23/9/09

Το όνειρο, η επιδερμίδα του πραγματικού



Δύο εικόνες για αρχή...

Μια «ξεσκέπαστη» εικόνα: το χρυσαφένιο φως, του φεγγαριού και των αστεριών, λούζει τα μαλλιά και την ύπαρξή μας. Είναι ωραία, ζάλη, ανάσες και το φως που αδιαφορεί για την ισχύ του, αγνοεί την εξουσία που ασκεί, πάνω μου, πάνω σου, πάνω μας. Να ζήσω είπα και η ζωή μού έκλεισε το μάτι, μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου πρόσφερε ένα φιλί που αναρωτιέται για την ταυτότητά του και ψάχνει τον προορισμό του. Μια αναπάντεχη χαρά. Ομορφα λόγια, γραπτά, ρητά, σιωπηρά, ο νυχτερινός ουρανός μάς σκεπάζει απαλά, καληνύχτα. Πλούτη, από τις μελωδίες που ντύνουν την απουσία και άλλα πλούτη, ακόμη πιο πολύτιμα, που προσφέρει γενναιόδωρα η παρουσία, στολίδια μοναδικά, πολύτιμα.

Και ακόμη μία «εσωστρεφή» μεταμεσονύχτια εικόνα: ένα μισοκατεβασμένο στόρι κρύβει τη θέα προς τη ζωή, το γαλάζιο φως της οθόνης του υπολογιστή φωτίζει το πρόσωπο και τους τοίχους του δωματίου, ευχές, λυγμοί, χαμόγελα και μια ψυχή που σαν μπαλόνι αιωρείται στον ψηφιακό ουράνιο θόλο.

Έμαθα πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις αυτόν τον καιρό, έμαθα καλά πως για να υπάρχει κάτι μεταξύ δύο ανθρώπων χρειάζεται να συμφωνούν ο ένας ΚΑΙ ο άλλος (one and the other), δύο παρουσίες που συνδιαλέγονται, συζητούν, ανταλλάσσουν απόψεις και συναισθήματα με οποιονδήποτε τρόπο.

Έμαθα καλά, επίσης, πως για να διαλυθεί αυτή η σχέση σε χιλιάδες μικρά κομμάτια που θα τα πάρει η βροχή αρκεί να το αποφασίσει ή ο ένας ή άλλος (one or the other), είναι νόμος των ανθρώπινων σχέσεων.

Είναι βασανιστικό να μην αποδέχεσαι τους νόμους και τα αξιώματα στην αρχιτεκτονική των σχέσεων και να επιμένεις να μιλάς μόνος χωρίς κανένα σημάδι ότι κάποιος σε ακούει, σαν αυτές τις φιγούρες που συνομιλούν, περπατώντας στον δρόμο, με το τίποτα, μόνοι χαμογελάνε και οργίζονται.

Είναι επίσης λυτρωτικό να προσπαθείς να αλλάξεις αυτούς τους νόμους, να κυνηγάς μαγεμένος το ουτοπικό. Η ουτοπία είναι κινητήρια δύναμη, κινητοποιεί δυνάμεις καλά κρυμμένες που δεν ξέραμε καν ότι φωλιάζουν μέσα μας.

Το κυνήγι του ανέφικτου οδηγεί στο καλύτερο εφικτό, «το όνειρο είναι η επιδερμίδα του πραγματικού» και του δίνει μια όψη γνώριμη. Το σουρεαλιστικό κυνήγι του ανέφικτου αφορά το βλέμμα που έχουμε για να βλέπουμε τα πράγματα που μας αφορούν, το βλέμμα με το οποίο αντικρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Το βλέμμα αυτό δεν είναι κάτι παροδικό, κάτι στιγμιαίο, κάτι που αφορά την εποχή αυτή και μπορεί να μεταβληθεί. Τα βλέμματά μας στα πράγματα είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουμε επιλέξει να υπάρξουμε, είναι ο προορισμός-Ιθάκη μας, ο «ψυχικός τόπος», στον οποίο επιλέγουμε να ακουμπήσουμε το «είναι» μας, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο, τίποτε περίπλοκο.

Αυτό αφορά τον πυρήνα της ύπαρξής μας, είναι η αλήθεια του καθενός μας και αυτή η αλήθεια είναι αρκετή για να ψελλίσεις μια αλμυρή, από τα δάκρυα, ευχή και να παραδοθείς σε έναν γλυκύ ύπνο-αγκαλιά, προσδοκώντας το επόμενο γλυκό φιλί που θα έρθει προς το μέρος σου για να σε ξυπνήσει.


