28/8/09

Είναι ότι φαίνεται...;



«Ο άν­δρας ε­πι­νό­η­σε τη γλώσ­σα για να ικα­νο­πο­ή­σει τη βα­θιά α­νά­γκη του να ε­πι­λέ­γε­ται για α­να­πα­ρα­γω­γή α­πό τις γυναί­κες. Με τη γλώσ­σα ο (α­δύ­να­τος) άν­δρας έ­λε­γε ψέ­μα­τα για να α­να­δεί­ξει τον εαυ­τό του σε ή­ρω­α. Α­κρι­βώς, σκο­πός της γλώσ­σας εί­ναι να λέ­με ψέματα. Αν σκοπός της ή­ταν η α­λή­θεια, τό­τε δε θα χρεια­ζό­ταν γλώσ­σα – ό­λοι ξέ­ρουν την αλήθεια.»
Συ­νε­πώς, για την κα­τα­νό­η­ση της γλώσ­σας, αλ­λά και άλ­λων εν­νοιών, ό­πως σκέ­ψη, νό­η­ση κτλ., πρέ­πει να κα­τα­νο­η­θούν πρώ­τα οι έν­νοιες “α­λή­θεια” και “ψέ­μα”.




Α­λήθεια
Η “α­λή­θεια” μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί πρώ­τη έν­νοια, μη ο­ρι­ζό­με­νη. Ο κά­θε άν­θρω­πος ξέ­ρει την “α­λή­θεια” για το κά­θε αντι­κεί­με­νο ή γε­γο­νός, που α­ντι­λαμ­βά­νε­ται με τις αι­σθή­σεις του. Η α­λή­θεια εί­ναι πα­ντού, φτά­νει κα­νείς να μπο­ρεί να την α­ντι­λη­φθεί και να τη διατυ­πώ­σει. Από μικρό και από χαζό μαθαίνεις την αλήθεια, λέει ο λαός και δεν έχει άδικο. Από τον μεγάλο και τον έξυπνο τι μαθαίνεις; Το ψέμα!

Η α­ντί­λη­ψη και η δια­τύ­πω­ση της «α­λή­θειας», ή του ό,τι νο­μί­ζου­με α­λή­θεια, είναι «η γνώ­ση». Η ρή­ση του Ντο­μπζάν­σκι, ό­τι: «η πιο δρα­μα­τι­κή α­να­κά­λυ­ψη στην ε­πι­στή­μη γί­νεται ό­ταν κά­ποιος ξαφ­νι­κά βλέ­πει μια α­λή­θεια, που ή­ταν μπροστά στα μά­τια ό­λου του κό­σμου», εκ­φρά­ζει τέ­λεια το πα­ραπά­νω. Ο Δαρ­βί­νος δια­τύ­πω­σε την αρ­χή της φυ­σι­κής επιλο­γής, μια αρ­χή, που την ή­ξε­ραν ό­χι μό­νο ό­λοι οι άν­θρω­ποι, αλ­λά ό­λη η ζω­ντα­νή, ίσως και η νε­κρή, φύ­ση. Ό­λοι ή­ξε­ραν την αρ­χή της φυ­σι­κής ε­πι­λο­γής, ο Δαρ­βί­νος ό­μως τη δια­τύ­πω­σε, τη «βά­φτι­σε»: «Ο­νό­μα­σα αυ­τή την αρ­χή, σύμ­φω­να με την ο­ποί­α δια­τη­ρεί­ται κάθε μι­κρή πα­ραλ­λα­γή, αν εί­ναι ω­φέ­λι­μη, με τον ό­ρο Φυ­σι­κή Ε­πι­λο­γή, για να τονί­σω τη σχέ­ση της με την αν­θρώ­πι­νη δυ­να­τό­τη­τα της ε­πι­λο­γής.»
Με δύ­ο λό­για, ο Δαρ­βί­νοςεί­πε την α­λή­θεια, ό­τι ο προ­σαρ­μο­σμέ­νος, ο δυ­να­τός ε­πι­βιώνει!




Ψέμα

Για να ο­ρι­στεί το «ψέ­μα», πρέ­πει να δού­με πώς δη­μιουρ­γή­θη­κε η α­νά­γκη οι άν­θρω­ποι να λέ­νε ψέμα­τα. «Ε­γώ σκό­τω­σα την αρ­κού­δα» εί­ναι ί­σως το πρώτο ψέ­μα, που εί­πε ο α­δύ­να­τος άν­δρας σε γυ­ναί­κα για να συ­νου­σιά­σει μα­ζί της. Πώς ό­μως ο α­δύ­να­τος άν­δρας σκέ­φτη­κε να πει έ­να ψέμα; Στην ε­ρώ­τη­ση υ­πάρ­χουν έν­νοιες, που πρέ­πει να ο­ρι­στούν: γνώ­ση, σκέ­ψη, γλώσ­σα, ψέμα, νό­η­ση.

Ας α­να­λύ­σου­με την «πο­ρεί­α» του α­δύ­να­του άν­δρα:
–Οι άν­θρω­ποι ή­σαν πο­λι­τι­σμέ­νοι, ά­ρα και ο α­δύ­να­τος άν­δρας εί­χε δι­καί­ωμα να ε­πι­λε­γεί για α­να­πα­ρα­γω­γή α­πό τις γυ­ναί­κες, με τα γνω­στά κριτήρια. Πά­ντα ό­μως ο δυ­να­τός υ­περ­τε­ρού­σε.
–Ο α­δύ­να­τος πα­ρα­τη­ρού­σε, ότι ό­ποιος σκό­τω­νε την αρ­κού­δα ε­πι­λε­γό­ταν α­πό τις γυ­ναί­κες (γνώση).
–Ο α­δύ­να­τος κα­τα­λά­βαι­νε, ό­τι για να ε­πι­λε­γεί α­πό τις γυναί­κες έ­πρε­πε και αυ­τός να σκο­τώ­σει την αρ­κού­δα (γνώ­ση).
–Ο α­δύ­να­τος, μη μπο­ρώ­ντας να σκο­τώ­σει την αρ­κού­δα, φα­ντά­στη­κε ό­τι τη σκότω­σε (σκέ­ψη).
–Ο α­δύ­να­τος πα­ρου­σί­α­ζε τη φα­ντα­σί­α του ως αλήθεια στις γυναί­κες, για να ε­πι­λε­χεί προς α­να­παραγω­γή (ψέ­μα).
–Ο α­δύ­να­τος πε­ριέ­γρα­φε το ψέ­μα ως α­λή­θεια στις γυ­ναί­κες (γλώσ­σα, ζω­γρα­φι­κή). Ο δυ­να­τός σκό­τω­σε την αρ­κού­δα, ο α­δύ­να­τος ζω­γρά­φι­σε, έ­κα­νε τέχνη. (Αναλογικά, ο δυνατός άρπαζε, ο αδύνατος έκλεβε!)

Α­πό τα πα­ρα­πά­νω βγαί­νουν τα ε­ξής συ­μπε­ρά­σμα­τα:
–Σκο­πός της γλώσ­σας εί­ναι το (αν­δρι­κό) ψέ­μα, την α­λή­θεια την ξέ­ρουν ό­λες οι γυ­ναί­κες. Το ψέ­μα ό­μως ε­ξαρ­τά­ται α­πό τους περι­βαλ­λο­ντι­κούς πα­ρά­γο­ντες. Π.χ: «ο α­δύ­να­τος σκό­τω­σε την αρ­κού­δα», «ο α­δύ­νατος ψά­ρε­ψε το ψά­ρι», «ο α­δύ­να­τος έ­φε­ρε νε­ρό» κτλ. Συ­νε­πώς: «… το σύ­στη­μα της γλώσ­σας που μι­λά­ει έ­να έ­θνος δια­πλάσ­σει την κο­σμο­θε­ω­ρί­α των με­λών αυ­τού του έ­θνους», ή­τοι τα ψέ­μα­τα, πά­νω στα οποί­α στη­ρί­ζε­ται η ε­πι­βί­ω­σή του.
–Σε συ­νάρ­τη­ση με την ε­πι­λο­γή και του α­δύ­να­του για α­να­πα­ρα­γω­γή, μπο­ρού­με να ο­ρί­σου­με τη φα­ντα­σί­α ως τη δια­δι­κα­σί­α σκό­πιμης δη­μιουρ­γί­ας δια­φο­ρε­τι­κών α­ντι­γρά­φων των γε­γο­νό­των, που κά­νουν οι αδύ­να­τοι άνδρες.

Συ­νε­πώς μπο­ρού­με να ο­ρί­σου­με το ψέ­μα ως τη φα­ντα­σί­α, που πα­ρου­σιάζε­ται σαν α­λή­θεια α­πό τους α­δύ­να­τους άν­δρες με σκο­πό την ε­πι­λο­γή τους για α­να­πα­ραγωγή α­πό τις γυ­ναί­κες.




Γνώση - Σκέψη – Γλώσσα – Νόηση

Ί­σως η με­γα­λύ­τε­ρη δη­μιουρ­γί­α του πο­λι­τι­σμού εί­ναι το ψέμα. Α­πό την α­νά­γκη του ψέ­μα­τος, δη­μιουρ­γή­θη­καν η γνώ­ση, η σκέ­ψη, η γλώσ­σα και η νό­η­ση. Η α­νά­λυ­ση της κά­θε έν­νοιας εί­ναι αρ­κε­τή για τη συγ­γρα­φή αυ­το­τε­λούς βι­βλί­ου. Ε­δώ μνη­μο­νεύ­ο­νται μό­νο η δια­δι­κα­σί­α δη­μιουρ­γί­ας τους και οι ορι­σμοί τους.

Ας α­να­λύ­σου­με βή­μα-βή­μα την «πο­ρεί­α» του α­δύ­να­του άν­δρα να πα­ρου­σιαστεί ως δυ­να­τός μπο­στά στις γυ­ναί­κες:




Γνώση

-Ο α­δύ­να­τος πα­ρα­τη­ρού­σε, ό­τι ό­ποιος σκό­τω­νε την αρ­κού­δα ε­πι­λε­γό­ταν από τις γυ­ναί­κες (γνώ­ση).
-Ο α­δύ­να­τος κα­τα­λά­βαι­νε, ό­τι για να ε­πι­λε­γεί α­πό τις γυ­ναί­κες έ­πρε­πε και αυ­τός να σκο­τώ­σει την αρ­κού­δα (γνώ­ση).

Γνώ­ση εί­ναι η α­ντί­λη­ψη ό­τι ό­λα γύ­ρω εί­ναι α­λή­θεια. Άν­δρες και γυναί­κες έ­χουν γνώ­ση, ε­φό­σον ε­κλαμ­βά­νουν ό­λα τα α­ντι­κεί­με­να και γε­γο­νό­τα ως α­λή­θεια. Η γνώ­ση εί­ναι κτή­μα ό­λων, α­κό­μα και των «πα­πα­γά­λων μα­θη­τών», που δεν μπο­ρούν να κρί­νουν και να ξε­χω­ρί­σουν την α­λή­θεια α­πό το ψέ­μα (βλ. νό­η­ση). Και ο μικρός και ο χαζός έχουν γνώση…




Σκέψη

-Ο α­δύ­να­τος, μη μπο­ρώ­ντας να σκο­τώ­σει την αρ­κού­δα, φα­ντά­στη­κε ό­τι την σκότω­σε (σκέ­ψη).
-Ο α­δύ­να­τος πα­ρου­σί­α­ζε τη φα­ντα­σί­α του ως α­λή­θεια στις γυ­ναί­κες, για να επιλε­γεί προς α­να­πα­ρα­γω­γή (ψέ­μα).

Σκέ­ψη εί­ναι η πα­ρου­σί­α­ση της φα­ντα­σί­ας (σκό­πι­μη δη­μιουρ­γί­α δια­φο­ρε­τι­κών α­ντι­γρά­φων των α­ντι­γρά­φων της φύ­σης, που κά­νουν οι άν­δρες για να ε­πι­λε­χθούν α­πό τις γυ­ναί­κες) ως α­λή­θειας.

Η σκέ­ψη εί­ναι κα­θα­ρά αν­δρι­κή δη­μιουρ­γί­α με σκο­πό να πει­σθεί η γυ­ναί­κα για τις (ψεύ­τι­κες) ι­κα­νό­τη­τες του άν­δρα, του α­δύ­να­του άν­δρα, που θέ­λει να πα­ρου­σια­σθεί ως δυνα­τός.

Η δια­φο­ρά φα­ντα­σί­ας και ψέ­μα­τος εί­ναι προ­φα­νής. Η φα­ντα­σί­α εί­ναι ψέ­μα που δεν έ­χει σκο­πό να πα­ρου­σια­στεί σαν α­λή­θεια. Ο Ιού­λιος Βέρ­ν έ­γρα­φε φα­ντα­σί­α, διό­τι δεν προ­σπα­θού­σε να μας πεί­σει ό­τι τα ψέμα­τα που έ­γρα­φε ή­ταν α­λή­θεια.




Γλώσσα

-Ο α­δύ­να­τος πε­ριέ­γρα­φε το ψέ­μα στις γυ­ναί­κες (γλώσ­σα).

Γλώσ­σα εί­ναι η η­χη­τι­κή πε­ρι­γρα­φή της σκέψης, του ψέ­μα­τος. Προ­φα­νώς η γλώσ­σα εί­ναι μί­α εκ­δή­λω­ση της τέ­χνης, ό­πως η ζω­γρα­φι­κή, η μου­σι­κή, η γλυ­πτι­κή, η μόδα κτλ. Η α­νά­γκη της τέ­χνης (και της γλώσ­σας) προ­έ­κυ­ψε α­πό την α­δυ­να­μί­α του σώ­μα­τος να «λέ­ει» ψέ­μα­τα. Και η γλώσ­σα (ό­πως ό­λη η τέ­χνη) εί­ναι κα­θα­ρά αν­δρι­κή δη­μιουργί­α.

Αν πού­με σε έ­να παι­δί τις λέ­ξεις: Άν­θρω­πος, σκύ­λος, δα­γκώ­νω, το παι­δί θα κα­τα­λά­βει α­μέ­σως την «α­λή­θεια»: Ο σκύ­λος δά­γκω­σε τον άν­θρωπο. Για να πού­με ό­μως «ψέ­μα» σε ένα παιδί ή σε έναν ενήλικο, ό­πως: Ο άν­θρω­πος δά­γκω­σε το σκύ­λο, χρεια­ζό­μα­στε γλώσ­σα με γραμ­μα­τι­κή και συ­ντα­κτι­κό, ώ­στε «αλήθεια - λίγες λέξεις» και «ψέμα - πολλές λέξεις, γραμματική, συντακτικό» να εκ­φρά­ζο­νται με τον ί­διο τρό­πο.




Νόηση

Νό­η­ση εί­ναι η ι­κα­νό­τη­τα δια­χω­ρι­σμού α­λή­θειας και ψέ­μα­τος. Η σκέ­ψη και η γλώσ­σα (τέ­χνη) έ­χουν σκο­πό την πει­θώ της γυ­ναί­κας για τις (αμ­φι­λε­γό­με­νες) ι­κα­νό­τη­τες του άν­δρα. Η γυ­ναί­κα πρέ­πει να δια­κρί­νει μέ­σα α­πό την πλη­θώ­ρα ψε­μά­των την α­λή­θεια, ώ­στε να κά­νει σω­στή ε­πι­λο­γή του άν­δρα. Η νό­η­ση εί­ναι κα­θα­ρά γυ­ναι­κεί­α δη­μιουρ­γί­α για να ξε­χω­ρί­ζει την «α­λή­θεια» α­πό το «ψέ­μα». Ως προς τη νό­η­ση της γυ­ναί­κας οι άν­δρες α­ντί να δια­χω­ρίζο­νται σε «δυ­να­τούς και α­δύ­να­τους», δια­χω­ρί­ζο­νται σε «η­λί­θιους και έ­ξυ­πνους». Οι η­λί­θιοι λέ­νε ψέ­μα­τα (που εύ­κο­λα α­νι­χνεύ­ο­νται) και χά­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα ε­πι­λο­γής, οι έ­ξυ­πνοι βιώ­νουν τα ψέ­μα­τα (που δύ­σκολα α­νι­χνεύ­ο­νται) και ε­πι­λέ­γο­νται α­πό τις γυ­ναί­κες. Ο έ­ξυ­πνος α­δύ­να­τος δημιουρ­γεί α­λη­θο­φα­νή ει­κό­να για τον ε­αυ­τό του (ε­πι­τυ­χη­μέ­νο ψέ­μα) και κερ­δίζει την εύ­νοια των γυ­ναι­κών για α­να­πα­ρα­γω­γή.

Ευ­τυ­χι­σμέ­νη εί­ναι η γυ­ναί­κα, που βιώ­νει το ε­πι­τυ­χη­μέ­νο ψέ­μα του άνδρα:
Χάρ­τι­νο το φεγ­γα­ρά­κι
Ψεύ­τι­κη η α­κρο­για­λιά
Αν με πί­στευες λι­γά­κι
Θα ή­σαν ό­λα α­λη­θι­να
(στίχοι Νίκου Γκάτσου)



"Πί­στε­ψε, βιώ­σε το ψέ­μα μου!», εί­ναι τα πιο ε­ρω­τι­κά λό­για που μπο­ρεί να πει ο άν­δρας στη γυναί­κα. Στις 20.8.2003 η S., 46 ετών, μου έγραψε: «… πιστεύω σ΄αυτό, στο οποίο θέλω να πιστεύω. Ξέρεις, ενίοτε ακούμε μόνο αυτό, που θέλουμε ν' ακούσουμε, βλέπουμε μόνο αυτό, που θέλουμε να βλέπουμε… Λέγε μου ψέματα, αυτό είναι δικό μου πρόβλημα…»

Η σκέ­ψη (δη­μιουρ­γί­α ψέ­μα­τος) και η νό­η­ση (α­νί­χνευ­ση ψέ­μα­τος) εί­ναι η βάση της ε­ξέ­λι­ξης του αν­θρώ­που μέ­σα στον πο­λι­τι­σμό (ψέ­μα). Ό­πως το τα­χύ­τε­ρο λιο­ντά­ρι δη­μιουρ­γεί τα­χύ­τε­ρη α­ντι­λό­πη και α­νά­πο­δα, έ­τσι ο ε­ξυ­πνό­τε­ρος άνδρας δη­μιουρ­γεί ε­ξυ­πνό­τε­ρη γυ­ναί­κα και η ε­ξυ­πνό­τε­ρη γυ­ναί­κα δη­μιουρ­γεί εξυπνό­τε­ρο άν­δρα.




cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου

6 σχόλια:

korinoskilo είπε...

ωραια αναλυση ( ως εκει που διαβασα:Ρ)

γι αυτο οι αδυναμοι αντρες ειναι ψευτες?:ρρρρρρρρ
αχχαχαχαχαχαχααχχα

η αληθεια ειναι μαλοσιαρα που λεει και ενας φιλος μου ..... ο καθενας εχει την δικη του αληθεια ;)

Ανώνυμος είπε...

Σ'ευχαριστώ....
Αυτό μόνο...ευχαριστώ.

Gi Gaga Kouni Beli είπε...

Με έστειλες με τα περισσότερα. Κλέβω κι εγώ λίγο από σένα αλλά όχι για αναδημοσίευση...κρατάω αρχείο!

Καραβάκι είπε...

Λενάκι το ότι ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια είναι αδιαμφισβήτητο. Γι αυτό και υπάρχει όλη αυτή η κόντρα. Αν βλέπαμε όλοι με τα ίδια "μάτια" την ίδια αλήθεια ο κόσμος θα ήταν εντελώς διαφορετικός.Ίσως και βαρετός... Φιλάκια!

Καραβάκι είπε...

Ανώνυμε... όνομα,ηλικία,τόπο γέννησης,Ε9 και φορολογική δήλωση.Μαζί με την ταυτότητα σου και βλέπουμε...

Καραβάκι είπε...

Αντρέα μου μπορείς να "κλέψεις" ότι θέλεις.Και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις αν θέλεις,δεν έχω κανένα πρόβήμα με αυτό.Να είσαι καλά!Καλό βράδυ!Χάρηκα που σου άρεσε η ανάρτηση. Μόνο που δεν την ανέλυσες.Θα ήθελα να ξέρω τι γνώμη σου...