Ρηγματώδες, σκληρόν, με γωνίες οξείες
και βραχώδες συνάμα
το ανατολικό όριο.
Υψιπετές, με δάκρυ κόντρα του τον ήλιο
το δυτικό.
Χιαστί, εμπλεκόμενο στο ζέον πάθος,
του βοριά,
το βορεινό σημείο.
Γαλήνη της σκούρας θάλασσας,
μα και του βυθού ο φόβος των ιχθύων, νηνεμία,
το νότιο ημισφαίριο.
Κι ωσάν πυξίδα,
να μετρούμε
- εγώ και τόσοι άλλοι,
ανεμοδείκτες,-
τη διαρπαγή της μωβ επιθυμίας,
τη συστροφή της μαύρης αληθείας.
Έως το σύνολο των οριζόντιων σημείων σου,
συναθροίσει, διαιρέσει κι αναστρέψει,
όσες στιγμές,
τόσες στιγμές , πόσες στιγμές...
στιγμές, που διέφυγαν κρυφίως,
μες απ’ τ’ "αχ" , ένα σωρό
και του σωρού,
τα μύρια "δεν μπορούσα".
Γιώργος Μπέρτσος
ΥΓ1 Σ' όλη μας τη ζωή βουλιάξαμε πολλά καράβια μέσα μας, ίσως για να μη ναυαγήσουμε μια ώρα αρχύτερα εμείς οι ίδιοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου