Έχετε νιώσει ποτέ όλο σας το κορμί να πονάει και να μην θέλετε να σηκωθείτε από το κρεβάτι; Αυτό συνέβη σήμερα το πρωί πολύ νωρίς, μιας και τούτη η Κυριακή δεν είναι ούτε καν μικρή γιορτή. Σηκώθηκα και ένιωθα λες και θα διαλυόμουν. Περπάτησα αργά μέχρι την κουζίνα να κάνω καφέ. Μπήκα κι έκανα ένα ντουζ μήπως και νιώσω καλύτερα και μετά κάθησα στον υπολογιστή μου.
Μου αρέσει τούτη η ώρα της Κυριακής. Που ο περισσότερος κόσμος κοιμάται ακόμη. Που μπορώ να είμαι μόνη μέσα στην απόλυτη ησυχία. Που δεν διακόπτει τίποτε και κανένας την σκέψη μου. Ώρες δικές μου, απόλυτα δικές μου. Μαζί με ότι αγαπώ και έχω στην καρδιά μου.
Ο μάστορας θα αργήσει να έρθει σήμερα. Έτσι μπορώ να αφεθώ και να κοιτάζω με τις ώρες έξω από το παράθυρο μου. Να νιώθω την ζεστασιά του ήλιου, να γαληνεύω με το μπλε του ουρανού, με τις σκέψεις που μοιάζουν με τρεχαντήρια που αρμενίζουν σε θάλασσες.
Η χθεσινοβραδυνή βροχούλα δεν επηρέασε το πρωινό της Κυριακής. Όλα προμηνύουν μια υπέροχη μέρα. Κι ας μην είναι σχόλη. Θα μου δίνει δύναμη το ήρεμο πρωινό που το συντροφεύουν όμορφες σκέψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου