Ράβε, ξήλωνε δουλειά να μην σου λείπει...

Κι ενώ ο τόπος μοιάζει σαν να έχει πέσει βόμβα, κι ενώ τρέχουμε όλη μέρα για να μπορέσουμε τουλάχιστον να τακτοποιήσουμε το πάνω σπίτι, σήμερα συνέβη και το απίστευτο... Και το σκεφτόμουν... πολύ καλά προχωρούνε όλα, περίεργο! Ξαφνικά ο μάστορας που περνά τα πλακάκια κάτω ήρθε να μας πει ότι είναι ελλατωματικά! Ελλατωματικά;;;;;;;;;;;; Mε τέτοια τιμή; Θα έπρεπε να ντρέπονται και να κοκκινίζουν τα κακά αυτά πλακάκια... Γιατί μάλλον αυτά φταίνε. Που δεν είπαν, ξέρετε έχουμε πρόβλημα, μην παιδεύεστε άδικα.

Αστειεύμαι, έτσι για να μείνω ήρεμη. Και να μην αρχίσω και τσιρίζω. Ποτέ δεν αγοράζαμε τίποτα από την Κοζάνη, είπαμε αυτή τη φορά να το κάνουμε. Πιστεύω ήταν και η τελευταία. 67 κιβώτια πλακάκια όλα ελλατωματικά. Και το γνώριζε ο καταστηματάρχης. Φάνηκε όταν ήρθε να δει τα στρωμένα. Προσπάθησε να δικαιολογηθεί, αλλά τι να το κάνουμε; Kρίμα ο κόπος όλων μας. Αύριο πάλι θα τρέχουμε για να διάλεξουμε καινούργια πλακάκια. Αυτά που δεν αντέχω... Ευτυχώς ο μάστορας είναι σπίρτο. Και το πήρε είδηση, αλλιώς θα τα στρώναμε και θα σκοντάφταμε συνέχεια μιας και με τίποτα δεν γινόταν να αλφαδιαστούν λόγω του προβλήματος.

Μας βρήκαν περασμένα μεσάνυχτα χτες να παιδευόμαστε ακόμη, και να είμαστε ψόφιοι όλοι από την κουράση. Ευτυχώς πάνω τα βαψίματα προχωρούν καλά. Σήμερα τελειώνουμε και το βράδυ θα είναι το σπίτι στρωμένο. Κάτω, έτσι πως ήρθαν τα πράγματα, έχουμε μέλλον ακόμη. Να βρει ησυχία κι ο έρμος ο Μήτσος, που έχασε το μπούσουλα. Θα σκέφτεται σίγουρα πόσο παλαβοί είμαστε εμείς οι άνθρωποι...