Tο Ξενία Κοζάνης κτίσθηκε μεταξύ 1963-65, την ίδια περίοδο που προέκυψαν και άλλα επώνυμα Ξενία όπως αυτό στην Ολυμπία, στον Πόρο, στη Ξάνθη, στη Σκιάθο και στο Ηράκλειο καθώς και οι ξενώνες της Επιδαύρου. Στα μετέπειτα χρόνια, έμελλε να εξελιχθεί σε πραγματικό εργαστήριο αρχιτεκτονικής σκέψης, με τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη, προϊστάμενο της Υπηρεσίας Μελετών και με άξιους συνεργάτες σημαντικούς αρχιτέκτονες της εποχής. Το εγχείρημα έδωσε μία από τις σημαντικότερες ενότητες δημοσίων κτιρίων μεταπολεμικά σχεδιασμένων υπό μια συνολική αρχιτεκτονική θεώρηση. Aποτελούσαν σημείο αναφοράς για τους Έλληνες και ξένους αρχιτέκτονες ως μία σύγχρονη, καθαρή και ειλικρινή αρχιτεκτονική έκφραση, που με συνέπεια ερμήνευσε τις αρχές του μοντέρνου κινήματος μέσα από ένα κώδικα πολιτισμού.
To Ξενία Κοζάνης που υπήρξε σημείο συνάντησης μικρών και μεγάλων, αποτελεί πλέον - λόγω αδράνειας των υπευθύνων και κυρίως λόγω των ιδιοκτησιακών «καβγάδων» - σημείο που κάτοικοι και περίοικοι αποφεύγουν. Κάποτε έσφυζε από ζωή και αποτελούσε το σημείο αναφοράς των Κοζανιτών, τον τόπο συνάντησης, την καθημερινή έξοδο, την ξεχωριστή πρόταση, την πολύχρωμη πινελιά στο γκρίζο της πόλης, αλλά και πηγή αναμνήσεων και έντονων συναισθημάτων.
Ήταν ένα στολίδι, χώρος συνδεμένος με την ιστορία του τόπου, έχοντας φιλοξενήσει κατά καιρούς προσωπικότητες της πολιτικής, κοινωνικής και καλλιτεχνικής ζωής της χώρας, ενώ για τους πολίτες δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί χώρο συνάντησης και αναπόλησης.
Σήμερα.. ερημιά, εικόνες εγκατάλειψης, αδιαφορίας, κακοποίησης. Τα σημάδια του χρόνου που ανελέητα στο πέρασμά του κατέστρεψε τα πάντα είναι εμφανή.
Τίποτα δεν θυμίζει πια τα χρόνια αίγλης.. σπασμένα τζάμια παντού, κατεστραμένες οι πόρτες που άνοιγαν για να περάσεις στο ζεστό χώρο της ρεσεψιόν που οι σοβάδες κρέμονται απειλητικά, δίπλα το γραφείο του Διευθυντή που μόνο αράχνες κατοικούν. Η ίδια εικόνα και στο χώρο δεξιώσεων, την κουζίνα και την καφετερία που από εκεί άκουγες γέλια Κοζανιτών και συζητήσεις, απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα. Το βλέμμα πλέον στο μόνο που μπορεί να σταθεί -εκτός από τα σπασμένα τζάμια, τις στοίβες από σκουπίδια, την περισσή βρωμιά- είναι κάποια γκράφιτι στους τοίχους και συνθήματα διαφόρων ομάδων.
Και η καταστροφή καλά κρατεί, αφού περιδιαβαίνοντας τους υπόλοιπους χώρους του ξενοδοχείου, παρατηρείς πως πίσω από τις ανύπαρκτες πόρτες και τους βανδαλισμούς στα δωμάτια φιλοξενούνται πια, όχι οι φίλοι επισκέπτες του τόπου όπως παλιά, αλλά κάθε είδους έντομα και τρωκτικά.
Η κατάσταση αυτή όμως, που μόνο αποτρόπαια και θλιβερή μπορεί να χαρακτηριστεί, αποτελεί για κάποιους την καλύτερη «κρυψώνα», το καταφύγιο όπου βρίσκουν ορισμένοι, για να ξεφεύγουν από την καθημερινότητα και τους ανθρώπους της πόλης και για λόγους που ο καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί.
Σημασία, δεν έχει τόσο το ποιοι χρησιμοποιούν και ποιοι εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή, όσο το ότι ένα δημόσιο κτίριο καταστρέφεται μέρα με την μέρα και κυρίως ότι οι περίοικοι δηλώνουν πως αν δεν κλειδώσουν το βράδυ την πόρτα τους δεν ξέρουν πια τι θα τους ξημερώσει. Το σαράκι του χρόνου και η απαξίωση που αποτελείωσαν το Ξενία, ήταν κάτι το οποίο σίγουρα ο δημιουργός του Άρης Κωνσταντινίδης, που το σχεδίασε και το υλοποίησε δεν θα είχε φανταστεί ποτέ.
Το θέμα του Ξενία Κοζάνης εκκρεμεί στα δικαστήρια εδώ και 10 χρόνια, η απόφαση πολιτική και η αντιδικία μεταξύ των εμπλεκομένων συνεχίζεται, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή του κτιρίου αλλά και του περιβάλλοντος χώρου.
Ας μη ξεχνούμε πως ούτε οι δικαστικές διαμάχες, ούτε τα ιδιοκτησιακά φαίνεται να απασχολούν τόσο τους Κοζανίτες, όσο η απαίτηση και επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας τους, που δεν είναι άλλη, από το ότι πρέπει να διασωθεί και να αποτελέσει ξανά το στολίδι της πόλης.
Πηγές για τα στοιχεία από την εφημερίδα Πρωινός Λόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου