-Έ ρα Νιάκου; Πώς σι φάνκιν;
Σ' άρισιν η Πασχαλιά
ύστιρα 'που τόσα χρόνια
ή θυμάσι τα παλιά;
-Να σι πώ τ'ν αλήθεια, Μήκα,
όπους τ' άφκα δεν τα βρήκα...
Δεν σι λέου! Καλά κι τώρα.
Αμά τότι ήταν αλλιώς!
Άλλαξιν ου κόσμους Μήκα,
δεν είν' όπους ου παλιός.
-Σε τι άλλαξιν, ρα Νιάκου;
-Πρώτα - πρώτα , Μήκα άκου!
Ιμείς τότι νήστιβάμι
απού τ' μ΄κρή τ' Σαρακουστή.
Έτρουγάμι ιλιά κι σκόρδου,
πού του κρέας ν' ακουστεί;
Τώρα ντιρλικών' αράδα.
Ακόμα κι τ' Μιγάλ' Βδουμάδα!
Κάτ' φαΙά σι φκιάν λιακούτια...
Καγκαμνιά δεν έχν' νουστμάδα.
Ά! Ρα! Παίνιψι μι ιμένα
κουκουρέτσ' κι σουλιμάδα!
Πούν' τα τσίτσιλα, ρα Μήκα,
πούχαν τότι τέτοια γλύκα;
Μ' έπιρνιν, θυμούμι, ου πάππους μ'
απού μέρις στου παζάρ
κι μι διάλιγιν του πρώτου
κι του πιο παχύ μανάρ'.
Στα χουράφια όλου βουσκούσιν.
Όπ' πάινα μ' ακλουθούσιν!
Κι σαν έφτανιν η μέρα
να του σφάξν, κλιάματα ιγώ!!!
Μέσα στουν ουντά σφαλνιούμαν
κι δεν ήθιλα να βγώ.
Πώς τ' αλπούμαν του καημένου,
όταν τούγλιπα σφαγμένου!!!
Μα σαν τρυουρνούσα τ' σούγλα,
μ' άρζιν τ 'χόβουλ' να συμπώ
κι κρυφά, όταν κουκκίντζιν
λίγου πέτσα να τσιμπώ.
Ξαπλουμέν οι άλλ' τραγδούσαν
κι ρακί αράδα ρφούσαν.
Κ' ύστιρα. Αλλιώς ιτότι
τ' χαίρουμάσταν ν Πασχαλιά!
Ύστιρα πού ένα χρόνου
έβγανάμι τα παλιά
τ' αντιριά κι τα κουρδέλια
κι όλου χαρά κι γέλια.
Έβανάμι τα κινούρια
τα φουρέματα τ' Λαμπρή
κ' όλου κι καμάρουνάμι
σά να είμασταν γαμπροί!
Πού τέτοια χαρά, ρα, τώρα;
Μι κουρντίζν τα μπράμ' όλ' ν' ώρα!
Ως κι σν Ικκλισιά δε μ' άρσιν,
αρά Μήκα όπους ψέλν'
σά νάμαν Σκουλειοό μι φάνγκιν,
θάρσα ποίματα απαγγέλν!
Πού, ρα τότι οι ψαλτάδις
ψάλτσιμου κι οι παπάδις!!!
Αυτά μ' έλιγιν τς προυάλλις
κι ου Νιανιάτσιους κι ου Προυκόπς.
-Πούν' του «Σήμιρουν κριμάτι ...;»
πούλιγιν ου Παπασιώπς;
Του Σταυρό όλ' κοίταζάμι
κι τα δάκρα σφούγγζάμι!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Δημόπουλου Ιωαν. : Τα παρά τον Αλιάκμονα Εκκλησιαστικά.
Ηλιαδέλη Στρ. : Η Δεύτερη Ανάσταση στην Κοζάνη, στα «ΕΛΙΜΕΙΑΚΑ».
Παπασιώπη Λεων. : Η παλιά η Κοζάνη.
Παρδάλη Ηλία : Ξεχασμένα Κοζανιώτικα έθιμα
Σιαμπανόπουλου Κων. : Οι Λαζαρίνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου