Σκηνή 1η
Μπαμπάς: Ξέρω ότι είμαι πολύ ελαστικός μαζί σου, αλλά το κάνω επειδή νιώθω φοβερές τύψεις απέναντι σου.
Μικρός : Γιατί;
Μπαμπάς: Γιατί δεν μεγαλώνεις σωστά και φταίω εγώ γι' αυτό...Είμαι αδύναμος χαρακτήρας και έκανα λάθη στη ζωή μου που τώρα τα πληρώνεις εσύ.
Εγώ φταίω που μας παράτησε η μητέρα σου, εγώ φταίω που εσύ ζεις σε διαλυμένη οικογένεια, εγώ φταίω για όλα τα ψυχολογικά τραύματα που μπορεί να σου δημιουργήσει αυτό...
Μικρός : Δεν φταις εσύ μπαμπά... για όλα φταίει αυτή η ηλίθια που έκανε παιδί!
Μπαμπάς: Μη μιλάς έτσι για τη μητέρα σου!
Μικρός : Για τη δική σου μητέρα μιλάω...
Σκηνή 2η
Είναι βράδυ, γιος και πατέρας κάθονται σε μια ταράτσα και βλέπουν τ' αστέρια.
Μπαμπάς: Κοίτα πόσο όμορφα φαίνονται τ' αστέρια απόψε! Κάθε φορά που κοιτάζω τ' αστέρια σκέφτομαι πόσο απελπιστικά μικροί και ασήμαντοι είμαστε μέσα στην ασύλληπτη απεραντοσύνη του σύμπαντος. Μετά όμως σκέφτομαι ότι είμαστε κι εμείς κομμάτια αυτού του σύμπαντος και τότε βλέπω κάτι απ'το μεγαλείο του απείρου να περνάει και σ' εμάς, βλέπω κάτι απ'την αιωνιότητα του να μας αγγίζει! Δεν το βλέπεις κι εσύ αυτό;
Μικρός : Απ'δω που κάθομαι όχι.
Σκηνή 3η
Μικρός : Μπαμπά, έλα να παίξουμε την κοκκινοσκουφίτσα! Εγώ θα κάνω την κοκκινοσκουφίτσα κι εσύ θα κάνεις τον κακό λύκο. Εντάξει;
Μπαμπάς: Μμ; Εντάξει.Γιατί όχι;
Μικρός : Λοιπόν, εδώ θα είναι, λέει, δάσος κι εγώ θα περπατάω αμέριμνη, κι εσύ θα με σταματήσεις και θα μου μιλήσεις! Κατάλαβες;
Μπαμπάς: Κατάλαβα.
Μπαμπάς: Μπα; Τι βλέπω; Ενα όμορφο κοριτσάκι με ένα κατακόκκινο παλτό κι ένα καλαθάκι! Για που το'βαλες μικρούλα μου;
Μικρός : Που το είδες το καλαθάκι;
Μπαμπάς: Ε...υποτίθεται ότι η κοκκινοσκουφίτσα πρέπει να κρατάει ένα καλαθάκι με τρόφιμα, που το πάει στην άρρωστη γιαγιά της...
Μικρός :Ορίστε! Τους δίνεις ένα ρολάκι κι αμέσως έχουν σκηνοθετική άποψη!
Σκηνή 4η
Στον μικρό έχει κολλήσει η ιδέα ότι είναι φλαμίνγκο.
Περιστέρι: Α!Ενα χαριτωμένο μικρό σπουργίτι!
Μικρός : Χαριτωμένο, ναι. Σπουργίτι, όχι.
Περιστέρι: Δεν είσαι σπουργίτι; Και τότε τι είσαι;
Μικρός : Φλαμίνγκο!
Περιστέρι: Φλαμίνγκο; ΧΑ- ΧΑ! Μα απ'οτι ξέρω τα φλαμίνγκο είναι ψιλόλιγνα πουλιά με ροζ χρώμα!
Μικρός : Ετσι είναι τα φλαμίνγκο που ζουν στην Αφρική. Αυτά που ζουν εδώ είναι σαν κι εμένα.
Περιστέρι: Μπα, υπάρχουν κι εδώ φλαμίνγκο;
Μικρός : Ελάχιστα! Το είδος μας συναντάται σπάνια! Εσάς σας άφησα να με συναντήσετε γιατί είστε συμπαθητικός.
Περιστέρι: ΧΑ-ΧΑ-ΧΑ! Σου αρέσει να λες ψέματα,ε;
Μικρός : Ε...ναι! Στη πραγματικότητα είστε αντιπαθέστατος.
Σκηνή 5η
Ο μικρός γράφει ένα μυθιστόρημα και ο πατέρας του τον παρακολουθεί με ενδιαφέρον.
Μπαμπάς: Δεν μου είπες, τι τίτλο έχει το μυθιστόρημα που γράφεις;
Μικρός :"Ο δολοφόνος με το τσεκούρι". Είναι παιδικό.
Μπαμπάς: Παιδικό;!
Μικρό ς :Ναι! Είναι η ιστορία ενός παιδιού που σκοτώνει τον πατέρα του με τσεκούρι.
Μπαμπάς: Γιατί;
Μικρός : Γιατί δεν μπορούσε να βρει πιστόλι.
Μπαμπάς: Οχι, εννοώ γιατί τον σκοτώνει;
Μικρός : Γιατί είναι πιο θεαματικό απ'το να τον δηλητηριάσει.
Μπαμπάς: ΕΝΝΟΩ, ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟ!
Μικρός : Ποιος σου είπε οτι τον ήθελε νεκρό; Σ' όλο το βιβλίο προσπαθεί να ξεφορτωθεί το πτώμα...
Σκηνή 6η
Μικρός : Μπαμπά, πως γίνονται τα πουλιά;
Μπαμπάς: Βγαίνουν απ'τα αυγά.
Μικρός : Και τ' αυγά από που βγαίνουν;
Μπαμπάς: Από την κοιλιά της μαμάς τους.
Μικρός : Και οι μαμάδες από που βγαίνουν;
Μπαμπάς: Από άλλα αυγά, που βγαίνουν από άλλες μαμάδες.
Μικρός : Και τότε οι μπαμπάδες σε τι χρησιμεύουν;
Μπαμπάς: Το ήξερα οτι μου την είχε στημένη...
Σκηνή 7η
Δυο περιστέρια κάνουν έρωτα και ο μικρός τα βλέπει.
Μικρός :Τι της κάνετε της κυρίας;
Περιστέρι: Φύγε από 'δω! Δεν είναι για σένα αυτά!
Μικρός : Γιατί δεν είναι για μένα; Τι της κάνετε δηλαδή;
Περιστέρι: Φύγε σου λένε!
Μικρός :Οχι, δεν φεύγω αν δεν μου πείτε τι της κάνετε!
Περιστέρα: Ε, πες του τι μου κάνεις να τελειώνουμε!
Περιστέρι: Τρελλάθηκες; Δεν μπορώ να πω σ' ένα παιδί τι σου κάνω!
Περιστέρα: Και γιατί όχι; Ετσι κι αλλιώς δεν μου κάνεις και τίποτα σπουδαίο.
Περιστέρι: Α, ΜΠΑ; ΜΗΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;
Περιστέρα: Ε,ΛΟΙΠΟΝ,ΑΦΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ, ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ!
Μικρός : Αλλά ρωτάς κι άλλα μαθαίνεις...
Σκηνή 8η
Πατέρας και γιος αγναντεύουν το ηλιοβασίλεμα...
Μικρός : Μπαμπά, τι ώρα είναι; Γιατί βραδιάζει τόσο νωρίς;
Μπαμπάς: Γιατί χειμωνιάζει και οι μέρες μικραίνουν...Πέρασε πια το καλοκαίρι, έφυγαν και τα χελιδόνια...Τέτοια εποχή ήταν όταν έφυγε η μητέρα σου μ'εκείνο το χελιδόνι. Πάει τόσος καιρός, αλλά εγώ πάντα τη σκέφτομαι και τη νοσταλγώ. Γιατί ποτέ δεν έπαψα να την αγαπάω και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μ'εγκατέλειψε...Τι ήταν αυτό που την κούρασε στη σχέση μας; Γιατί με βαρέθηκε τόσο γρήγορα;
Μικρός : Γιατί σε ρωτάνε τι ώρα είναι κι εσύ διηγείσαι την ιστορία της ζωής σου.
Σκηνή 9η
Έχει πια σκοτεινιάσει εντελώς.
Μικρός : Μπαμπά, εγώ τη νύχτα φοβάμαι!
Μπαμπάς: Δεν πρέπει να φοβάσαι! Πρέπει να μάθεις από τώρα να αντιμετωπίζεις τον κόσμο με θάρρος και γενναιότητα...Γιατί πρέπει να ξέρεις ότι
στη ζωή σου, θα σου συμβούν πολλά καλά πράγματα, αλλά και πολλά κακά.
Μικρός : Δηλαδή;
Μπαμπάς: Ε, να! Εγώ ας πούμε μια μέρα θα πεθάνω και θα μείνεις μόνος σου...
Μικρός : Πες μου και τα κακά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου