Ηome sweet home...

Όλα ξεκίνησαν από την αδερφή μου. Ειλικρινά σας μιλάω. Ήρθε για να βάψουμε, μιας και είναι πολύ καλό χέρι και μέσα σε μισή μέρα ήρθαν τα πάνω κάτω. Το έχω παρατηρήσει πάντως, ότι οικογενειακώς είμαστε σαν ένα σπίρτο. Έτοιμοι όλοι να πάρουμε φωτιά. Ελάτε να κάνουμε metting είπε, και καθήσαμε γύρω από το τραπέζι. Το αποτέλεσμα; Το κάτω σπίτι έγινε γιαπί. Καινούργια πατώματα, καινούργιες κουζίνες, αλλαγές στα έπιπλα. Ξήλωμα όλα. Τα έχουμε ζήσει πολλές φορές αυτά τα σενάρια. Δεν είναι η πρώτη. Ξεκινάμε για ένα μερεμέτι και βρισκόμαστε να έχουμε διαλύσει ολόκληρο το σπίτι.

Μας αρέσουν οι αλλάγες, βαριόμαστε να είναι τα πράγματα στην ίδια θέση, να έχουν οι τοίχοι το ίδιο χρώμα, να βλέπουμε τα ίδια ριχτάρια στους καναπέδες. Θέλουμε αλλαγές και μάλιστα ριζικές. Και μάθαμε να δουλεύουμε. Πραγματικά να δουλεύουμε. Σαν άντρες. Ή άντε, όπως αυτοί.

Ο μάστορας που ήρθε να χαλάσει τα πατώματα όταν μας είδε στάθηκε και μας κοίταζε. Δεν το πίστευε, ότι γυναίκες μπορούν να ασχοληθούν με ηλεκτρολογικά, βαψίματα, να κάνουν ότι ένα αρσενικό.

Πολλά τα σχέδια, κι εύχομαι να καταφέρουμε να τα υλοποιήσουμε. Ακόμη και για την αυλή. Ριζικές αλλαγές κι εκεί. Έχουμε κάτι μικροπροβληματάκια με το τι θα κάνουμε την κερασιά του μπαμπά, αλλά θα τα ξεπεράσουμε πιστεύω κι αυτά. Απλά θα αλλάξει θέση, και δεν νομίζω να θυμώσει ο μπαμπάς μας. Μάλλον χαμογελαστός θα είναι, γιατί αν ήταν μαζί μας θα έλεγε... άφησε τα παιδιά να κάνουν ότι θέλουν. Αυτά έχουν καλύτερες ιδέες!

Δουλειά στο φουλ λοιπόν τις υπόλοιπες μέρες, και παρόλη την κούραση θα προσπαθώ να είμαι και στο καραβάκι. Γιατί έγινε συνήθεια καθημερινή και ανάγκη κι αυτό. Θέλει και κάτι μικροαλλαγές το σκαρί του πάλι...