23/9/10

Όνειρα φυλαγμένα...
























Mια μέρα υπερατλαντικού ταξιδιού μου στοίχισε κάμποσες ώρες αποβλάκωσης μπροστά στην τηλεόραση. Εξαιτίας της απορρύθμισης του εσωτερικού ρολογιού, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αλλάζω κανάλια. Κάτι που δεν κάνω ποτέ, εξ ου και η τρομερή έκπληξη. Αν είχα περίσσευμα ενέργειας, θα αναφερόμουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα αποδίδοντάς τους παρανομίες, αντιδεοντολογική συμπεριφορά, χυδαιότητα, καθαρή βλακεία όμως προτιμώ να μην εμπλακώ σε αντιπαραθέσεις με ανόητους. Η τηλεόραση βρίσκεται στα χέρια ανόητων, για να το θέσω ηπίως. Και απορώ πώς τόσοι άνθρωποι ασχολούνται μαζί τους, όχι μόνο μέσω της τηλεόρασης αλλά κι ενός ολόκληρου συστήματος λαϊκών περιοδικών που αναδεικνύουν το εγχώριο πανηγύρι της ματαιοδοξίας. Ένα βράδυ ήταν πάντως αρκετό για να αηδιάσω με τον πολιτισμό μας, με τα αστραφτερά του κουρέλια μ' εκείνο το απεχθές μείγμα χωριατιάς και στρας, σαχλομελοδράματος και σαδισμού, σουσουδισμού και λεβεντομαγκιάς που χαρακτηρίζει τα ριάλιτι σόου και τους διαγωνισμούς ταλέντων.

Να ένα πολιτικό ζήτημα που θα έπρεπε να ενώνει τους Ελληνες: όχι στην τηλεόραση όχι στην κουλτούρα του σκυλάδικου και της πλατινέ ξανθιάς που δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο όχι στους τηλεπαρουσιαστές με το λεξιλόγιο των 150 λέξεων και των ισάριθμων επιφωνημάτων («ουάου!»), όχι στους δημοσιογράφους που, αντί να μας ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο, ασχολούνται με τους «λαμπρούς» γάμους, τις εγκυμοσύνες και τους χωρισμούς των προαναφερθέντων ανόητων. Να τι είδα μέσα σ' ένα βράδυ κι ενώ βυθιζόμουν σε λήθαργο στην αρχή, σε απελπισία αργότερα: αθλητικολόγο με ένα δόντι (η υπόλοιπη οδοντοστοιχία λείπει) ρεπορτάζ από ξενυχτάδικο της Σαντορίνης με καρσιλαμάδες στις μπάρες (το μήνυμα ήταν ότι, σε πείσμα της οικονομικής καταστροφής, η Ελλάδα ξεφαντώνει)· διαγωνισμό χορού σε σκηνικό τύπου Λας Βέγκας· στιγμιότυπο από γάμο «διάσημων», τους οποίους -εννοείται- δεν τους είχα ακουστά. Επίσης, είδα μια διαφήμιση όπου οι γυναίκες ξεφωνίζουν σαν σεληνιασμένες μπροστά σε μια ντουλάπα γεμάτη παπούτσια, ενώ οι άντρες κάνουν το ίδιο μπροστά σε μπουκάλια μπίρας: τα φύλα κατασκευάζονται με τον παραδοσιακό τρόπο, τίποτα δεν αλλάζει...

Μέσα από την τηλεόραση οι γυναίκες βγαίνουν από ένα και μοναδικό εργοστάσιο: γυναίκες-Μπάρμπι, γυναίκες-τρόπαια, γυναίκες-γλάστρες, γυναίκες-κοσμικές οικοδέσποινες. Και βέβαια, στον αντίποδα, γυναίκες-γριές-χωρικές-τσεμπεροφορούσες· «γραφικές» που χρησιμοποιούνται σαν φολκ στοιχείο σε άλλη κατηγορία τηλεοπτικών διαφημίσεων γυναίκες που δεν έχουν όνομα και τις οποίες οι «ξύπνιοι» (π.χ. που ασχολούνται με τις διακυμάνσεις του Dow Jones) προσφωνούν «γιαγιάδες». Τι κρίμα που τόσοι κοινωνικοί αγώνες φαίνονται να πηγαίνουν χαμένοι. Η ελληνική τηλεόραση, αυτός ο πολιτιστικός σκουπιδότοπος, αποτελεί παράλληλη εξουσία: η νομοθεσία εξοστρακίζεται, οι δημοκρατικοί θεσμοί αδειάζουν από κάθε περιεχόμενο. Νεαρές γυναίκες δέχονται να συμμετέχουν σε εξευτελιστικά παιχνίδια τύπου «Η εκδίκηση της ξανθιάς» δυσλειτουργικές οικογένειες εκθέτουν τα προβλήματά τους σε πίστες έφηβοι, αντί να σπουδάζουν ή να μαθαίνουν ένα επάγγελμα, ονειρεύονται να γίνουν σταρ σε σκυλάδικα. Η τηλεόραση συναρμολογεί την εικόνα μιας χώρας που δεν σέβεται τον εαυτό της.

