Ο καιρός βροχερός. Κάνει κρύο. Η άνοιξη κουλουριασμένη στο λαγούμι της. Κοιτάζω από το παράθυρο, τον κόσμο έξω. Που τρέχει με πρόσωπα τεντωμένα. Αδιάκοπο κηνυγητό με το χρόνο. Τρέχουν να προλάβουν. Ένα ραντεβού, το σχολικό που μόλις έχασαν, τη ζωή τους που τρέχει μπροστά στα εκπληκτα μάτια τους. Καλοκουρδισμένα παιχνίδια. Με χαμένα όνειρα. Όνειρα, που ξέφυγαν μέσα από τις φούχτες τους. Όνειρα που σκόρπισαν , που χάθηκαν.
Ζωές χωρίς χαμόγελο, χωρίς ουσία. Άδειες σαν τους δρόμους της ώρες της βροχής.
Στέκω πάνω στο κατάρτι και κοιτώ στον ορίζοντα. Αναλογίζομαι το μέλλον. Τι θα φέρει άραγε; Τι θα έρθει αύριο, τι θα έρθει σε λίγο... ώρες μοναχικές γεμάτες κουβάρια από σκέψεις. Δε θέλω να τα ξεμπερδέψω, είναι όμορφα τα χρώματα έτσι ανακατεμένα. Σκέψεις κλωστές, που πλέκουν όνειρα. Ψηλά στο κατάρι μου... Εκεί που όλος ο ορίζοντας είναι δικός μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου