Αχ... Επιτέλους μύρισε Άνοιξη. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος (λέμε τώρα), τα πουλάκια κελαηδούν, τα λουλούδια ανθίζουν, οι μελισσούλες ζουζουνίζουν, ο κόσμος ερωτεύεται, ακούει μανιωδώς τραγούδια με συνοδεία κιθάρας, το μυαλό αδειάζει από μαύρες σκέψεις και όλα γύρω μας είναι όμορφα, κάτι παραπάνω από όμορφα. Πανέμορφα! Ε, και τώρα είναι καλό αυτό;
Σε ενημερώνω φίλτατε αναγνώστη ότι το αγαπημένο μου στρουμφάκι είναι ο Γκρινιάρης, συνεπώς ...; μου τη δίνει η Άνοιξη! Όλα φαντάζουν τόσο όμορφα και πολύχρωμα που μου έρχεται να πάω στο Βόρειο Πόλο. Όλοι είναι τόσο χαρούμενοι που βλέπουν τον ολόλαμπρο ήλιο που μου έρχεται να κλειστώ στο υπόγειο για να μη βλέπω ούτε αυτούς ούτε τον ήλιο. Όλοι μυρίζουν τα λουλούδια και αναστενάζουν, ενώ εγώ υποφέρω από τη γύρη κι προσεύχομαι να τους πέσει η μύτη από το φτέρνισμα για να δουν τι εστί Μάικλ Τζάκσον. Και το χειρότερο; Όλοι είναι ερωτευμένοι. Πολύ ερωτευμένοι. Τρελά ερωτευμένοι, ακόμη κι αν δεν είναι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά νιώθω λες κι έχω ντεζα-βου και ζω ξανά τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου σε μορφή διαρκείας.
Η Άνοιξη είναι επίσης, η εποχή που οι ταλαίπωροι γονείς προσπαθούν μέσω Λαμίας να εξηγήσουν στα αθώα τους πλασματάκια τι είναι το σεξ. Η ιστορία ξεκινάει με τις μελισσούλες και τα λουλουδάκια και τελικά καταλήγει σε ένα σποράκι μέσα στην κοιλίτσα της μανούλας. Κι ενώ οι γονείς νομίζουν ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσουν τις αποστάσεις και να εξηγήσουν όσο πιο πιστά μπορούν πώς γίνεται η τεκνοποίηση, μάλλον τα παιδιά ξέρουν πολλά περισσότερα. Η ένδοξη ελληνική τηλεόραση έχει βάλει κι εδώ το χεράκι της. Μόλις πριν λίγες μέρες είδα μια σκηνή απείρου κάλλους και πραγματικά παραδέχτηκα πως στο μέλλον κάπως έτσι θα γίνεται. Ένας πατέρας λοιπόν, ξεκίνησε γεμάτος αισιοδοξία και θάρρος να πει στον γιο του τι εστί σεξ. Έκανε την εισαγωγή του, τις ντρίπλες του και μόλις ξεστόμισε «ήρθε το πλήρωμα του χρόνου γιε μου για να μιλήσουμε για το σεξ», τι του λέει ο πιτσιρικάς; «Πες μου, τι θες να μάθεις;». Περιττό να σας πω πως κατέληξε ο πατέρας. Σοκ!
Το πιο σύνηθες της εποχής βέβαια, είναι οι κατακόκκινες μύτες και το φτέρνισμα διαρκείας. Θέλεις να το αναλύσουμε φίλτατε αναγνώστη; Δεν θα σου χαλάσω χατίρι. Ξυπνάς λοιπόν ένα πρωί του κύριου Μπρίλη, τυγχάνει να περνάς από ένα πάρκο, σου έρχεται η ανεπιθύμητη γύρη στα μούτρα κι εκεί που είχες μύτη, ξαφνικά αποκτάς μυτόνγκα!!! Τα χαρτομάντιλα πάνε κι έρχονται λες και βλέπεις το απόλυτο ρομάντζο να διαδραματίζεται μπροστά σου και μυξοκλαίς σαν τη χήρα. Είσαι ένα βήμα πριν την ίωση, αλλά το κάνεις γαργάρα κι αυτό, λες είναι η εποχή και πας παρακάτω.
Παρακάτω όμως, βλέπεις καμιά χιλιάρα ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι και θες να τους ξεριζώσεις τα κουλά για να μη σου σπάνε τα νεύρα. Ο καλός σου εαυτός χάνεται μαζί με το χαρτομάντιλο που πετάς στον κάλαθο των αχρήστων, ανοίγεις την τηλεόραση για να ξεχαστείς, αλλά κι εκεί βλέπεις παντού ρεπορτάζ για τις παρενέργειες της Άνοιξης και την επιρροή της στη διάθεσή μας. Ο Αυτιάς χαμογελάει σαρδόνια περισσότερο από ποτέ, ο Παπαδάκης λαϊκίζει συνεχίζοντας τα κομπλιμέντα σε χαριτωμένες κυρίες, και ο πολυαγαπημένος Καμπουράκης αφιερώνει ένα ολόκληρο τέταρτο στον σχολιασμό γδυμένων μοντέλων κάνοντάς με πράσινη από τη ζήλεια, καθότι είμαι από αυτές που στηρίζουν την άποψη ότι πρόκειται για το απόλυτο σεξ-symbol της χώρας.
Όλα μπορώ να τα ανεχτώ από την άνοιξη, αλλά αυτό το τελευταίο με πόνεσε βαθειά φίλτατε αναγνώστη. Κι επειδή είμαι και τηλεορασάκιας, μου τη δίνει που την Άνοιξη αρχίζουν τις επαναλήψεις για να τους φτάσουν τα επεισόδια μέχρι το τέλος της σεζόν. Εκεί που είσαι έτοιμος και χαρωπός να παρακολουθήσεις το αγαπημένο σου πρόγραμμα, τσούπ σκάει μύτη το επεισόδιο της προηγούμενης εβδομάδας και θες να σφάξεις κόσμο.
Την Άνοιξη επίσης, σφίγγει ο κλοιός για τους μαθητές πάσης Ελλάδος, οι οποίοι έρχονται ένα βήμα πιο κοντά στις εξετάσεις, Πανελλήνιες και μη. Το άγχος κυριεύει γονείς και παιδιά, η γκρίνια αρχίζει και η υπομονή χάνει τα όριά της. Κι εκεί έρχεται η κρίσιμη καμπή για εμάς τις υπερευαίσθητες κουτσομπόλες.
Ξαφνικά παθαίνουμε κατάθλιψη και αναρωτιόμαστε πόσο μάταιος είναι τούτος ο κόσμος. Ακούμε μανιωδώς Χρήστο Θηβαίο, τα βλέπουμε όλα ασπρόμαυρα σαν τους σκύλους, καταλήγουμε να γίνουμε σκύλες από τα νεύρα, φοράμε μαύρα γυαλιά μέρα νύχτα μη μπορώντας να αντέξουμε τον ηλιόλουστο ντουνιά, η μύτες μας έχουν γίνει σωλήνες αποχέτευσης, κουκουλωνόμαστε αγκαλιά με τα χαρτομάντιλα και δεν θέλουμε να δούμε άνθρωπο. Όσο για τον έρωτα; Μας άφησε νωρίς. Και μετά αρχίζουν οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του τύπου «Τι είναι η ζωή; Τι είναι ο άνθρωπος», και σκέφτεσαι πως μέχρι και ο Γούντι Άλεν είναι τελικά, πιο ευτυχισμένος από σένα. Όλα όμως κάνουν τον κύκλο τους. Σύντομα θα ξυπνήσει μέσα μας και πάλι το ηφαίστειο της νιότης και όλα θα μυρίσουν Άνοιξη ακόμη κι αν είναι Δεκέμβρης. Γιατί έτσι είναι η ζωή.
Βασανιστικά ωραία...
Με εκτίμηση, χιούμορ και σαρκασμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου