Παραμονή Πρωτομαγιάς

Μετά το θόρυβο και τα σουβλιστά αρνιά της ελληνικής χριστιανικής παράδοσης, τα φώτα σβήνουν, η αυλαία πέφτει, και η εορταστική περίοδος φεύγει μαζί με την τελευταία φλόγα Αγίου Φωτός που τελικά κανείς δεν κατάφερε να κρατήσει. Και έρχεται μια άλλη γιορτή, με την δύση της τελευταίας μέρας του Απρίλη και την ανατολή της πρώτης του Μάη. Για κάποιους λάους μια από τις σημαντικότερες (αν όχι η σημαντικότερη) γιορτή είναι αυτή κατά την οποία γιορτάζεται η αναγέννηση της Μητέρας Φύσης, η νέα ζωή, το φώς και η γονιμότητα, το Beltane.
Η προέλευση της ονομασίας Beltane είναι κατά βάση αρχαία ιρλανδική, ( Beltene ) και σημαίνει «bright fire», και παρόλο που υπάρχουν διαφοροποιήσεις από περιοχή σε περιοχή σχετικά με την ορθογραφία ή την προφορά, το νόημα είναι το ίδιο σε κάθε διάλεκτο.


Oι ρίζες της γιορτής χάνονται στα βάθη των αιώνων. Στην ιρλανδική μυθολογία, το Beltane σηματοδοτούσε την έναρξη του νέου έτους για τους Tuatha De Danann. Κάθε χρόνο οι τότε Παγανιστές άναβαν φωτιές, πιστεύοντας πως θα έχουν καλές σοδειές και ευημερία. Οι Φωτιές του Beltane ήταν και είναι ιερές, εξαγνιστικές, μια δυνατή πηγή ενέργειας κι ένας τρόπος να εισακουστούν οι προσευχές. Φωτιές άναβαν επίσης και οι Δρυίδες στην κορυφή των λόφων χρησιμοποιώντας εννέα διαφορετικά είδη ξύλων, και τα κοπάδια των χωρικών οδηγούνταν να περάσουν ενδιάμεσα από δύο από αυτές, καθώς θεωρούνταν ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξαγνίζονταν. Παρόμοια έπρατταν και οι ίδιοι οι χωρικοί, για καλή τύχη και εξαγνισμό καθώς επίσης και για να εξασφαλίσουν καλές σοδειές και ευημερία.


Η παραμονή της πρωτομαγιάς είναι γνωστή και ως νύχτα των πνευμάτων. λέγεται ότι τα αερικά και οι νεκροί σημειώνουν μια ασυνήθιστη δραστηριότητα, και γι αυτό το λόγο οι χωρικοί έπλεκαν ξόρκια για να κρατήσουν τα πνεύματα μακριά, ή κλείδωναν τις πόρτες τους αρνούμενοι να δώσουν φιλοξενία ή νερό και τροφή σε κάποιον γείτονα, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξουν στους νεκρούς ότι εφόσον οι γείτονες εκείνη τη νύχτα δεν ήταν καλοδεχούμενοι , πόσο μάλλον οι ίδιοι οι νεκροί.
Συνήθες ήταν το φαινόμενο των νεαρών αγοριών και κοριτσιών που έκαναν έρωτα στα δάση εκείνη τη νύχτα για να φέρουν γονιμότητα τόσο στη γή όσο και στους εαυτούς τους. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσο στενά συνδέονταν με τη φύση, ταυτιζόμενοι με αυτή. Μάζευαν διάφορα λουλούδια και ανθούς για να διακοσμήσουν τα σπίτια τους ή για να τα βάλουν σε καλαθάκια τα οποία τα άφηναν στις πόρτες των σπιτιών ως δώρα. Με τον ερχομό του Χριστιανισμού φυσικά, το να κάνουν έρωτα στα δάση και να περιφέρονται μαζεύοντας λουλούδια μέχρι το ξημέρωμα της πρωτομαγιάς θεωρήθηκε αμαρτία, έτσι ένα πέπλο γοητείας τύλιξε το έθιμο των ερωτικών περιπτύξεων, κάνοντάς το να φαίνεται ακόμα πιο ιερό στα μάτια των ενδιαφερόμενων.

***