Τι κρίμα που είμαι πολίτης μιας τέτοιας χώρας...

Σώτη Τριανταφύλλου





ΥΓ. Εμείς σε πείσμα όλων αυτών των τραγελαφικών που συμβαίνουν γύρω μας έχουμε συντροφιά τραγούδια όμορφα. Τραγούδια ψυχής που γίνονται άγκυρες στις θάλασσες που μας μαγεύουν και μας ταξιδεύουν. Με ελπίδα, πίστη και τσαμπουκά.

4 σχόλια:

Side21 είπε...

Ο μεγαλύτερος μαζοχισμός
και αυτομαστίγωμά μας είναι
να χαζεύουμε τόσες ώρες στην TV ...
Απ' την άλλη παίρνουμε μια ιδέα για το
επίπεδο του κόσμου και κατανοούμε γιατί
δεν αντιδρά στα όσα τον φορτώνουν ...

Ανώνυμος είπε...

- Τι κρίμα που είμαι πολίτης μιας τέτοιας χώρας... -

Τι τύχη να είσαι πολίτης μιας τέτοιας χώρας, που σου προσφέρει τόσες πολλές ευκαιρίες να βοηθήσεις, τόσους ανθρώπους που έχουν γονατίσει, για να σταθούν στα πόδια τους. Που περιλαμβάνει τόσο ανθρώπινο πόνο για να ανακουφίσεις. Τόσα ερμητικά κλεισμένα μάτια για να τα φωτίσεις. Τόση πνευματική και ψυχική πείνα για να ταΐσεις. Τόσες πονεμένες καρδιές για ν’ αγαπήσεις.
Τι κρίμα που δε βλέπουμε πόσο μεγάλη τύχη είναι να ‘σαι πολίτης τούτης εδώ της ευλογημένης χώρας…

Καραβάκι είπε...

Σιδερή,

μακάρι να καταλάβαινε ο κόσμος πόσο κακό κάνει αυτό το χαζοκούτι.Κάποτε όταν ήμουν παιδί η τηλεόραση είχε και κάποιες καλές εκπομπές.Τώρα έχει μόνο σκουπίδια.Και όπως σίγουρα θα έχεις ακούσει ο κάθε λαός έχει την τηλεόραση που του αξίζει.

ΥΓ.Χαιρετισμούς και φιλιά σε όλους στο νησί.

Ανώνυμε,

Θα σεβαστώ την άποψη σου μα δε το θεωρώ τύχη να ζω σε μια χώρα όπου όλα είναι διαλυμένα.Και δεν τα έχω με τους κάμπους,τα βουνά και τις θάλασσες.Αυτά είναι όμορφα και τα αγαπώ.Για τους ανθρώπους μιλά η Σώτη Τριανταφύλλου και την σήψη που υπάρχει.Και ξέρεις... ότι σαπίζει δεν επανέρχεται στην αρχική του μορφή όσο και να το παλεύεις.

Ανώνυμος είπε...

- Για τους ανθρώπους μιλά η Σώτη Τριανταφύλλου και την σήψη που υπάρχει.Και ξέρεις... ότι σαπίζει δεν επανέρχεται στην αρχική του μορφή όσο και να το παλεύεις. -

Καραβάκι, το ίδιο πράγμα λέμε. Και βέβαια υπάρχουν σάπια ανθρωπόμορφα τέρατα, όπως υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι. Εκείνο που επισημαίνω είναι ότι ανάμεσα στους προηγούμενους δύο, υπάρχουν και άνθρωποι τσαλαπατημένοι, άνθρωποι που δεν είχαν ευκαιρίες να αναπτυχθούν, άνθρωποι που για κάποιους λόγους η ζωή τους επιφύλαξε σκληρά μαθήματα τα οποία τους άλλαξαν. Όλοι αυτοί οι ενδιάμεσοι αποτελούν ευκαιρίες για ‘δόσιμο’ καρδιάς, το οποίο αναπότρεπτα επιφέρει ένα αντίστοιχο ‘πάρσιμο’. Νομίζω ότι ο πραγματικός πλούτος έγκειται σε αυτό το ‘δόσιμο’ προς τον συνάνθρωπο που διαπιστώσαμε ότι το αξίζει και ευκαιρίες για αυτού του είδους ‘δοσίματος’ η πατρίδα μας παρέχει πολλές, πάρα πολλές.
Φιλιά στα παιδούλια σου.