To τραγουδάκι το άκουσα πρώτη φορά όταν ήμουν Γυμνάσιο. Στη Σάμο είμασταν. Είχε φέρει ο Μάριος κάτι κασέτες, ναυτικός γαρ κι από όλα όσα άκουσα αυτό μου έμεινε. Ένα πολύ παλιό κομμάτι των Pink Floyd. Το ξαναβρήκα μετά τόσα χρόνια ανέλπιστα στο youtube και μιας και είναι χαρούμενο είπα να το βάλω στη σημερινή ανάρτηση.
Νωρίς εγερτήριο σήμερα. Έχει πολλά το πρόγραμμα. Ο καιρός είναι καλός και πρέπει να τελειώσουμε τον κήπο που τον αφήσαμε στη μέση χτες γιατί ήρθε κόσμος. Γέμισε χρώματα κάτω, και μυρωδιές. Τα ζουμπούλια γιγάντωσαν, και η μανόλια μοιάζει με νυφούλα. Γεμάτη λουλούδια.
Μετά τον κήπο έχει συμμάζεμα. Τη ντουλάπα μου. Δεν ξέρω πως το κάνω αυτό και γίνεται ένας χαμός εκεί μέσα. Μαρέσει που πήρα και μεγάλα πάνινα κουτιά για να έχω τα τζίντζιλι μίντζιλι μέσα. Ελπίζω να ξέρετε τι είναι τούτα... Παρόλα αυτά εξακολουθεί να υπάρχει ένα χάος βαθιά μέσα της Και είμαι ικανή να χάσω και τον ύπνο μου, εξαιτίας αυτού. Μετά την ντουλάπα σειρά έχει το δωμάτιο μου. Παραέγινε πολύχρωμο τελευταία. Περιοδικά, υφασμάτα, μπογιές, πινέλα, χίλιες τσάντες κι ένα σωρό άλλα πράγματα που κάποτε πρέπει να το πάρω απόφαση και να τα συμμαζέψω κι αυτά.
Μέρα ηλιόλουστη αλλά ακόμη δε ζέστανε καλά έξω. Περιμένω να περάσει λίγο η ώρα για να κατέβω στον κήπο. Ο Μήτσος στα πόδια μου ροχαλίζει μακαρίως. Χαίρεται κι αυτός που πέρασε ο χειμώνας και μπορούμε να καθόμαστε έξω. Που έχουμε την άνεση να απολαμβάνουμε την ησυχία μας και που μπορούμε να ονειρευόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου