23/8/10

Της νύχτας το βυνίλιο...



Το φεγγάρι ετοιμάζεται πυρετωδώς φορώντας τα γιορτινά του για να βγει στην σκηνή...



Η νύχτα γυαλίζει τα παλιά βυνίλια της, να το υποδεχτεί με νότες καρδιάς...



Ένα αηδόνι φώλιασε στα κλαδιά του πεύκου για να κοιμηθεί...



Κάποια τραγούδια μας κάνουν να δακρύζουμε...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καποια τραγουδια μας κανουν να δακρυζουμε....Επισης δακρυζουμε με αναμνησεις........Βυνιλιο-αναμνηση.Ωραιες εποχες.Παιρναμε τον δισκο,τον βαζαμε στο πικ-απ να ακουσουμε μουσικη και μετα κρατουσαμε στα χερια μας το εξωφυλλο,βιβλιο ολακερο και μελετουσαμε.Σημερα το εξωφυλλο του CD ποση ωρα θα σου παρει να το μελετησεις?Χαμενες εποχες.Τελικα καθε περσι και καλυτερο?

despoina είπε...

Οχι, κάθε πέρσι και καλύτερο, αλλά ευλογημένοι και τυχεροί όσοι, άκουσαν μουσική από βινύλια, τότε...γιατί έμαθαν από αυτά, να ακούνε..και σήμερα μπορούν να ακούν- ακόμη και της νύχτας το βινύλιο- και να δακρύζουν, για αυτό που σκιρτά μέσα τους, το ΑΛΗΘΙΝΟ...που αξίζει και τότε, και πέρσι, και εφέτος, και του χρόνου, και πάντα...

Καραβάκι είπε...

Ανώνυμε

πολύ ωραία τα γράφεις και δεν θα διαφωνήσω μαζί σου.Αισθάνομαι τυχερή που μπόρεσα κι εγώ να ακούσω μουσική από το δίσκο του πικ απ,που διάβασα βιβλία,που τα άγγιξα,ένιωσα τη μυρουδιά των σελίδων τους,τα έκανα κομμάτι της ζωής μου.Που βρέθηκα σε έναν κόσμο διαφορετικό από τον εικονικό που βιώνουμε σήμερα.Τότε είχαμε ονόματα και δεν κρυβόμασταν πίσω από έναν υπολογιστή.Σήμερα εγώ είμαι το καραβάκι κι εσύ ο ανώνυμος.Λυπηρό...


despoina

το κάθε πέρυσι και καλύτερα είναι μια αλήθεια που δεν μπορούμε δυστυχώς να παραβλέψουμε.Παρόλα αυτά όπως γράφετε κι εσύ και ο ανώνυμος μείνανε οι αναμνήσεις πολύτιμο φυλακτό.
Με αυτές πορευόμαστε προς το αύριο και θαρρώ ότι μας κάνουν πιο δυνατούς.