Και ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό μου αναμνήσεις από άλλες Πασχαλιές. Τότε που είμασταν παιδιά, που τούτες τις μέρες τις ζούσαμε έντονα. Μαζί με τους γονείς, τους παππούδες, με συγγενείς σε μια κατάσταση βαθιάς κατάνυξης και ιλαρότητας. Συνήθως, ή μάλλον πάντα, το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης πηγαίναμε στην εκκλησιά να μεταλάβουμε. Ζητούσαμε συγχώρεση από τους γονείς και τους παππούδες πρώτα, και μετά ξεκινούσαμε ντυμένα με τα καλά μας ρούχα, που μύριζαν λεβάντα και ήταν φρεσκοσιδερωμένα, για την εκκλησιά.
Η μητέρα τραγουδούσε χαμηλόφωνα, «Τι ονό, τι ονόματα ωραία, άνοιξη, άνοιξη και Πασχαλιά... ». Εμείς τα παιδιά, μόνο μεταλαβιά παίρναμε εκείνη τη μέρα. Μετά επιστρέφαμε στο σπίτι.
Η γιαγιά ζύμωνε τα τσουρέκια που μοσχοβολούσαν. Το σπίτι μύριζε μαχλέπι, μαστίχα και βανίλια. Μύριζε ακόμη αγάπη. Με αγάπη και φροντίδα, αναβιώναμε συνήθεις παλιές. Ξυπνούσαμε μνήμες, μα συνάμα, «κεντούσαμε» το παρόν. Εκείνα τα ζυμωμένα μοσχοβολιστά τσουρέκια, τα κουλουράκια που έφτιαχνε η γιαγιά, οι πίτες, συμβόλιζαν την ευγονία, την αναγέννηση, και την κάθαρση της ψυχής και του σώματος.
Μαζί με τα τσουρέκια πάντα εκείνη τη μέρα βάφαμε και τα αυγά. Κόκκινα. Δεν είχε τότε χρωματιστά, και θαρρώ πως σαν τα κόκκινα δεν έχει καλύτερα. Στο δώμα, το δωμάτιο που ήταν αναμμένο το τζάκι και καθόμασταν όλη η οικογένεια, ένα κόκκινο ύφασμα φάνταζε και γέμιζε χαρά τα παιδικά μας μάτια. Μα που να καθήσουμε εμείς τα πιτσιρίκια; Θέλαμε να συμμετέχουμε σε όλη αυτή τη γιορτή που γινόταν στο σπίτι. Να πάρουμε μέρος στα δρώμενα. Συνήθως γυαλίζαμε τα αυγά. Μας έδινε η γιαγιά ένα πανάκι που το είχε ραντίσει με ξύδι και τα τρίβαμε απαλά. Λαμπρά αυγά, για την λαμπρή.
Κι αν κάποιο από μας κοβόταν, κι έτρεχε αίμα, τότε προσεκτικά μας το σκούπιζαν και το δένανε, γιατί είχαμε λέγανε μέσα μας το αίμα του Χριστούλη και δεν έπρεπε να το χάσουμε.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά, τα σεβάσμια, καθώς σήμερα είδα τις μανάδες να πηγαίνουν τα παιδιά τους, όπως τότε πήγαιναν εμάς, στην εκκλησιά. Μεγάλη Πέμπτη, σκέφτηκα. Τα παιδιά παν να μεταλάβουν. Παρατήρησα τα καθαρά τους πρόσωπα, τα καλά τους ρούχα. Και μετά, είδα μια γυναίκα νέα, με το μωρό στην αγκαλιά, που κρατούσε μια μεγάλη άσπρη λαμπάδα δεμένη με γαλάζια κορδέλα.
Άνοιξη και Πασχαλιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου