Ξαφνικά ο καιρός άλλαξε. Οι ζεστές μέρες έδωσαν τη θέση τους στη βροχή και το κρύο. Τοπίο στην ομίχλη και η σημερινή μέρα. Η πόλη μοιάζει σα να φόρεσε τα μεγαλοβδομαδιάτικα της και ακολουθεί ευλαβικά το θείο δράμα. Το Πάσχα είναι η γιορτή των ελλήνων. Αυτή που μας ταιριάζει απόλυτα. Η δική μας γιορτή. Η φύση ξαναγεννιέται και μαζί της κι εμείς. Η ζωή νικά το θάνατο. Και η ελπίδα θριαμβεύει με την δικαιοσύνη να νικά το άδικο και την αλήθεια να λάμπει. Ο σπόρος της Πασχαλιάς, θα φέρει σε όλους μας νέες ελπίδες.
Τα χρόνια που τούτες τις μέρες υπήρχε κατάνυξη πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι περισσότεροι χάσαμε την πίστη μας. Ποιο πολύ μας γοητεύει το Μυστήριο του τελετουργικού. Η ανάγκη του ανθρώπου προς το Μυστήριο υπάρχει ενστικτωδώς, όπως η ανάγκη για τον έρωτα. Μα, η γιορτή του Πάσχα, με τα πάθη της και την τελική της κάθαρση είναι για πιστούς και άπιστους. Μια γιορτή για όλους.
Με παράγωγα ανυπακοής. Κατάνυξη. Αυθόρμητη ανάγκη. Η επιστήμη μεταξεταστέα. Μυστικός δείπνος. Κάποιοι Ιούδες. Εκκλησία με συγγενείς. Ευαγγέλια. Τέσσερα ή και περισσότερα. Κεράκια. Η ταινία του Τζεφιρέλι. Ένα ιερό πτώμα. Ανέστη εκ νεκρών. Ο Χριστιανός είναι πιστός ή το αντίθετο; Tότε η αγάπη δεν είναι χριστιανική. Τι είναι αγάπη; Γεμάτοι κάδοι απορριμμάτων. Η σταύρωση. Η μεταφυσική αναζήτηση. Οι ιστορικές αποδείξεις, τα θαύματα. Εγγυημένες βεβαιότηητες. Τα πατροπαράδοτα έθιμα. Η μαγειρίτσα. Το καημένο αρνί. Τα κόκκινα αυγά, το κόκκινο κρασί. Η κόκκινη κάρτα. Σε όλους. Το αίμα. Περιφέρω τον επιτάφιο μου. Αγγόγυστα, όπως ο Χριστός. Ως που επιτρέπεται να φτάσουμε; Η απελπισία συνώνυμο της αυτογνωσίας. Ιησούν ή Βαραββάν;
Όταν ήμουν παιδί περίμενα το Πάσχα για να διακόψω απ' το σχολείο. Εβαζα τα καλά μου. Αργότερα, για να διακόψω απ' τη δουλειά. Τώρα το περιμένω για να διακόψω απ' τη θρησκεία. Να διακόψω από το δόγμα, τον ορισμό, την a priori παραδοχή. Οι αλήθειες ζουν λίγο. Κυρίως, σε παιδικά σώματα. Σ' αυτά μπορούν και αναπτύσσουν τις λογικές τους. Μεγαλώνοντας, χρειάζεσαι περισσότερο την προστασία που σου παρέχουν οι θεσμοί και λιγότερο την προστασία που σου προσφέρει η πίστη. Συχνάζεις στην κοινωνία, όχι στους ουρανούς. Πίστευε και μη ερεύνα. Αυτό είναι ένθεο; Ιερό;
Ο Θεός είναι παντού. Και στον ουρανό. Τις νύχτες, όταν καμιά φορά τον χρειάζομαι, ανοίγω τα σύννεφα σαν ακορντεόν και τον βλέπω. Συζητάμε για λίγο, σε θερμό κλίμα. Εχει ασημί γένια και παιδικό χαμόγελο. Κάνει με το ξυλαράκι του κάτι γραντζουνιές που μοιάζουνε με αστέρια. Βάζω ένα στην τσέπη μου, υπάρχουν πολλά. Να προσέχεις, μου λέει. Με βάζει να το υποσχεθώ.
Βρέχει, αλλά εγώ δεν βρέχομαι. Είναι κι αυτό ένα θαύμα. Απ' τα ακαταχώριστα. Τα ιδιωτικά.
Η βδομάδα που διανύουμε, δεν είναι φιλοσοφία. Είναι τρόπος να ζεις και να αισθάνεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου