρκες μας. Παιχνίδια εξουσίας υπήρχαν και σε τοπικό επίπεδο, και δεν επρόκειτο πάντα για χρήμα. Είναι γνωστό ότι οι κάθε είδους διευκολύνσεις στον δημόσιο τομέα γίνονταν με ποσόστωση, ανάλογα με τη δύναμη κάθε κόμματος. Εννοείται ότι οι επωφελούμενοι έπρεπε να δηλώσουν υποταγή σε κάποιο κόμμα. Οι ανένταχτοι ας πρόσεχαν. Κι εγώ δεν μιλούσα. Άλλες φορές φοβόμουνα, άλλες φορές βολευόμουνα. Άλλες φορές ένιωθα οπαδός κάποιου κόμματος ή κομματάρχη, και έλεγα «Ας…!». Αυτό πληρώνω.

Και τώρα, αυτοί οι ίδιοι οι ψεύτες και κλέφτες, αυτοπροβάλλονται ως εθνοσωτήρες, καθώς «νοιάζονται» για την κάθαρση από την κόπρο του συστήματος, για την οποία φέρουν αυτοί την ευθύνη. Έτσι, ξεδιάντροπα. Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Πρέπει να κατασκευαστεί ο ένοχος. Έτσι, τα παπαγαλάκια του Τύπου οργιάζουν. Έγκριτοι δημοσιογράφοι, καταδότες με κουκούλα, συκοφάντες πληρωμένοι, μέσα από τον αθηναϊκό Τύπο στοχοποιούν διάφορες επαγγελματικές ομάδες. Όχι, το πρόβλημα δεν είναι αυτοί, οι πολιτικοί, οι κεφαλαιοκράτες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Το πρόβλημα είναι ο απλός υπάλληλος και ο ψιλικατζής, που δεν δίνει απόδειξη για ένα πακέτο τσιγάρα. Ας ξεκινήσουν πρώτα από τους ίδιους.

Η σκέψη της κυβέρνησης είναι απλή. Προσπαθεί να βρει από πού θα κόψει. Έτσι, βάζει τους συκοφάντες δημιοσιογράφους να ρίξουν τον λίθο του αναθέματος σε όλους τους «κακούς» δημοσίους υπαλλήλους και μικροεπιχειρηματίες. Εκεί αναλώνεται σήμερα η πολική. Το σύνθημα είναι: «Οι άλλοι φταίνε, όχι εμείς»! Θα φάμε τις σάρκες μας, θα κατασπαράξει ο ένας τον άλλον. Ποσώς ενδιαφέρει αυτό τους κρατούντες. Λεφτά να βρούμε μόνο… Ας τα πάρουν από τις τράπεζες. Ας στείλουν τη Siemens στα ελληνικά δικαστήρια, όπως έκαναν οι Αμερικάνοι με την Daimler, που της επέβαλαν βαρύ πρόστιμο. Ας τα πάρουν από τους δικούς τους ανθρώπους αλλά και από αυτούς τους ιδίους. Αυτοί έκλεψαν, όχι εγώ. Αυτοί όμως δεν είναι ένοχοι, καθώς τους προστατεύει η βουλευτική ασυλία, ακόμη κι αν κλέψουν ή σκοτώσουν. Αυτοί όμως έκλεψαν τη ζωή από τα νιάτα της Ελλάδος και σκότωσαν τα όνειρά τους. Πού θα κρυφτούν;

Παραλογισμός: Αυτοί που κατέστρεψαν τη χώρα κατηγορούν εμένα τον αθώο και ευσυνείδητο πολίτη ότι εγώ είμαι ο ένοχος, και πρέπει να πληρώσω τη νύφη, ενώ οι πραγματικοί ένοχοι παραμένουν στν εξουσία.

Υπάρχει και καλύτερο ανέκδοτο. Όταν κάποιος κλέφτης και απατεώνας πέθανε, ο άγγελος τον έβαλε στον παράδεισο, γιατί ο Θεός συγχωρεί τους αμαρτωλούς. Όταν όμως πέθανε κάποιος ευσυνείδητος υπάλληλος, ο άγγελος τον έστειλε στην κόλαση, λέγοντας ότι ο Θεός συγχωρεί την αμαρτία όχι όμως τη βλακεία. Αν οι πολιτικάντηδες και οι κατέχοντες δεν θέλουν να το ρίξουμε όλοι στη «λευκή απεργία» ή να ξεσπάσει κοινωνικός εμφύλιος, ας ζητήσουν συγγνώμη, ας στείλουν τους ενόχους στη φυλακή, και άντε στο καλό. Τους σιχαθήκαμε.

Του Χαρίτων Καρανάσιου