15/8/10

Η Aυγουστιάτικη ζέστη...



Ζέστη. Αυτό το πράγμα πρέπει να πλασθεί. Αλλιώς ρέει από το σώμα σαν σε πίνακα του Μπέηκον όπου η σάρκα ρέει από το σώμα. Κυλάει αργά στο πάτωμα η ζέστη και είναι πρώτη ύλη για τον κόπο που θα ακολουθήσει. Είναι ο κόπος της που πρέπει να πιασθεί με σπάτουλες λιωμένου αίματος ή παγωτού μέσα στο μεσημέρι και ο κόπος αυτός να γίνει ένα κινούμενο απόκτημα βραδύτητας.

Δεν είναι εύκολο...

Η ζέστη δεν είναι εύκολο πράγμα επειδή ούτε διαφεύγει, ούτε θέλει να διαφύγει. Η ζέστη επικάθεται ρευστή πάνω στις πιθανότητες συμπερασμάτων κι αν την αφήσεις εκεί ανεκμετάλλευτη, χαλάει τα γεγονότα των σωμάτων και των πραγμάτων. Αλίμονο αν την αφήσεις να είναι ύλη αυτεπίστροφη.

Γίνεται προφητεία αυτοεκπληρούμενη και τότε είναι τρομερή. Δεν αφήνει τίποτα να ζήσει μέσα στα σπλάχνα της. Η ζέστη για να ζήσει πρέπει να πλασθεί. Για να ζήσουμε κι εμείς. Αλλιώς δεν γίνεται.

Τα πράγματα σταλάζουν από τον εαυτό τους και μαζί σταλάζει ο χρόνος του εαυτού τους. Αδειάζουν τα πράγματα και χάνονται γιατί η ζέστη μήτε κέλυφος δεν διαθέτει. Μόνο τον εφιάλτη μιας κάποιας παγωνιάς. Πότε όμως ο εφιάλτης ήταν κέλυφος; Ποτέ. Το πολύ πολύ να ήταν (ο εφιάλτης) το παγερό αντίδοτο (ή και αντίτιμο) στη ζέστη της πραγματικότητας σε όλους τους καλοκαιρινούς κατοπτρισμούς, σε όλους τους λειμώνες, βρέξει χιονίσει που λέει κι ο λαός.

Αυτό το συλλογικό είδος ανθρώπου που ξέρει από ζέστη και που στις φλέβες του ρέει και η βροχή και το χιόνι, υλικά και εργαλεία απαραίτητα για να πλάσεις τις εποχές. Και για να εξηγούμαστε: όταν λέμε πλάθω τη ζέστη δεν σημαίνει ότι πλάθω ένα αντικείμενο με τα χέρια, την ψυχή και το μυαλό μου. Σημαίνει ότι πλάθω το υποκείμενο που είμαι εγώ εν σχέσει με τον χρόνο και προπαντός εν σχέσει με τους άλλους, δηλαδή με τον χρόνο των άλλων.

Πλάθω τον πόλεμο από τις υγρές σημαίες του και τη θάλασσα από τα αρμυρά ερείπια των βράχων της.

Άκου...



"Δύο κορμιά γυμνά μέσα σ' ένα άδειο εκκλησάριο κι από παντού ο Αύγουστος. Ζέστη. Ζέστη πλασμένη όμως σαν ένας πόλεμος που ξεκουράζεται μέχρι να ξεκινήσει πάλι, ζέστη σαν το ερείπιο που πλάθει τη σιωπή του μέχρι να καταρρεύσει. Πότε; Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μυστικό της δημιουργίας: να πλάθεις άχρι καιρού. Μέχρι να είναι αρκετός ο καιρός ώστε να γίνει χρόνος κι αυτό που πλάθεις να μην είναι αποτέλεσμα, αλλά να είναι πλάσμα.

Αυτό θα πει, νομίζω, να πλάθεις τη ζέστη. Τόσο απόλυτα, τόσο ρημαγμένα ξεκινώντας από την αρχή ώστε να μην θέλεις να φύγεις. Να μη θέλεις να πας πουθενά γιατί εδώ είναι το παντού. Ένα υλικό που ρευστοποιείται και κυλάει πάνω στο σώμα σου αργά κι όταν αγγίζεις το πρόσωπό σου αμέσως το καταλαβαίνεις ότι είναι παραμορφωμένο. Τρόμος. Εφιάλτης. Είναι πραγματικότητα: κάτι λείπει από το πρόσωπό σου. Ακριβώς. Κάτι λείπει από το πρόσωπό σου. Κάτι έχει λιώσει και κυλάει αργά. Δεν είσαι πια εσύ. Εσύ ρέεις.



Έχει ζέστη. Πρέπει τώρα να πλάσεις αυτό που κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλά σου για να ξαναδημιουργηθείς. Ένα ταξίδι φαντασίας των αισθήσεων στο βαθύ κέντρο του εαυτού σου. Αυτό είναι η ζέστη. Ένα πλάσμα που διατίθεται με κοπιώδη αγριότητα σε όσους εγκολπώνονται τα του εαυτού τους και δεν τα αναθέτουν σε λοχίες ιδεολογημάτων, νεωκόρους προσκυνήσεων, διακόνους υποταγής και επισκόπους παγερής αθλιότητας. Άσε τους επαγγελματίες ιεροράπτες των κάθε μορφής και υφής εξουσιών. Εδώ δεν πρόκειται για ζέστη. Δεν ομιλούμε περί αυτού. Δεν ομιλούμε για αθύρματα που απλώς ζεσταίνονται. Και τα κτήνη εξίσου ζεσταίνονται. Και πηγαίνουν ανεμπόδιστα και ήσυχα στη σφαγή. Η ζέστη τους δεν ταράσσεται, δεν χρειάζεται να πλασθεί. Ενώ τα αθύρματα με τα καμένα σπλάχνα, το συμπαγές από καρκινική απάθεια στομάχι, όπου χάνεται μέσα στο συμπαγές του βάθους κάθε ελπίδα για πηλό, αυτά τα αθύρματα βαδίζουνε με τα χαρούμενα εμβατήρια των κλιματιστικών ξυπόλητων διακοπών τους, οδηγώντας την ζέστη των ανθρώπων στην εξαέρωση. Οδηγώντας την ύλη των σωμάτων στην ανεπίστρεπτη απώλεια και την ύλη της θνητότητας σε άνυδρη απελπισία.

Όσοι εμποδίζουν αυτή την συγκεκριμένη ζέστη να είναι ανθρώπινη, απλώς είναι τέρατα. Γιατί δεν εμποδίζουν απλώς τη δημιουργία, αλλά και τη δυνατότητα των τραυμάτων της. Την τραυματισμένη χειρονομία την αντικαθιστούν με την τραυματική. Τον αειπενθή έρωτα τον αντικαθιστούν με τον πένθιμο. Το λυπημένο άσμα, με το λυπητερό τραγούδι. Το ταξίδι με τη μεταφορά. Αντικαθιστούν τη ματωμένη αγωνία της ζωής με τον άγριο φόβο της επιβίωσης. Και άλλα πολλά.



Εδώ όμως δεν υπάρχει ζέστη. Δεν υπάρχει ρευστότητα. Εδώ υπάρχει στάσιμη ύλη που κοάζει τα ανέραστα βράδια και δεν υπόσχεται τίποτα. Προπαντός δεν υπόσχεται πλάσμα: Ένα δημιούργημα που θα μπορεί να γίνεται ζέστη και να πλάθεται πάλι και πάλι και διαρκώς. Ένας άνθρωπος δηλαδή που αναπλάθεται διαρκώς από την ίδια του τη ζέστη. Από την ίδια του την εγγενή ικανότητα και την ακάματη δυνατότητα του υπάρχειν.

Διότι πώς να το κάνουμε;

Το υπάρχειν είναι και δυνατότητα και ικανότητα. Δεν είναι άπαξ βοήθεια εξ ύψους. Το υπάρχειν είναι η ζέστη του. Η βούληση αυτής της ζέστης που είναι η μόνη μας πατρίδα. Πιο πέρα ακόμα κι από τη γλώσσα. Αυτή την πατρίδα αρπάζουν τώρα απ' όλη την γη. Αυτήν την ζέστη. Και την αφήνουν άταφη να σαπίσει μες στο κορμί της.

Δεν υπάρχουν σχόλια: