Ένα διαµελισµένο σώµα µέσα σε ένα απορριµµατοφόρο. Ένας άνθρωπος που είχε την τύχη σκουπιδιού. Η είδηση γιατο ανατριχιαστικό δυστύχηµα έκανε τον γύρο της στα δελτία των ειδήσεων και µετά χάθηκε (ως συνήθως) µέσα στη ροή µιας καθηµερινότητας που είχε πιο «ενδιαφέροντες» τίτλους: το θρίλερ της ελληνικής οικονοµίας, το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, την πεσµένη κίνηση στην αγορά... Όλα κοµµάτια µιας επικαιρότητας που (όπως φαίνεται) δεν έχει χρόνο για αλτρουισµούς.
Το στοµάχι του«ανθρώπου του καναπέ» έχει αναπτύξει δυνατά αντισώµατα. Και µια τάση να ενδιαφέρεται περισσότερο για όσα έχουν άµεση σχέση µε το πορτοφόλιτου. Άλλωστε, το διαµελισµένο σώµα δεν είχε καν όνοµα. ∆εν τοαναζήτησε κανείς...
Το θέατρο «Σηµείο» και ο Νίκος ∆ιαµαντής, αντιδρώντας στην είδηση της φρίκης, απηύθυνε ανοιχτή πρόσκληση σε καλλιτέχνες, ανθρώπους του λόγου και της διανόησης, ζητώντας το «σχόλιό» τους σαν µια δήλωση αλληλεγγύης, σαν ένα µικρό κοµµάτι αντίστασης στην πολτοποίηση της ανθρωπιάς µας.
Έτσι γεννήθηκε µια ιδιότυπη παράσταση υπό τον τίτλο «Κανένας». Μέσα στα κείµενα που παρουσιάζονται απόψε στο θέατρο περιλαµβάνονται θεατρικοί µονόλογοι, ποιήµατα, δοκίµια, πεζά. «Η δουλειά µας είναι να ανταποκρινόµαστε εν θερµώ», λέει ο Νίκος ∆ιαµαντής. «∆εν θέλουµε να καταγγείλουµε ούτε να αποκαταστήσουµε τη δουλειά που πρέπει να κάνουν οι φορείς της Πολιτείας. Απλά θέλουµε να υπενθυµίσουµε ότι είµαστε παρόντες. Ότι σ’ αυτή την άγρια κοινωνική κρίση όπου ζούµε υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας: η ανθρωπιά».
«Έχουν αρχίσει να φαίνονται µακριά κάτι φώτα. Τι ευτυχία, αν ήταν κανείς µέσα στα φώτα, θα κινδύνευενα τον πάρουν είδηση οι άλλοι και να τον διώξουν. Ενώ εδώ µέσα είναι σκοτεινά, κανείς δεν πρόκειται να σε καταλάβει. Θα ήταν το χέρι του Θεού που µε πήρε από τον κάδο των σκουπιδιώνκαι µε τοποθέτησε απαλά εδώ µέσα για να µην καταλάβω τίποτα...». Ο ποιητής Θανάσης Νιάρχος ήταν από τους πρωτεργάτες της εν λόγω συνάντησης. Το κείµενο που έγραψε ειδικά για τη βραδιά (όπως και όλοι οι συµµετέχοντες) εισχωρεί στο µυαλό και την ψυχή του άτυχου ανθρώπου και του δίνει φωνή – µια φωνή που αλλιώς δεν θα ακουγόταν ποτέ.
«Ειναι εξωφρενικό αυτό που συνέβη. Έπειτα από µια τέτοια φρίκη, οι εκλογές έπρεπε να γίνουν µυστικά», λέει ο Θανάσης Νιάρχος.
Και οι 23 συµµετέχοντες, συγγραφείς, ποιητές, δηµοσιογράφοι, δοκιµιογράφοι, ανταποκρίθηκαν στην ιδέα του Νίκου ∆ιαµαντή, σαν να περίµεναν µια ευκαιρία για αυτή την εκδήλωση.
«Η φιλανθρωπία είναι πιο δύσκολος τρόπος να δηλώσει κανείς τη συντριβή του», λέει ο δηµοσιογράφος Ηλίας Κανέλλης, ένας από τους συµµετέχοντες. «Χρειάζεται λεφτά και δηµοσιότητα κι έχει το µειονέκτηµα ότι οι φιλάνθρωποι νοιάζονται περισσότερο για τον εαυτό τους (τη φήµη τους, τουςλογαριασµούς τους, την ισοσκέλιση των φορολογικών τους εξόδων, τον µύθο τους) παρά για εκείνους που ελεούν. Πάντως, από ολότελα, καλή κι η φιλανθρωπία. Αλλά δεν φτάνει. Από τη λύπη έως την υστερόβουλη καλοσύνη δεν µεσολαβεί παρά η πολιτική. Μόνο στηνεπικράτεια της πολιτικής και, κυρίως,της διά της πολιτικής κατάφασης στην κοινωνική δικαιοσύνη υπάρχει ελπίδα να µειωθούν τόσο φρικτά συµβάντα».
Όσοι βρέθηκαν χτες στο θέατρο «Σηµείο» είχαν την τύχη να ακούσουν κείµενα των Βασίλη Βασιλικού, Nίκου Βατόπουλου, Νίκου Βλαντή, ∆ιονύση Βυθούλκα, Ρέας Γαλανάκη, Κωστή Γκιµοσούλη, Βασίλη Kατσικονούρη, Λίλας Κονοµάρα, Γιάννη Κοντού, Ενης Κούκουλα, ΓιώργουΛαζόγκα, Μαρίας Λαϊνά, Γιώργου Μανιώτη, Γιώργου Μαρκόπουλου, Παναγιώτη Μέντη, Κώστα Μουρσελά, Νίκου Παναγιωτόπουλου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Κατερίνας Σχινά, Στέλιου Χατζηαδαµίδη, Γιάννη Χρυσούλη.
Πηγή: Tα Νέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου