Mπήκαμε στη Μεγάλη βδομάδα. Τριγύρω ο αέρας γεμάτος ευχές. Για ένα καλύτερο αύριο. Για αναγέννηση. Για έναν κόσμο πιο όμορφο... Εδώ σταματώ. Κλείνω τα μάτια και φέρνω εικόνες μπροστά μου. Εικόνες που μπερδεύονται στο χτες και στο σήμερα.
Ασβεστωμένες αυλές μπερδεύονται με τεράστια κουτιά από μπετόν. Κήποι γεμάτοι πασχαλιές και κρίνα φέρνουν σβούρα γύρω από δρόμους γεμάτους άσχημους θορύβους και κλάξον αυτοκινήτων. Χελιδόνια και σπουργίτια φτερουγίζουν πάνω από καμινάδες εργοστασίων που στέλνουν στο γαλανό ουρανό γκρίζες λωρίδες δηλητήριο. Παιδιά με κοντά παντελονάκια και καθαρά πρόσωπα, απλώνουν το χέρι σε άλλα παιδιά που είναι κλεισμένα μέσα στα τεράστια κλουβιά από μπετόν. Τους φωνάζουν να βγουν στους αγρούς, να τρέξουν μαζί τους. Μα εκείνα δεν βλέπουν κανέναν αγρό... δεν ακούνε κανέναν ήχο.
Άλλαξαν οι εποχές. Το άρωμα της Πασχαλιάς εξατμίστηκε, και δεν κρατήσαμε καθόλου στο μπουκαλάκι των αναμνήσεων για να δώσουμε στα παιδιά μας. Θελήσαμε να το μυρίσουμε και να το οσφρηστούμε όλο μόνοι μας. Και ξεχάσαμε... Ξεχάσαμε τα χρόνια που μοσχοβολούσαν τσουρέκι και μπογιά ανακατεμένη σε ξύδι για τα κόκκινα αυγά. Ο κόσμος έγινε καχύποπτος, δεν ανοίγεται εύκολα. Ακόμη και οι καλημέρες βγαίνουν με δυσκολία. Χρονιάρες μέρες και όλοι μιλούν για αγάπη, για συγχώρεση μα γύρω μας υπάρχει ένας κόσμος μέσα στην παράνοια και την τρέλα. Κι οι ευχές, τυπικές. Λέγονται επειδή πρέπει, κι όχι γιατί τις αισθανόμαστε.
Δίπλα μας ζει και κινείται παράλληλα κι άλλος ένας κόσμος. Γεμάτος παιδιά πεινασμένα, που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τη ζωή αλλά της χαμογελούν απλόχερα. Που ζούνε σαν αγρίμια μέσα στην εξαθλίωση, αλλά ποτέ δεν στερεύει η δίψα τους για ζωή. Μια απροδσιόριστη δύναμη λες και τα έχει οπλίσει. Μικροί σταυροφόροι της ζωής που πολεμούν για την ίδια τους τη ζωή. Για να κερδίσουν τη μάχη μέρα τη μέρα. Το αύριο μοιάζει πολύ μακρινό γι αυτά. Δεν ξέρουν καν αν θα είναι ζωντανά. Το σήμερα έχει σημασία. Το τώρα...
Θυμώνω τέτοιες μέρες όταν σκέφτομαι σε τι σπαταλάμε ενέργεια εμείς οι βολεμένοι. Σε τι ξοδεύουμε φαιά ουσία. Σε τι αναλώνουμε τις ζωές μας. Και πάντα σκέφτομαι πόσος κόσμος υποφέρει και γω δεν μπορώ να κάνω τίποτα... Δεν μπορώ...; Ή δεν θέλω να δω...
Το δίλλημα μπήκε. Μια εκδρομή από τη μια και από την άλλη ένα χέρι βοηθείας. Σε παιδιά, που έχουν ανάγκη. Από ζεστασιά. Από ένα χάδι. Από λίγη στοργή. Και δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Ήδη αποφάσισα τι θέλω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου