Live it or... Leave it...

Αναπνέεις, περπατάς, τρως, πίνεις, μιλάς, έχεις κινητό, αυτοκίνητο, μπορεί και σπίτι, οι εξετάσεις σου είναι μια χαρά, η δουλειά σου το ίδιο, η γυναίκα σου, τα παιδιά σου πιθανόν και ο σκύλος σου υπάρχουν γύρω σου γιατί τα επέλεξες να σου θυμίζουν πως ζεις, πως είσαι ζωντανός πως έκανες κάτι. Θα έχουν όλοι να πουν έναν καλό λόγο για σένα, θα αφήσεις κάτι πίσω σου για να σε θυμούνται όλοι. Κάπου εκεί τριγυρνάει η θεωρητική ευτυχία στην ζωή αυτή.

Βεβαία πάντα υπάρχουν τα προβλήματα που σε κάνουν πολλές φορές να ξεχνάς πως έχεις την θεωρητική ευτυχία, πως είχες και έχεις τα προσόντα για να την έχεις, αλλά προβλήματα είναι αυτά, πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν.

Πρόβλημα ήταν και σοβαρό φαντάζομαι για τους πρωτόγονους και γεμάτους ένστικτα το ότι δεν βρήκαν μαμούθ, ελάφι ή οτιδήποτε τρώγεται, πρόβλημα είναι και το να μην μπορείς να πληρώσεις το κινητό σου ή την κάρτα σου ή ακόμη και το φαγητό σου. Πιθανόν να μην άλλαξαν και τόσο πολύ τα πράγματα από τότε, πάνω κάτω τα ίδια προβλήματα. Μια ζωή στην επιβίωση και τότε και τώρα. Η επιβίωση κάποια στιγμή μετονομάστηκε σε ζωή με οδηγό το όνειρο, ένα όνειρο για μια καλύτερη επιβίωση.

Μπαίνουμε λοιπόν στην διαδικασία της προσπάθειας για μια καλύτερη ζωή, όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του, άλλος με τον εύκολο τρόπο, που πιθανόν η λέξη εύκολο, μπορεί να μετονομαστεί σε έξυπνο, άλλος δυσκολότερα και τέλος πάντων ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του. Κάπως έτσι φτάνουμε να πούμε πως ζούμε ή ζήσαμε και δημιουργούμε ή δημιουργήσαμε. Έχει μία καλή βάση αυτό και πάνω κάτω εκεί κινούμαστε όλοι.

Πιάνουμε τώρα τον οδηγό της ζωής που όπως είπαμε ή μάλλον είπα, γιατί μπορεί και να διαφωνείτε, είναι το όνειρο. Ο καθένας ονειρεύεται, αν και το σωστό όπως έχει γίνει είναι φαντάζεται, κάτι γι' αυτόν και τους γύρω του και μπορεί και να το καταφέρνει αν και πολλές φόρες απλά το φαντάζεται.

Τώρα δεν ξέρω γιατί, αλλά όλα τα παραπάνω που τόση ώρα γράφω μου φαίνονται μίζερα και νομίζω πως δεν είναι αυτός ο λόγος που ήρθαμε στον κόσμο αυτό, μετά από τόσο μεγάλη μάχη με εκατομμύρια άλλα σπερματοζωάρια. Γιατί νομίζω πως πίσω από κάθε χαμόγελο που κυκλοφορεί, κρύβεται ένα μεγάλο δάκρυ. Γιατί νομίζω πως ο καθένας μέσα του κρύβει όσα περισσότερα μπορεί, γιατί νομίζω πως κανείς δεν είναι αυτό που δείχνει, αλλά προσπαθεί να δείξει κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι, κάτι που απλά το φαντάζεται αλλά έχει πείσει και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι από όλα αυτό το μεγαλείο της ζωής είναι το γιατί να γίνεται αυτό.

Το κακό είναι πως αυτό όλο και αυξάνεται, όλο και περισσότερο κρυφτό ο ένας από τον άλλο και στο τέλος θα φτάσουμε να κρυβόμαστε από τους εαυτούς μας, αν δεν το κάνουμε ήδη. Και όταν αρχίσεις να κρύβεσαι από τον εαυτό σου ψάχνεις να φύγεις, αλλά από τον εαυτό σου δεν μπορείς να ξεφύγεις, πάντα μαζί σου ήταν, πιστός σε όλες σου τις επιθυμίες, δε σου είπε όχι ποτέ, αλλά παρόλα αυτά θες να ξεφύγεις.

Η αλήθεια είναι κάπου γύρω μας, κοντά μας αλλά δεν τη βλέπουμε, δεν βλέπουμε πως η ζωή δεν είναι όλο αυτό. Φυσικά δεν είμαι εγώ αυτός που θα πει τι είναι ζωή και τι όχι αλλά σίγουρα μπορώ να λέω τι με εκφράζει. Νομίζω πως τα πάντα τα καθορίζουν οι στιγμές που ζήσαμε, είτε είναι καλές, είτε είναι κακές.

Μια στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα και κρατάει ελάχιστα σε σχέση με τον χρόνο που καταναλώνουμε γύρω μας. Μια στιγμή μπορεί να αλλάξει την πορεία μας και να φέρει τα πάνω κάτω ή και τα κάτω πάνω γιατί δεν ξέρω το σωστό πιο είναι.

Έχουμε μπει σε μια τροχιά με πλαστές ανάγκες και πάντα με οδηγό την λογική. Μια λογική που για να ασπαστούμε μας πήρε πολλά χρόνια εκπαίδευσης και στο τέλος γίναμε και οι ίδιοι «δάσκαλοι» αυτής της λογικής. Δεν πρέπει να κυνηγάμε το όνειρο μας, το πραγματικό όνειρο, πρέπει να είμαστε πάντα καρφωμένοι σε αυτό που τόσα χρόνια και με τόσο κόπο μάθαμε, να μη πάει χαμένη όλοι αυτή η προσπάθεια, να πνίξουμε τα ένστικτά μας που με τόση χαρά μας έδωσε η φύση και που για τόσα χρόνια το ανθρώπινο είδος είχε για οδηγό.

Η λογική «μας» λέει να μπούμε σε μια ζωή που όταν ήμασταν μικροί ποτέ δεν θα θέλαμε, όμως μπαίνουμε και με σημαία την πρόφαση της επιβίωσης καταφέρνουμε να κάνουμε την ζωή μας κάτι άλλο, όχι αυτό που πραγματικά θέλουμε και το χειρότερο, όχι αυτό που μπορούμε. Φοβόμαστε να κάνουμε ένα βήμα που θα μας οδηγήσει στο ταξίδι, το άγνωστο πάντα ήταν εχθρός, οι σταθερές που δημιουργήσαμε γύρω μας, γιατί έτσι έπρεπε, μας καταδίκασαν σε μια ακινησία, προσδιόρισαν τον χώρο που μας επιτρέπετε να κινηθούμε.

Και φτάσαμε να δεχόμαστε ότι δε θα δεχόμασταν ποτέ, ότι ακούγαμε μικροί, τότε που είχαμε ανεπτυγμένα ένστικτα και λέγαμε, εγώ δεν θα το κάνω ποτέ και όμως όχι μόνο το κάνουμε αλλά πλέον το διδάσκουμε και στις επόμενες γενιές.

Φυσικά από ένα σημείο και μετά αυτό δεν έχει γυρισμό δεν μπορείς να πεις Live it or Leave it, δεν μπορείς γιατί έχεις «ποτίσει» πλέον από τα τοξικά γύρω σου και κατάφερες να γίνεις ότι δεν ήθελες ποτέ και το χειρότερο το απολαμβάνεις και το έκανες να σου μοιάζει ιδανικό και έτσι αναγκάζεσαι απλά να το ζήσεις γιατί δεν μπορείς να δεις τίποτε άλλο πέρα από αυτό.

Η ζωή νομίζω πως δεν ήταν ποτέ ευκολότερη απ' ότι είναι στις μέρες μας, όμως έφτασε να θεωρείτε προβληματική. Γιατί να παιδεύουμε έτσι τους εαυτούς μας, γιατί μας έκαναν να φοβόμαστε και να θέλουμε εγγυήσεις για την υπόλοιπη ζωή μας για να κάνουμε ένα απλό βήμα, που τις περισσότερες φορές τόσο πολύ θέλουμε;

Δεν βγαίνει νόημα για μένα, το μόνο που βγαίνει είναι πως όλα αυτά πρέπει απλά να είναι λογικά και αν αυτή είναι η λογική, εγώ θέλω να είμαι παράλογος, δεν νομίζω πως θα είναι χειρότερα. Επιλέγουμε να μη ζήσουμε αυτό που τόσο θέλαμε, επιλέγουμε να αυτοπαραμυθιαστούμε, να διαλέξουμε το λογικό, που τελικά είναι το τέλειο λάθος αλλά θα μας προσφέρει μεγάλη αυτοπεποίθηση στις μελλοντικές μας επιλογές. Αφήνουμε να περνάνε από μπροστά μας και να χάνονται όλα αυτά που κάποτε θέλαμε να αρπάξουμε και να μην αφήσουμε ποτέ. Δε μπορούμε να ονειρευόμαστε γιατί φοβόμαστε το πώς θα ξυπνήσουμε, φοβόμαστε μη χάσουμε τον «ιδανικό» κόσμο γύρω μας, την πλαστή ευτυχία που δημιουργήσαμε και είμαστε και χαρούμενοι γι' αυτό.

Ο καθένας μπορεί να συνεχίσει τον δρόμο του όπως θεωρεί «λογικό» ή μπορεί να μπει στην όμορφη λογική του παραλόγου. Νομίζω πως είναι τόσο μπροστά στα μάτια μας η αλήθεια αλλά φοβόμαστε να σηκώσουμε τα βλέφαρά μας και να τη δούμε. Εάν κάνουμε το «λάθος» και τη δούμε είναι τόσο όμορφη που θα πρέπει να τη ζήσουμε και για να τη ζήσουμε χρειάζεται να απαρνηθούμε όλο το παρελθόν μας και να δεχτούμε πως κάναμε λάθος στον τρόπο και την πορεία μας.

Είναι δύσκολο και το ξέρουμε γι' αυτό το αποφεύγουμε. Δυστυχώς το παρελθόν καθορίζει και ρίχνει άγκυρα στο μέλλον μας αν και θα έπρεπε να μας δίνει φτερά, ευτυχώς όμως που υπάρχουν οι στιγμές που καθορίζουν το παρόν μας και αγωνιούν για το μέλλον μας.

Νομίζω τελικά πως όλοι μας μπορούμε να το ζήσουμε όσο αργά και αν είναι, να μην το αφήσουμε, να έχουμε τη χαρά ακόμα και να «πληρώσουμε» γι' αυτό.

Φυσικά οι καλές νεράιδες των παραμυθιών υπάρχουν πάντα γύρω μας και προσπαθούν να σηκώσουν τα βλέφαρά μας για να δούμε τις στιγμές που αλλάζουν τη ροή της ζωής μας.

Δεν θυμάμαι πολλά στη ζωή μου από τις λογικές επιλογές μου, ζω όμως με τις αναμνήσεις από τις «παράλογες», έντονες, ενστικτώδεις αντιδράσεις και αποδράσεις μου...


Γράφει ο Γιώργος Τσαρτσιανίδης