Μια βεράντα γεμάτη χρώμα...

Μια μικρή βεράντα με δικό της ουρανό. Μια τριανταφυλλιά, αγκαλιασμένη σφιχτά με ένα γιασεμί. Να μας χαρίζει χρώματα και αρώματα υπέροχα. Και παραπέρα στέκει μικρή και αδύναμη μια πασχαλίτσα. Όσο τη θυμάμαι προσπαθεί να δέσει το κορμό της, μα μάταια. Η ρίζα της θα ναι πάνω σε πέτρα, σκέφτομαι. Μα όσο αδύναμη κι αν είναι, σαν φτάνει τέτοια εποχή, είναι έτοιμη να ανθίσει και κει να δείτε άρωμα και χρώμα μαγικό... Πόσες εικόνες, πόση αγάπη, σε μια τόση δα βεράντα, πνιγμένη λες στα λουλούδια...

Οι μέρες άλλαξαν. Δεν είναι οι ίδιες. Φύγαν πρόσωπα αγαπημένα, μα ήρθαν άλλα. Για πάντα. Άλλαξαν όλα. Μα ότι αγαπήσεις μια φορά, το κουβαλάς για πάντα, το δρόμο σου ομορφαίνει, κι ας μην είναι κει μαζί σου... Κι όταν θα δω στο δρόμο Πασχαλιά, θα γυρίζω ξανά πίσω, σε άλλα χρόνια. Με χρώματα και αρώματα διαφορετικά.

Ίσως πάλι μόνο εγώ να άλλαξα...