Η τρίτη μέρα που βρίσκομαι θεσσαλονίκη, και δε θέλω να γυρίσω σπίτι. Τις μέρες αυτές, είδα φίλους, γελάσαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά. Είναι τόσο όμορφο να μπορείς να έχεις ουσιαστική επικοινωνία με τους ανθρώπους. Να νιώθεις ελεύθερα μαζί τους, να ξέρεις ότι κάθε τι που θα πεις δε θα παρεξηγηθεί. Εκτιμώ τους ανθρώπους που όταν νιώθουν να θίγονται ή να προσβάλλονται σου την λένε αμέσως. Όσους είναι αυθόρμητοι, και οι απαντήσεις τους δεν έχουν δεύτερη σκέψη. Αυτό σημαίνει, μπορώ να συνυπάρχω με διαφορετικούς ανθρώπους.
Το σίγουρο είναι πως πρέπει να γνωρίζεις βέβαια και τον άλλον. Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που λατρεύουμε. Που θέλουμε να τους πειράζουμε και δεν έχουμε καμιά πρόθεση να τους στεναχωρήσουμε. Ίσως να μην μπορούμε να το αποφύγουμε πάντα αυτό. Και όταν συμβαίνει, τότε εμείς νιώθουμε πιο άσχημα, πιο αμήχανα που τους κάναμε να στεναχωρηθούν. Κι από την άλλη, μπορώ να καταλάβω πόσο δύσκολο είναι να πείσεις τον άλλον, ότι μόνο αγάπη νιώθεις γι αυτόν. Ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα έκανες ή θα έλεγες κάτι με σκοπό να τον κάνεις να νιώσει άσχημα.
Και ακόμη δυσκολότερο, το να μπορέσεις να βγάλεις και να απλώσεις το συναίσθημα πάνω σε τούτο το απρόσωπο λευκό του επεξεργαστή ενός υπολογιστή. Που δεν μπορεί να απλώσει ο άχρηστος το χέρι του να σε χαιδέψει και να σου πει, με αγάπη σου τα λέει... Χαμογελάει... Σ αγαπάει και σε πειράζει... Η τεχνολογία μπορεί να προχώρησε, αλλά οι υπολογιστές παραμένουν μπουνταλάδες. Και μέχρι να εξελιχτούν και να έχουν τη δυνατότητα να αποτυπώνουν και το συναίσθημα, θα μας κάνουν τη ζωή δύσκολη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου