Ho Ho Fucking Ho...

Μερικές φορές σκέφτομαι πως ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι δεν αυτοκτονούν τα Χριστούγεννα είναι επειδή δεν θέλουν να λερώσουν με αίματα το μπάνιο τους. Εγώ εδώ και μερικά χρόνια λέω να κάνω ρεβεγιόν στο ΚΑΤ ή στο νεκροτομείο. Θα φύγω από τον τρίτο όροφο, παίρνοντας μαζί μου και όλα αυτά τα λαμπάκια που απλώνει στο μπαλκόνι του ο γείτονας από τον δεύτερο. Φέτος τη γλιτώσαμε. Και εγώ και τα λαμπάκια. Ο γείτονας δεν τα άπλωσε. Μου είπε ότι σκέφτεται να κάνει οικονομία στο ρεύμα. Εγώ του είπα πως δεν χρειάζονται πλέον λαμπάκια, έχουν ανάψει τα δικά μας, αυτά τα εσωτερικά που δεν είναι και κινέζικα. Συμφωνήσαμε και οι δύο ότι η χώρα θα έπρεπε να εξαιρεθεί από τα Χριστούγεννα. Δεν μας αξίζει τόση σαχλαμάρα. Ας κάναμε κάτι σαν Καθαρά Δευτέρα.

Έβγαλα το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ και έριξα εκείνη τη φευγαλέα, τη φοβισμένη ματιά που κατά βάθος αρνείται να μεταφέρει στον εγκέφαλο ένα άσχημο μήνυμα. Ομως ναι, είχα βενζίνη και μάλιστα πάνω από μισό ρεζερβουάρ. Εδώ και ένα χρόνο αισθάνομαι ότι το αυτοκίνητο καίει περισσότερη βενζίνη, λες και έχει προβλήματα και το έριξε στο ποτό. Ξεκινάω και σκέφτομαι γιατί τα Χριστούγεννα να είναι τόσο αμερικάνικα και το Πάσχα τόσο μα τόσο ελληνικό. Πως θα ήταν, για παράδειγμα, αν ο Χριστούλης ανέβαινε στον ουρανό κάνοντας Ho Ho Ho; Υποθέτω ότι θα γλιτώναμε από τον Γαϊτάνο και θα έπαιρνε τη δουλειά η Βανδή. Στην Κηφισίας σταμάτησε το αυτοκίνητο. Σταμάτησε η σκέψη μου, σταμάτησαν τα πάντα.

Έχω την αίσθηση ότι για δέκα λεπτά σταμάτησαν και τα ρολόγια. Εκινείτο μόνο ένας τυπάκος που νοίκιαζε τηλεοράσεις, όπως κάνουν στα νοσοκομεία. Αυτό δεν ήταν μποτιλιάρισμα. Ηταν κάτι μεγαλύτερο. Λες και εκεί ψηλά υπάρχει ένα παιδάκι που έβγαλε όλα τα αυτοκινητάκια του για να παίξει στο χαλί. Αρχισα να λέω στον εαυτό μου πως την άλλη φορά καλό θα είναι να πάρω το καραβάνι με τα μουλάρια που ξεκινάει από τον Υμηττό. Στους Αμπελόκηπους είδα τον πρώτο ωραίο λόφο με σκουπίδια. Αδικα δέρνονται στην Κερατέα, η λύση είναι εδώ, μπροστά στα μάτια μας. Πολλές μικρές χωματερές. Χιλιάδες χωματερές. Μία σε κάθε γειτονιά της πρωτεύουσας.

Ένας τύπος στο ραδιόφωνο λέει για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Το δικό μου επάγγελμα ήταν ανοιχτό και πηγαίνουν να το κλείσουν. Αυτό γίνεται. Ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα και κλείνουν τα υπόλοιπα. Είμαστε μία χώρα που έμαθε να κινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Μεγάλωσε πάνω σε αυτό, σφήνωσε και τώρα δεν θέλει να σηκωθεί. Πάρκαρα σε διπλή σειρά. Μπήκα σε ένα γαλάζιο κτίριο, έδωσα μία απόδειξη και μία ψυχρή χειραψία σε έναν λιγνό τύπο. Πληρώθηκα για τελευταία φορά από το ραδιόφωνο. Παρέδωσα την κάρτα εισόδου. Αλλά δεν ήθελα να φύγω. Σπίτι είχε Χριστούγεννα, εκεί δεν είχε τίποτα.

Του Κώστα Γιαννακίδη