Υπάρχει µία θεωρία που λέει πως η γυναίκα είναι όσο δείχνει και ο άντρας όσο νιώθει. Βέβαια θα µπορούσαµε να πούµε και το αντίθετο και ίσως βολεύει σε κάποιες περιπτώσεις, ωστόσο νοµίζω πως η αρχική πρόταση είναι πιο κοντά στην πραγµατικότητα. Μιας και σιγά σιγά πλησιάζουµε προς τα σαράντα µας, όχι αυτά που µας κάνουν οι άλλοι, αλλά την ηλικία των σαράντα και µιας και όλα γύρω µας µεγαλώνουν και αναγκαστικά και εµείς ή αν δεν σας αρέσει το «εµείς» ας το κάνουµε «εγώ», είπα να γράψω τις σκέψεις µου για τον χρόνο και πως περνάει πάνω µας (µου). Τι αφήνει, τι παίρνει και στην τελική, τι θέλει από εµάς (εµένα); Δεν νοµίζω να µε πιάνει καµιά από αυτές τις κλασικές κρίσεις των δεκαετιών, γιατί προσωπικά χαίροµαι κάθε χρονική περίοδο της ζωής µου και βασικό µου πιστεύω είναι πως, κάθε ηλικία έχει τα µοναδικά καλά της και δεν την αλλάζω µε περασµένες ηλικίες. Έτσι και αλλιώς αυτή είναι και η λογική συνέχεια της ζωής, κατά την γνώµη µου πάντα.
Η λέξη «κρίση» µπορεί να µην είναι και τόσο όµορφη, αν και πολύ της µόδας έγινε τελευταία, γι’ αυτό, ας πούµε πως απλά σε κάποιες φάσεις της πορείας µας σταµατάµε για να σκεφτούµε ή για να κάνουµε έναν γρήγορο απολογισµό. Ας κάνουµε και εµείς έναν, για να δούµε τί γίνεται και αν θεωρήσουµε πως φτάσαµε περίπου στα µισά της καριέρας µας (οι 40άρηδες) ως άνθρωποι, τί πήρε και τί άφησε ο χρόνος, αν έχουµε θετικό ή αρνητικό ισοζύγιο. Τώρα βέβαια για να µπορέσουµε να κάνουµε απολογισµό χρήσης θα πρέπει πρώτα να ανακαλύψουµε τον σκοπό της ζωής.
Ο σκοπός της ζωής λοιπόν, σύµφωνα µε εξακριβωµένες πληροφορίες, είναι ΝΑ ΖΟΥΜΕ, γιατί µόλις αφήσουµε τον µάταιο τούτο κόσµο, αυτόµατα δεν υπάρχει κανένας σκοπός.
Αφού λοιπόν βρήκαµε, εύκολα νοµίζω, τον σκοπό της ζωής που τόσα χρόνια ψάχνουν οι άλλοι και δεν βρίσκουν, περνάµε στην δεύτερη φάση του απολογισµού µας.
Πρέπει λοιπόν να ζήσουµε όσο περισσότερο γίνεται και φυσικά µε όσο το δυνατόν καλύτερη ποιότητα, γιατί αλλιώς δεν θα είναι και τόσο όµορφα τα πράγµατα. Μέχρι τα 40 µας, νοµίζω πως το θέµα της ποιότητας της ζωής δεν µας νοιάζει ιδιαιτέρως, γιατί σε γενικές γραµµές -εκ των πραγµάτων και στατιστικά- είµαστε καλά και περνάµε καλά, και δεν έχουµε αφήσει εντελώς το παιδί που κρύβουµε µέσα µας. Ίσως κάπου γύρω µας, έχουµε µαµάδες και µπαµπάδες και δεν τα παίρνουµε όλα τόσο βαριά για να χαλάσουν την ποιότητα της ζωής µας. Ίσως να είναι και το µεταβατικό στάδιο κάπου εκεί για να περάσουµε στα πιο ουσιώδη της ζωής µας. Ίσως όµως και να χαλάει από εκεί και πέρα. Ένας άντρας, λογικά, σ’ αυτή την ηλικία έχει ήδη κάνει τουλάχιστον ένα γάµο και λογικά, πάντα µε βάση την στατιστική, θα έχει κάνει και κάποιον απόγονο. Το κλασσικό αυτό είναι.
Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκίνησα να γράφω ένιωθα πως πέρασαν πολλά χρόνια από την φοβερή εκείνη µέρα -για την µάνα µου τουλάχιστον- που ήρθα σ’ αυτόν τον κόσµο και ίσως πέρασαν χωρίς κάτι ενδιαφέρον. Αλλά όσο περνάει η ώρα, µάλλον το αντίθετο συµβαίνει.
Τα πρώτα 20-25 µας χρόνια µε τα σχολεία, τις σπουδές, πέρασαν πολύ γρήγορα. Άρα 15 χρόνια µε το ζόρι ζούµε και αν θεωρήσουµε πως ο µέσος όρος ζωής είναι στα 80 περίπου -και αυξάνεται συνέχεια- έχουµε τελικά πολύ χρόνο ακόµα για να κάνουµε όλα όσα «πρέπει» ή όλα όσα θέλουµε.
Μπέρδεµα µάλλον είναι όλο αυτό και ίσως δεν βγαίνει και άκρη γιατί µπερδεύεται το «πρέπει» µε το «έτυχε» και ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι καλοί συνοδοιπόροι στη ζωή. Καµιά φορά περνάς 10 χρόνια στην ίδια ρουτίνα και δεν καταλαβαίνεις πώς πέρασαν και το µόνο που σε κάνει να αντιλαµβάνεσαι τον χρόνο, είναι τα παιδιά γύρω σου που µεγαλώνουν κάθε µέρα ενώ εσύ µένεις στάσιµος, χωρίς να µπορείς να αντιληφθείς τί πήρες και τί έδωσες και φτάνεις να το δέχεσαι σχεδόν µοιρολατρικά.
Από την άλλη µπορεί σε ένα - δυο µήνες ή και λιγότερο, να ζήσεις και να καταλάβεις τόσα όσα θα ήθελες δύο ζωές για να πάρεις χαµπάρι τι γίνεται. Και έτσι έρχονται σε αντιπαράθεση τα δέκα χρόνια µε τους δύο µήνες.
Φυσικά αυτός που για δέκα χρόνια ρουτινιάζει έχει σίγουρα κουραστεί και αρχίζει να σκέφτεται όλα τα κλασσικά, πως πέρασε ο καιρός, πως µεγάλωσαν τα παιδιά, πως έπεσαν τα µαλλιά, πως άσπρισαν, θυµάται παροιµίες για τα άσπρα µαλλιά στην κεφαλή… κλπ. κλπ.
Στην άλλη περίπτωση, η ροή δεν σε αφήνει να τα σκέφτεσαι όλα αυτά και αυτό που κάνεις είναι να παίρνεις όσα περισσότερα µπορείς από γύρω σου και να ευχαριστιέσαι τον χρόνο σου ακόµα και όταν κάθεσαι στον καναπέ σου και κοιτάς το ταβάνι.
Επανέρχοµαι όµως στο «πρέπει» και στο «έτυχε» γιατί για σας τους άντρες τουλάχιστον, κάπου εκεί είναι η αλήθεια. Αυτές οι δύο λέξεις καθορίζουν σε µεγάλο βαθµό το µέλλον µας και πρέπει να διαλέξουµε αν θα ζήσουµε µ’ αυτές αρκετά νωρίτερα. Τώρα το «έτυχε» πως µπορείς να το διαλέξεις δεν ξέρω.
Οι µελέτες λένε πως ο ρουτινάκιας ζει περισσότερα χρόνια, όµως απλά ζει. Δεν νιώθει, δεν αντιλαµβάνεται και όλα περνάνε κινηµατογραφικά από µπροστά του. Μπορεί και το σωστό να είναι κάπου στη µέση, µπορεί και πουθενά. Έτσι και αλλιώς όλα έχουν να κάνουν µε την αντίληψη του καθενός για τα πράγµατα.
Σύµφωνα µε τους γονείς µας, το σωστό είναι να ρουτινιάσουµε, γιατί αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής µας. Και τί άλλο να κάνεις άλλωστε; Σύµφωνα µε µένα όµως οι στίχοι του τραγουδιού του Χρ. Θηβαίου που λένε «και οι στιγµές που µου ‘δώσες αξίζουν µια ζωή», έχουν µεγαλύτερη βαρύτητα από την κλασσική καθηµερινότητα και είναι στιγµές που µπορούµε να τις πάρουµε από παντού, γύρω µας βρίσκονται και µας περιµένουν, ευτυχώς.
Σίγουρα πολλές φορές, αναγκαζόµαστε να ακολουθήσουµε τους ίδιους ρυθµούς κάθε µέρα, να κάνουµε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, όµως ο χρόνος που ουσιαστικά χρειαζόµαστε για να ζήσουµε, ίσως είναι µόνο µικρές στιγµές πολύ έντονες, που µπορούν να κλείσουν το βάθος του χρόνου που δηµιουργείται γύρω µας και µέσα µας.
Δεν ξέρω αν µπορούµε να πούµε κάτι περισσότερο, δεν ξέρω αν θέλω να πω περισσότερα, ας το αφήσουµε κάπου εδώ αυτό το θέµα και ας ψάξουµε τις στιγµές µας µέσα στο χρόνο και τα χρόνια. Όποιος θέλει! Όποιος πάλι δε θέλει, χάνει… αλλά είναι τυχερός γιατί δεν το ξέρει.
ΥΓ. Ευρύνοε σε ευχαριστώ. Ήταν ταμάμ το τραγούδι αυτή την ώρα...
15 σχόλια:
""Επανέρχοµαι όµως στο «πρέπει» και στο «έτυχε» γιατί για µας τους άντρες τουλάχιστον, κάπου εκεί είναι η αλήθεια.""
με μπέρδεψες :$
"άντρες"?
anyway.. είμαι αρκετά ανοικτόμυαλος ώστε να δέχομαι και αλλαγές φύλου απο τον συνομιλητή μου αναλόγως της διά-θεσης.. :-)
μα δέν κάνω διακοπές..χαχα
ας επανέλθουμε στην τάξη..
προσωπικά, πιστεύω οτι ο Χρόνος βοηθάει στην Νόηση..
έμεινα πολύ μικρός μόνος (απο γονείς) και ίσως αυτό συνέβαλε στην δια-μόρφωση μου..
αυτά ως πρώτο σχόλιο..
εδώ γύρω θα βρίσκομαι.. (απειλή?)
Βλέπεις τι μπορεί να συμβεί αν την ώρα που γράφεις ακόμη δεν έχεις ξυπνήσει καλά;Kαι φαίνεται ότι ούτε το βαρέλι με τον καφέ έκανε τίποτα...Το διόρθωσα.Ο δαίμων του πληκτρολογίου είναι ο ένοχος... και μην με κάνεις να γελάω πρωί πρωί...
Θα σοβαρευτώ κι εγώ τώρα για να σου πω ότι δυστυχώς ο χρόνος δεν βοηθάει πάντα τους ανθρώπους.Είναι μεγάλη η αλυσίδα.Ο χρόνος σε σχέση με τα βιώματα,το χαραχτήρα καθώς και πολλά άλλα μπορεί να οδηγήσει κάποιον στη Νόηση.Αρκεί να το θέλει.Αρκεί να μπορεί να το φανταστεί αρχικά και μετά να το υλοποιήσει.Αρκεί να έχει όνειρα και διάθεση για ζωή.
Πάντως,επειδή γνωρίζω καλά τι θα πει να μένεις από μικρός χωρίς γονείς θα πω πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να φτάσεις σε μονοπάτια σοφίας και γνώσης.Γιατί πάντα σε ένα νόμισμα υπάρχουν δυο όψεις.
Αυτή η απειλή γιατί δεν με τρόμαξε καθόλου;
Τριχες κατσαρές οι μελέτες και οι ερευνες.
Η ευτυχία εχει ονομα καλή μου.
Λέγεται νιάτα.
δέν σε τρόμαξε η απειλή μου;
να το κοιτάξεις αυτό..χαχα
τέλος πάντων, μετά τις απαραίτητες εξηγήσεις, αποκαταστάθηκε η σκέψη μου σε διαφορετική αντι-μετώπιση..
όπως λέω, η προσωπικότητα είναι κάποιο προσωπείο που φοράμε έναντι του καθενός..
αλλιώς μας βλέπει καθένας..
ο χαρακτήρας, είναι κάτι χαραγμένο μέσα μας..
δέν αλλάζει "εύκολα"..
τα βιώματα.. μεγάλο σχολείο..
στάθηκα δυνατός, όταν έπρεπε, όταν γύρω μου βρίσκονταν άνθρωποι "παρμένοι" απο διάφορες ουσίες και εγώ προσπαθούσα να τους αποτραβήξω.. ξανά και ξανά..
μα δέν έχω μετανοιώσει για τίποτα..
πάλι θα "δαπανούσα" χρόνο για κάτι τέτοιο..
Ευτυχώς θαλασσοκράτορα που η ευτυχία έχει για τον καθένα διαφορετικό όνομα.Ευτυχώς...Αυτός που δεν μπορεί να ζήσει και να απολαύσει το μεγάλωμα του είναι άξιος της μοίρας του.
Ευρύνοε μα καθόλου δεν με τρόμαξε η απείλη σου και δε θέλω να το κοιτάξω...
Τα προσωπεία δεν μου αρέσουν.Είναι για ανθρώπους κενούς και χαμένους σε δρόμους παράξενους.Εκείνος που είναι καθαρός δε χρειάζεται κανένα προσωπείο.Έχει ήδη ένα πρόσωπο.Ο χαραχτήρας χαράζεται.Από μας.Εμείς τον σκαλίζουμε μέσα μας και ανάλογα ο καθένας τον διαμορφώνει.
Τα βιώματα είναι στα αλήθεια μεγάλο σχολείο.Μόνο που μερικοί απλά τα ζούνε.Δίχως να τα καταλαβαίνουν.
Και είναι κρίμα.Γιατί αυτοί μπορεί να μοιάζουν τυχεροί,μα στην πραγματικότητα δεν είναι...
χμ..
το "έτυχε" δέν το επιλέγεις..
μπορείς όμως να το προ-καλέσεις..
τώρα άλλαξε όλο το νόημα της φράσης..
ευχαριστώ..
το προσωπείο πάντα υπ-άρχει, όσο κι αν δέν το παρα-δεχόμαστε..
αλλιώς μιλάς στο παιδί σου, αλλιώς στον πελάτη-προιστάμενο, αλλιώς σε ένα φίλο, αλλιώς στο ταίρι σου, αλλιώς, γενικά..
άρα ο "απένεντι" λαμβάνει διαφορετική εικόνα..
ο χαρακτήρας όμως, είναι η Ουσία..
και έχεις απόλυτο δίκιο στο οτι σμιλεύεται με τα βιώματα και τον Χρόνο..
όσο για το αν κάποιος "έμαθε" απο τν κάθε στιγμή της Ζωής, είναι στο χέρι του καθενός να το πράξει..
θέλει μάτια.. ανοικτά.. ψυχής..
χαίρω που συζητούμε..
:)
Το θέμα αγαπητέ Ευρύνοε δεν είναι αν έτυχε... αλλά αν πέτυχε!Υπάρχουν άνθρωποι που φτάνουν σε μια ηλικία,κοιτάζουν πίσω και τρομάζουν.θα μου επιτρέψεις να επιμείνω στη γνώμη μου για τα προσωπεία.Αυτό που αλλάζει δεν είναι οι μάσκες.Αλλάζουν οι λέξεις...γι αυτό και μιλάμε και φερόμαστε ανάλογα με τον πιον έχουμε απέναντι μας.Η ουσία είναι να μπορούμε να παραμείνουμε ο εαυτός μας σε κάθε περίπτωση.
Κι εγώ χαίρω... πολύ :)
Aza καλησπέρα,
έχει μεγάλο ενδιαφέρον το θέμα που θίγεις σήμερα και σηκώνει συζήτηση πολύ...
μια ενδιαφέρουσα πρόταση, για να δούμε τα πράγματα με ένα άλλο μάτι, είναι η παρακάτω διεύθυνση.
http://www.klibrary.gr/el/text
δεν ξέρω αν βοηθάει να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα μέσα μας αλλά πιστεύω αξίζει τον κόπο να ακούσουμε τί έχει να μας πει ένας Φίλος...
εύχομαι να έχουμε ένα όμορφο σαββατοκύριακο!
Ουσιαστικά δέν διαφωνούμε, άρα θα συμφωνήσω..
το δεύτερο σκέλος έχει όλο το νόημα..
να παραμένουμε ο εαυτός μας..
τώρα, το αν πέτυχε ή αν έτυχε, πάντα το γράφει η Ιστορία.. του καθενός..
και δεν μιλώ, επαγγελματικά η σε οποιοδήποτε άλλο σημείο συμπεριφορών ή επιτυχιών..
η επιτυχία είναι ανάλογα το ζητούμενο κάποιου..
για μένα το μόνο που μετράει είναι η υστεροφημία..
μεγάλη κουβέντα ξεκίνησε απο το πουθενά (?) και ως ακρίδα πηδά εδώ κι εκεί..
σταματώ, μήν ζαλιστείτε και πάψετε να με ανέχεστε..
σας φιλώ.. όλους.. με όποιο πρόσωπο.. ή προσωπείο :-)
Χαίρομαι που συμφωνούμε Ευρύνοε.Είναι βλέπεις τόσο δύσκολο στις μέρες μας να συμφωνούν οι ανθρωποι...Οι περισσότεροι σε θέση άμυνας κι οι υπόλοιποι σε θέση επίθεσης.Λίγοι οι ουδέτεροι,αυτοί που απλά παρατηρούν.Δεν με ζαλίζει ποτέ να συζητώ με έναν άνθρωπο.Η σιωπές με κουράζουν...Να σαι καλά για το φιλί και το θέλουμε από το δικό σου πρόσωπο.
dimitrisp(se xrono enestota) διάβασα πολύ προσεκτικά το κείμενο και συμφωνώ με τα όσα γράφει ο Krishnamurti.Στα αλήθεια έχουμε σηκώσει γύρω μας και μέσα μας φράχτες με αγκάθια που όχι μόνο δεν μας αφήνουν να είμαστε ελεύθεροι,αλλά κάνουν τη ζωή μας δύσκολη.Βέβαια από την άλλη είναι μεγάλο το τίμημα του να είσαι πραγματικά ελεύθερος.Πιστεύεις ότι θα το άντεχε κανείς;
Σε ευχαριστώ για την παρέμβαση σου.Καλό απόγευμα.
ναι, πραγματικά βαρύ φορτίο το να είσαι ελεύθερος...τουλάχιστον ας πολεμάμε για ελευθερία...έτσι δε λέει κι ο Μεγάλος Κρητικός;
να έχεις , εύχομαι, ένα όμορφο βράδυ!
O μεγάλος Κρητικός τα γράφει...αλλά ποιος έχει χρόνο να τα διαβάσει Δημήτρη;Ψιλά γράμματα...δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω μας; Nα περνάς καλά!
λοιπον ....
σιαχνω φρυδι... πινω μια γουλια νερο και αρχιζω :Ρ
ειμαστε στα καλυτερα μας χρονια..... οποιος μηζεριαζει δεν μας αφορα.... η καθε ηλικια εχει τα καλα της... (αρκει να τα βλεπεις).....
οποιον δεν συμβιβαζετε με την ηλικιατ εχει ψυχολογικο .... η γυναικα ειναι επισης οσο αισθανετε ... και ο αντρας μπορει επισης να ειναι οσο δειχνει.... το θεμα ειναι στο πως αντιλαμβανεσε τα πραγματα......
το ειμαι μικρος για κατι ή ειμαι μεγαλος για κατι .. ειναι απλα δικαιολογιες για να μην κανεις κατι .....
και κατι αλλο ... οι τριχες οι κατσαρες τι εχουν? μια χαρα μπουκλιτσες κανουν :ρρρρρ
φιλια
Δημοσίευση σχολίου