Πίπη η Φακιδομύτη

Κλικάρετε στην εικόνα για να διαβάσετε το βιβλίο

Θα ήταν εννιά με δέκα χρονών, ζούσε σ΄ ένα πολύχωμο σπίτι με το όνομα Villa Villekulla, το οποίο βρισκόταν - και ακόμα βρίσκεται - σε ένα όμορφο χωριό του νησιού Gottland της Σουηδίας, είχε πατέρα τον βασιλιά του νησιού Τάκα Τούκα των νοτίων θαλασσών, είχε δύναμη τρομερή, δεν πήγαινε σχολείο, ξύπναγε και κοιμόταν όποτε ήθελε, είχε μια μεγάλη τσάντα με χρυσά νομίσματα, ζούσε απρόβλεπτα και συναρπαστικά, ήταν θεότρελη και κεφάτη και είχε φαντασία αχαλίνωτη, είχε και μια μαϊμού με το όνομα «κύριος Νίλσον», όπως επίσης και δύο «φυσιολογικούς» φίλους, την Ανίκα και τον Τόμι, είχε κι ένα άσπρο άλογο με βούλες μαύρες, είχε και δύο καροτί πεταχτές πλεξούδες, ένα ζευγάρι τεράστια παπούτσια και ένα ζευγάρι χρωματιστές και αταίριαστες κάλτσες, ξεπήδησε κάποια στιγμή μέσα από ένα παραμύθι της Astrid Lindgren, ήταν παιδί αλλά στην πραγματικότητα είχε γεννηθεί το 1945, ήταν διάσημη σε όλον τον κόσμο και θα παραμένει διάσημη όσο θα συντροφεύει τα παιδικά όνειρα και από πάνω την λένε και Pippilotta Viktualia Rullgardina Krusmynta Efraimsdotter Lεngstrump!

Σκηνικό στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, λίγο πριν την έλευση της έγχρωμης τηλεόρασης στην Ελλάδα, της βιντεοκασέτας και του ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν ξεκινήσει η εποχή της βαριάς κουλτούρας με τις ταινίες σύμβολο, όπως, «Πέφτουν οι σφαίρες σαν χαλάζι», καθώς και το «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα». Οι σημερινοί σαραντάρηδες σίγουρα θα τη θυμούνται καθώς εκείνη την εποχή έκανε θραύση στις παιδικές ηλικίες. Κανείς δεν τη θυμάται βέβαια με το επίσημο μακρόσυρτο όνομά της, όλοι την ήξεραν απλά ως η Πίπη η Φακιδομύτη (στην Ελλάδα βεβαίως αυτό, γιατί διεθνώς το όνομά της ήταν Pippi Langstrumpf, δηλαδή η Πίπη με τις μακριές κάλτσες), η μικρή λοιπόν Σουηδέζα - έως τότε εκτός από τη μικρή Σουηδέζα Πίπη έκαναν μεγάλο σουξέ και οι μεγαλύτερες Σουηδέζες στη Ρόδο και στην Κω - αποτελούσε την πιο διάσημη ηρωίδα της βραβευμένης επίσης Σουηδέζας συγγραφέως παιδικών βιβλίων, της Astrid Lindgren.

Τα χρόνια πέρασαν και ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι στα σαράντα φεύγα μου θα βρισκόμουν εν μέσω απρόβλεπτης και απολαυστικής συζήτησης με άλλους σαλεμένους σαράντα φεύγα (επιχειρηματίες, μάνατζερς, μετά-γιάπις οικογενειάρχες, σκληρά φορολογούμενους, οικονομικά πληττόμενους και άλλα τέτοια σκιαχτικά) για την Πίπη τη Φακιδομύτη και πόσο αγαπημένο ήταν αυτό το πρόγραμμα στην παιδική μας ηλικία. Τελικά πρέπει κάποια στιγμή να κάνεις μια τόσο σοβαρή συζήτηση, όπως εκείνη για την Πίπη για να καταλάβεις ότι υπάρχει μια κάποια ελπίδα στον μάταιο τούτο κόσμο, αφού για να φτάσει κάποιος - κατά τα άλλα σοβαροφανής - άνθρωπος, που έχει φάει το carrer orientation στο δόξα πατρί και το work under pressure με το κουτάλι της σούπας, να αγνοεί μια συζήτηση για το πακέτο στήριξης των 28 δις ευρώ, για την πορεία του χρηματιστηρίου, για τα τοξικά ομόλογα, για τον Ολυμπιακό και για τις εκπτώσεις του Golden Hall και αντιθέτως να ταξιδεύει μαζί με την Πίπη και τις περιπέτειές της, μέσω παιδικού μεταγλωτισμένου DVD, τότε αισθάνεσαι ότι δεν είναι όλα σάπια στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας και μπορεί να υπάρχει ακόμα, έστω και μια ισχνή ελπίδα, έστω μια κάποια σπίθα παιδικότητας ακόμα μέσα μας, η οποία μπορεί κάποια στιγμή να γίνει φλόγα δυνατή. Λέμε τώρα!
Ωραία βέβαια όλα αυτά, αλλά επειδή παιδιά δεν είμαστε πλέον να ταξιδεύουμε με ένα αερόστατο με παρέα την Πίπη για το νησί Τάκα Τούκα, χωρίς να μας ενδιαφέρει εάν την επόμενη μέρα στο σούπερ μάρκετ θα έχει αυξηθεί και πάλι η τιμή στο γάλα, κι επειδή αισιόδοξος και πολύ δεν είμαι για την αδίστακτη κι αχόρταγη ανθρώπινη φύση, με έβαλε ο διάολος να ψάξω ποιά τελικά ήταν αυτή που υποδυόταν την Πίπη τη Φακιδομύτη και τι στο καλό απέγινε.
Ψάχνοντας λοιπόν ως άλλος διαδικτυακός Σέρλοκ Χολμς (γιατί καλή η ελπίδα και η παιδικότητα αλλά εδώ μιλάμε για την διάβρωση των σαράντα φεύγα), βρήκα ότι την έλεγαν Inger Nilsson (και που το έμαθα δηλαδή τι κατάλαβα) και επειδή ο κακός ο άνθρωπος καλό δεν χρωστάει να κάνει, ανακάλυψα κι από πάνω ένα βιντεάκι στο youtube (η απόλυτη πεζότητα δηλαδή) με μια συνέντευξη της ηρωίδας σε φάση ηλικιακής ωριμότητας, στην οποία όπως είναι αναμενόμενο (άτιμε και κακούργε χρόνε κλέφτη που δεν αφήνεις ούτε τις παιδικές φαντασιώσεις άθικτες), εάν κανείς αναγνωρίσει έστω κι ένα δράμυ της σκανταλιάρας και ευφάνταστης Πίπης που τόσο όλοι αγαπήσαμε στην παιδική μας ηλικία, να μου το στείλει πακέτο στη Χατζηβασιλείου να τσακιστώ να το ανοίξω!

Γράφει ο... Τζον Μπόης