Ανθισμένες κερασιές

Η φωτογραφία ανήκει στην συλλογή του Χρήστου Λαμπριανίδη, με τίτλο «Ψηφιακή Ζωγραφική»

Είμαι χαρούμενος που έδωσα ζωή στους «Μικροστοχασμούς», που μετά το Βαρδάρη του προηγούμενου Σαββάτου υπάρχουν πια και για τη μηχανή αναζήτησης Google. Ο τοκετός υπήρξε φυσιολογικός και όλα πήγαν όπως ήταν προγραμματισμένο. Έκανα πολλαπλές δοκιμές και βεβαιώθηκα πως οι «Μικροστοχασμοί» υπάρχουν. Οι «Μικροστοχασμοί» έβαλαν τελεία στο (δύσκολο) χειμώνα και μου ψιθύρισαν πως οι «νεφοπρίγκιπες» και οι «νεφοπριγκίπισσες» ζουν ανάμεσά μας.

Οι «ανθισμένες κερασιές» με περιμένουν στους αγρούς για να μου θυμίσουν πως κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή και πως το χειμώνα τον διαδέχεται μια πανηγυρικά εκρηκτική άνοιξη, η γιορτή της ομορφιάς και του προσωρινού. Στο Σινέ-Μακεδονικό προβάλλεται μια πραγματικά μελαγχολική ταινία με τίτλο «Ανθισμένες κερασιές». Ο πρωτότυπος τίτλος είναι «Cherry Blossom» και αναφέρεται στη γιορτή της «ανθισμένης κερασιάς» στη μακρινή Ιαπωνία. Η ταινία αναφέρεται σε ανεκπλήρωτα όνειρα και δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να τη δω, μια και έχω αποφασίσει να απαιτώ (από τις ταινίες) μόνο «happy end». Δανείστηκα όμως τον τίτλο της «Cherry Blossom» για να τον τοποθετήσω στο στάτους του προφίλ μου στο «εγχειρίδιον προσώπων» γνωστό ως facebook, για το οποίο όλα συνηγορούν πως πρόκειται για το ιδανικό εργαλείο «profiling». Εξυπνη και επιτυχημένη μηχανή καταγραφής των φίλων, των διαθέσεων, των ταξιδιών, των συνηθειών και των προτιμήσεών μας. Είναι μια καταλυτική σταγόνα που ως διά μαγείας κάνει τον ωκεανό των πληροφοριών, που αποτελούν τη ζωή μας, διάφανο και μου θυμίζει reality show που παρουσιάζει μια οικογένεια να ζει σε ένα διάφανο σπίτι.

Δεν έχω μυστικά, δεν έχω κάτι να κρύψω, δεν είμαι τεχνοφοβικός και αυτή η εφαρμογή κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα ακόμη εργαλείο, το οποίο μου δίνεται η δυνατότητα να το χρησιμοποιήσω για να κάνω τη ζωή μου εύκολη ή όμορφη. Αυτή, σε γενικές γραμμές, είναι η στάση μου απέναντι σε όσους απορούν με την ευκολία που παραδίδω σχεδόν καθημερινά μεγάλο αριθμό πληροφοριών σχετικά με τη ζωή και τους φίλους μου. Πληροφορίες για τις οποίες πράγματι δεν έχω καμία εγγύηση για το πώς θα χρησιμοποιηθούν. Ο φόβος δεν είναι ικανός να με κάνει να σβήσω το προφίλ μου, ίσως επειδή δεν μπορώ να το κάνω. Εγώ και άλλοι άνθρωποι που γνωρίζω έχουμε μάθει όχι να ζούμε τη ζωή αλλά να τη διηγούμαστε. Ενας τεράστιος παγκόσμιος πληθυσμός μεταμοντέρων κοσμο-πολιτών, που επιλέγουν εκείνες τις πληροφορίες που είναι κατάλληλες για να δομήσουν έναν κάποιο εαυτό, μια ταυτότητα που είναι όμως ρευστή. Σα μικρά παιδιά, δημιουργούμε ένα σύνολο ταυτίσεων με τραγούδια, ανθρώπους, στίχους, λέξεις, τόπους που αποτελούν το καλειδοσκόπιό μας. Αυτό είναι που εκθέτουμε καθημερινά σε δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης που τρέφονται λαίμαργα με πληροφορίες και καταγραφές.

Οι ανθισμένες κερασιές είναι ο μοναδικός λόγος που είναι ικανός να μου δώσει τη δύναμη να «παροπλίσω» το δικτυακό μου εαυτό για λίγο, για πολύ, για πάντα. Οι ανθισμένες κερασιές και όχι ο φόβος (της καταγραφής, της εμφάνειας, της έκθεσης) είναι ο λόγος για τον οποίο θέλω να γυρίσω την πλάτη μου στο «δικτυακό μου εγώ», να ξεχυθώ στους αγρούς, να γεμίσω τα παπούτσια μου με υγρό χώμα, να αγκαλιάσω κορμούς που σφύζουν από ζωή και κορμιά που είναι η ζωή. Θα έρθεις μαζί μου;


ΥΓ. Θέλησα να δημοσιεύσω τούτο το καλογραμέννο κείμενο με αφορμή και πάλι ένα σημείωμα από το korinoskilo, με τίτλο Α/s/l?.... Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζεται τι σημαίνει αυτό, αλλά για όσους ξέρουν είναι το σήμα καταταθέν στην επικοινωνία μέσω ίντερνετ. Μου θύμισε πολλά το korinoskilo με τούτη την εγγραφή. Άλλα ευχάριστα και άλλα δυσάρεστα. Με γύρισε πίσω στα αγνά και όμορφα χρόνια του IRC. Τότε που είμασταν μια μεγάλη παρέα στη θεσσαλόνικη επικοινωνούσαμε μέσω ίντερνετ και γνωριζόμασταν προσωπικά. Μέσα στο λιωμένο παγωτό, με τις χαρούμενες αλλά και τις γκρίζες μέρες μας. Είμαι σίγουρη αν και έχω να μπω χρόνια, ότι τίποτε δεν άλλαξε εκεί μέσα. Yπάρχουν όλα σχεδόν άθικτα. Κάναμε απίστευτες πλάκες, όλοι μαζί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που μπήκα μέσα. Ζαλίστηκα, έγραφαν όλοι μαζί κι εγώ περίμενα τη σειρά μου να μιλήσω, σαν ευγενικό παιδί που είμαι. Μέχρι που ήρθε το korinoskilo, πριβέ και είπε... μίλα βρε! Το θυμάσαι ; Στη συνέχεια περάσαμε σε πιο εξελιγμένα μέσα επικοινωνίας. Και μετά ήρθε το facebook... Προτιμώ όμως να είμαι ξυπόλητη σε χωράφια γεμάτα ανθισμένες κερασιές, παρά εκεί μέσα και να αναλώνομαι σε ανούσια μοιράσματα φιλιών, αγκαλιών και άλλων τέτοιων με φίλους μου αλλά και αγνώστους. Εκείνο που με έμαθε η πορεία μου στο διαδίκτυο, είναι ότι για τον καθένα υπάρχει ένα χωράφι με ανθισμένες κερασιές. Αρκεί να έχει τη δύναμη και τη θέληση να γυρίσει να το δει...