Ημερολόγιο καταστρώματος.
Ο καιρός δυτικός.
Ισχυροί άνεμοι.
Ανοίγω τη θάλασσα.
Ρωγμή ανοίγω στη θάλασσα.
Διαρρηγνύω τη θάλασσα.
Διασχίζω τα νερά.
Τα νερά με κρύβουν.
Με προστατεύουν.
Με ξεπλένουν.
Απ' τη σκόνη.
Που τίναξε πάνω μου
το μάταιο.
Υποφέρουν οι πληγές
την αλμύρα.
Η αλμύρα της αγάπης.
Ο ιδρώτας της.
Η όσφρηση.
Βαθιά εισπνοή.
Μεγάλη βουτιά.
Βουτάει το χέρι μου.
Το αστέρι μες από την άμμο
Το αστέρι πάνω στον αφρό.
Το αστέρι ψηλά στους ήλιους.
Βγάζω καθαρό το σώμα μου.
Το απλώνω στους επτά ανέμους.
Πάει η καταιγίδα, πέρασε.
Τα σύννεφα τρέχουν.
Τρέχουν τα σύννεφα.
Ειρηνικός ο βορράς.
Απορροφά.
Ό,τι του στέλνει
με μανία ο ορίζοντας.
Ζωγραφίζει τον ουρανό του.
Η δυτική του άκρη πέφτει.
Πίσω απ' το λόφο όπου
το πατρικό μου καράβι γέρνει.
Ανατολικά.
Το ρίχνει μέσα στα νερά.
Κολυμπάω να το φτάσω.
Το ουράνιο τόξο.
Τη ζώνη της ίριδας.
Θα φορέσω στη μέση μου το βράδυ.
Πάνω απ' το γαλάζιο φόρεμα.
'Είσαι τόσο όμορφη!'
Θα πουν τα μάτια σου.
Επειδή μ' αγαπάνε.
Ημερολόγιο καταστρώματος.
Ο καιρός αίθριος.
Έρωτας ο άνεμος...
Μπορεί να μας κούρασαν τα πλακάκια, να απογοητευτήκαμε για άλλη μια φορά με τις ανόητες νοοτροπίες της επαρχίας, που πιστεύουν ότι οι γυναίκες δεν έχουν μυαλό και μπορούν να τους πασάρουν ότι έχουν για ξεφόρτωμα, αλλά στο τέλος με τη βόηθεια του μάστορα διαλέξαμε τα κατάλληλα πλακάκια. Διπλάσια στην τιμή από ότι τα άλλα, αλλά τουλάχιστον θα είναι γερά στα σίγουρα. Ήρθαν να πάρουν τα ελλατωματικά, και να ξεφορτώσουν τα καινούργια και πιάσαμε με τα παιδιά κουβέντα. Ρώτησα γιατί δεν φέρνουν το γερανό και παιδεύονται, και μου απάντησαν ότι το αφεντικό έχει αντιρρήσεις.
Δεν καταλαβαίνω την ηλίθια αυτή νοοτροπία, να μπορεί να δουλεύει κάποιος άνετα έχοντας τα μέσα και να μην τον αφήνουν. Πρέπει να έχεις μεγάλο πρόβλημα στο μυαλό για να τυρρανάς τους εργαζομένους. Και δεν είναι και ελαφρυά τα πακέτα με τα πλακάκια, ούτε και τα άλλα υλικά. Με πιάνει το επαναστατικό μου όταν συναντώ τέτοιες τραγελαφικές καταστάσεις και σκέφτομαι ότι ποτέ δεν θα αλλάξουμε. Τα εύκολα θα τα κάνουμε δύσκολα πάντα.
Ευτυχώς ο καιρός άνοιξε, έχει λιακάδα και ζέστη και έτσι όλα αυτά δεν έγιναν ακόμη πιο δύσκολα. Πάνω τελειώνουμε μέχρι το απόγευμα και στρώνουμε το σπίτι. Κάτω ξεκίνησαν να στρώνουν το καινούργιο πλακάκι και γίνεται όμορφο. Θα φωτίσει όλο το σπίτι. Ας ελπίσουμε να συνεχίσουν με καλό ρυθμό οι δουλειές μας, δίχως άλλα εμπόδια.
Κι ενώ ο τόπος μοιάζει σαν να έχει πέσει βόμβα, κι ενώ τρέχουμε όλη μέρα για να μπορέσουμε τουλάχιστον να τακτοποιήσουμε το πάνω σπίτι, σήμερα συνέβη και το απίστευτο... Και το σκεφτόμουν... πολύ καλά προχωρούνε όλα, περίεργο! Ξαφνικά ο μάστορας που περνά τα πλακάκια κάτω ήρθε να μας πει ότι είναι ελλατωματικά! Ελλατωματικά;;;;;;;;;;;; Mε τέτοια τιμή; Θα έπρεπε να ντρέπονται και να κοκκινίζουν τα κακά αυτά πλακάκια... Γιατί μάλλον αυτά φταίνε. Που δεν είπαν, ξέρετε έχουμε πρόβλημα, μην παιδεύεστε άδικα.
Αστειεύμαι, έτσι για να μείνω ήρεμη. Και να μην αρχίσω και τσιρίζω. Ποτέ δεν αγοράζαμε τίποτα από την Κοζάνη, είπαμε αυτή τη φορά να το κάνουμε. Πιστεύω ήταν και η τελευταία. 67 κιβώτια πλακάκια όλα ελλατωματικά. Και το γνώριζε ο καταστηματάρχης. Φάνηκε όταν ήρθε να δει τα στρωμένα. Προσπάθησε να δικαιολογηθεί, αλλά τι να το κάνουμε; Kρίμα ο κόπος όλων μας. Αύριο πάλι θα τρέχουμε για να διάλεξουμε καινούργια πλακάκια. Αυτά που δεν αντέχω... Ευτυχώς ο μάστορας είναι σπίρτο. Και το πήρε είδηση, αλλιώς θα τα στρώναμε και θα σκοντάφταμε συνέχεια μιας και με τίποτα δεν γινόταν να αλφαδιαστούν λόγω του προβλήματος.
Μας βρήκαν περασμένα μεσάνυχτα χτες να παιδευόμαστε ακόμη, και να είμαστε ψόφιοι όλοι από την κουράση. Ευτυχώς πάνω τα βαψίματα προχωρούν καλά. Σήμερα τελειώνουμε και το βράδυ θα είναι το σπίτι στρωμένο. Κάτω, έτσι πως ήρθαν τα πράγματα, έχουμε μέλλον ακόμη. Να βρει ησυχία κι ο έρμος ο Μήτσος, που έχασε το μπούσουλα. Θα σκέφτεται σίγουρα πόσο παλαβοί είμαστε εμείς οι άνθρωποι...
Υπάρχουν πολλών λογιών όνειρα. Άλλα τα θυμόμαστε έντονα, κι άλλα όχι. Υπάρχουν όμως και κάποια, που είναι ιδιαίτερα. Αναφέρομαι σε εκείνα που έχουν να κάνουν με τόπους. Όνειρα που αντανακλούν τοποθεσίες που γνωρίζουμε με τρόπο που υπαινίσσονται πολλά περισσότερα γι αυτές, από όσα θα μπορούσαν να περιγράψουν οι λέξεις της ξύπνιας ζωής.
Στα όνειρα της πόλης, έτσι λέγονται, δεν είναι σαφές πάντα ποιος είναι ο πρωταγωνιστής. Υπάρχει όμως πάντα ένας τόπος, ή έστω η αίσθηση του. Και τι παράξενη που είναι σε μερικά όνειρα η αίσθηση αυτή... Όνειρα που ο χώρος αποκτά περισσότερες ιδιότητες από ότι θα επέτρεπαν οι τρεις διαστάσεις του. Όνειρα που οι τόποι είναι εντελώς αλλαγμένοι σε σχέση με την πραγματικότητα, κι όμως τόσο ανεξήγητα γνώριμοι και σωστοί. Όνειρα που σε συγκεκριμένα μέρη υπάρχουν πράγματα τα οποία όταν είσαι ξύπνιος δεν έχεις αντικρύσει ποτέ. Όνειρα που τα μέρη που σε σεργιανούν, μοιάζουν πιο αληθινά από ότι θα έπρεπε...
Οι περιγραφές δεν θα βοηθούσαν, είναι μόνο το περιτύλιγμα των ονειρών αυτών. Αν έχετε δει τέτοια όνειρα καταλαβαίνεται για τι ακριβώς γράφω, αν όχι είναι μάλλον αδύνατο να αποδώσω με λέξεις την αίσθηση.
Όνειρα τόπων... Ένας χαραχτηρισμός αρκετά διφορούμενος ώστε να μην είναι σαφές ποιος είναι που ονειρεύται. Γιατί, ποιος ξέρει, παρά το κλισέ που τις θέλει να κοιμούνται, ίσως να ονειρεύονται και οι πόλεις. Και μπορεί κάποια όνειρα που νομίζουμε ότι είναι δικά μας να τα ονειρεύονται εκείνες τελικά. Όχι εμείς. Ή ίσως και εμείς μαζί.
Πάντως, αν τύχει να ονειρευτείς πως είσαι σε ένα τεράστιο λιβάδι, γεμάτο με παπαρούνες, κάτω από έναν γαλάζιο ουρανό, κοίτα προσεκτικά γύρω σου. Θα είμαι κι εγώ εκεί...
Νύχτες ανοιξιάτικες, νύχτες γλυκές. Βράδυα που παρόλο που η κούραση σε τσακίζει αναβάλεις συνεχώς τον ύπνο. Ακόμη ένα τραγούδι. Ακόμη μια σκέψη. Ακόμη μια ανασαιμιά...