15 σχόλια:

Savvina είπε...

Πολύ όμορφο κομμάτι...

Και η ανάρτησή σου μας ταξίδεψε γλυκιά μας Aza...

Καλό σου βράδυ...

Theogr ο κηπουρός είπε...

Συγκαλείται έκτακτο blogo-υπουργικό συμβούλιο, με σκοπό την προκήρυξη εκτάκτων blogo-εκλογών που θα λάβουν χώρο στο blogo -κήπο. Η παρουσία σας κρίνεται απαραίτητη.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ είπε...

Καλή μου Γλυκερία τί κάνεις;
Σε έχω χάσει.Στις 15-9-09 σου έγραψα ένα σχόλιο και δεν μου απάντησες. Φαντάζομαι δεν θα το είδες. Μη χαθούμαι .Φιλιά

Aristodimos είπε...

Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις Γλύκα μου...

Την αγάπη μου και την σκέψη μου...

Φιλάκιαααααα

Αρης

σταγόνα είπε...

Azaki κιεγώ σου έχω αφήσει ξανά σχόλιο αλλά δεν ξέρω αν το είδες..
επιτέλους για μένα Φθινοπώριασε.. και έχω αρχίσει να συνέρχομαι απο τη ζάλη του καλοκαιριού..
φτάνει να είσαι καλα
και να χαμογελάς
φιλάκια πολλά
καλό Φθινόπωρο και πάλι:)

Ανώνυμος είπε...

Τι θα γίνει βρε κοπελιά με την περίπτωσή σου???

Θα μας απαντάς στα σχόλιά μας???

Δίνουμε το "εγώ" μας σε κάθε σου ανάρτηση και εσύ δεν τα βλέπεις καθόλου???

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Τό δύσκολο είναι να μή πεί ή ο ένας ή ο άλλος (one or the other)την απόφασή του, και κάνει αυτή τη σχέση χίλια κομμάτια εν αγνοία του άλλου.. και αυτό δεν είναι νόμος...
είναι παραθυράκι του νόμου.
Καλή σου νύχτα Γλυκερία.

Καραβάκι είπε...

Σαββινάκι χαίρομαι που σε ταξίδεψαν οι λέξεις.Να είσαι καλά.Καλό βράδυ!

Καραβάκι είπε...

Τεό Σαββατοκύριακο έρχεται θα τα πούμε.Επιτέλους να κάνουμε και κάτι χρήσιμο εδώ μέσα.Καλό βράδυ!

Καραβάκι είπε...

Αγγελικούλα μου προσπάθησα να βρω το σχόλιο σου αυτό στις 15/9/ μα δεν είδα κάτι.Πάντως να ξέρεις ότι ποτέ δεν θα αγνοούσα κάτι δικό σου.Ούτε θα χαθούμε.Φιλιά πολλά Αγγελικούλα μου!Τα λέμε...

Καραβάκι είπε...

Άρη αυτό πια είναι δεδομένο.Το κακό είναι ότι δεν κάνουμε και τίποτα για να καλυτερεύσουν τα πράγματα.Φιλιά πολλά,μεγάλη αγκαλιά και την αγάπη μου!

Καραβάκι είπε...

Ανώνυμε-η την ψυχή μας να προσέχουμε που την δίνουμε...

Καραβάκι είπε...

Σταγονίτσα μου στεναχωριέμαι που και σε σένα άφησα αναπάντητα σχόλια.Φταίει μάλλον το ότι δεν είμαι συγκεντρωμένο.Άλλωστε τι τρελοτρεχαντήρι θα ήμουν;To ξέρεις όμως ότι σ' αγαπώ πολύ.Και χαίρομαι που είσαι και πάλι κοντά μας.Πολλά φιλάκια και μια μεγάλη αγκαλίτσα!Το αλλοπαρμένο σου!
ΥΓ. Σε περιμένω...

Καραβάκι είπε...

Ελιά, αν δεν μπορεί κανείς να δει τα "σημάδια",τότε είναι δύσκολα.Παραθυράκια δεν χρειάζονται στις ανθρώπινες σχέσεις.Αρκούν οι πόρτες.Κι όταν αυτές κλειδώνουν πρέπει να μπορούμε να το καταλάβουμε.Καλό βράδυ.

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Καληνύχτα λοιπόν φιλενάδα.