Καμιά ζωή δεν συγκρίνεται με τούτη. Είμαι στον κήπο και παρακολουθώ τα φύλλα να βγαίνουν, τα μπουμπούκια να ανθίζουν με το γύρισμα της εποχής. Κοντεύει Πάσχα. Μια ανάσα μακρυά είναι. Κι είναι λίγες οι κενές ώρες της ημέρας. Ακόμη και οι άδειοι χώροι της ζωής μου είναι λιγοστοί. Οι ώρες που μπορώ να βρεθώ μόνη και να μου μιλήσω. Υπερβολικά πολλές οι δουλειές στο σπίτι με τον ερχομό της άνοιξης. Υπερβολικά πολύς ο κόσμος που έρχεται και πάει τούτον τον καιρό.
Ο χρόνος μου γεμίζει με σημαντικά και ασήμαντα πράγματα. Δίνω βαρύτητα στα ασήμαντα. Εκεί πατάω. Θέλω να πράξω τα μέγιστα. Όσο κι αν είναι μικρά για τους άλλους. Το κάνουν συνεχώς τα παιδιά. Από πολύ μικρή έμαθα, Πάσχα ήταν που άνθιζαν οι τουλίπες, πως να γονιμοποιούνται τα άνθη τους για να έχουν καινούργια χρώματα την επόμενη χρονιά. Χρωματικοί συνδυασμοί αλλιώτικοι. Έμαθα πως πρέπει να περιμένουμε το σπόρο. Υπομονετικά...
Ακόμη θυμάμαι πως κάποιοι στα χωριά μάζευαν τα αυγά. Μέσα από τις φωλιές, μεταφέροντας λίγα λίγα τα φρέσκα αυγά. Μπορεί κανείς να μαζέψει όλα μαζί τα πασχαλινά αυγά; Mάλλον απίθανο. Μόνο λίγα. Κι είναι τα πιο όμορφα, τα πιο καθαρά και τα πιο γερά. Όπως και οι σχέσεις, οι αναμνήσεις, οι έρωτες, οι φιλίες. Διαλεχτά και αναγνωρίσιμα με την πρώτη ματιά.
Αν αποκτήσεις τα πάντα, που θα τα βάλεις; Την ώρα που όλοι, είτε από πίστη, είτε από έθιμο, σε λίγο καιρό θα τσουγκρίζουμε τα αυγά μας προσδοκώντας την ανάσταση, θα ευχηθώ, καθώς μεγαλώνουμε, η σταθερότητα, η απλότητα, η ηρεμία και η σοφία να είναι πάντα δίπλα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου