Όταν γνωρίζουμε ανθρώπους σπαταλάμε μπόλικη φαιά ουσία σε άσκοπες ερωτήσεις. Πώς σε λένε; Πόσων χρονών είσαι; Τι δουλειά κάνεις; Είσαι παντρεμένος; Μα... μου φαίνονται τόσο ανούσια όλα αυτά. Εγώ θα έκανα μία και μοναδική ερώτηση. Σε ποιον δρόμο έχεις χτίσει τη ζωή σου; Ίσως με περνούσαν για αλλοπαρμένη, φευγάτη, τρελή, αλλά αυτή θα ήταν η δική μου ερώτηση.
Για μένα ο δρόμος έχει σημασία. Υπάρχουν λεωφόροι, με κίνηση πολλή και συχνά μποτιλιαρίσματα. Υπάρχουν και εμπορικές οδοί, πολυσύχναστες και λαμπερές, γεμάτες φώτα, που ερημώνουν όμως τα βράδια γιατί χάνουν τον προσδιορισμό τους. Υπάρχουν αδιέξοδοι, στενά τα όριά τους. Και πάροδοι, που ζουν στη σκιά των μεγάλων οδών. Και κεντρικές οδοί που διατρέχουν αδιάφορα τα πέτρινα μπαούλα -πολυκατοικίες του Παπαλάνγκι, όπου σφηνώνεται η ματαιοδοξία κουρασμένων κυνηγών που στοχεύουν σε θηράματα φαντάσματα.
Μα, κάπου εκεί, αν κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, αν έχεις διάθεση να περπατήσεις μπορείς να ανακαλύψεις κάτι μικρά δρομάκια, κατάφυτα. Αν η οσφρητική σου ικανότητα δεν έχει μεταλλαχθεί από τις πλαστικές μυρωδιές, μπορείς να νιώσεις μία μία έντονα μυρωδιές παλιές και ξεχασμένες. Μυρωδιές ανθοφορίας, γονιμότητας, ζωής. Και χρώματα...
Το άσπρο.Ασβεστωμένα τα πεζούλια των σπιτιών της γειτονιάς του. Μερακλήδες οι γείτονες, και νοικοκυραίοι. Υπηρέτες καλημέρας. Κεντίστρες οι γυναίκες ακουμπούν το τραγούδι τους σε λευκές μπιμπίλες και κοφτές κουρτίνες στα παραθύρια , μαντάρουν τις κάλτσες, μα υφαίνουν μελωδίες στη ζωή. Λευκά και τα γιασεμιά.
Το ροζ, στα κοριτσάκια με πλεξούδες και κορδέλες κολαρισμένες.
Το μπλε, στα τετράδια του σχολείου.
Το μαύρο, του πόνου που αργοσέρνεται κρυφά και παγώνει τα πυρακτωμένα κάρβουνα του μαγκαλιού. Του κυνηγιού ενός μπουλούκιου που θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να στερεί σε μικρά παιδιά την αλήθεια για τη μανα που χάθηκε, κουρούνα που σιγομουρμουρίζει για το κρυμμένο της μυστικό κάτω από τα μαύρα της φτερά.
Το γκρίζο της άγνοιας, της εγκατάλειψης, της στέρησης, της αγωνίας ...
Το κόκκινο του πάθους, του αίματος που στάζει.
Και το γλαυκό του ουρανού ...
Το κίτρινο του ήλιου.
Το πράσινο της προσμονής.
Το πορτοκαλί στις ανθισμένες νεραντζιές.
Και το μωβ σε ανυπόμονες πασχαλιές.
Αν βρέξει σε τούτα τα δρομάκια, τότε μπερδεύονται τα χρώματα , γέφυρες τα ουράνια τόξα τους, περνάς και συνεχίζεις.
Ακουμπισμένα βιβλία στα στρογγυλά τραπέζια των καφενέδων τους, αν τα ανοίξεις παίρνεις μαθήματα ζωής. Ανιδιοτέλειας, αθόρυβης παρουσίας, προσφοράς χωρίς ρεκλάμες. Είναι κάτι δρομάκια απάνεμα, που παραγγέλνουν στο βοριά «να ναι καλό παιδάκι», κι ας λυσσομανά εκείνος συχνά στις αντηρίδες και στα μετερίζια τους. Καμπυλώνουν τα τείχη τους, να προστατεύσουν, να μη περάσει ούτε ριπή του στις γειτονιές τους.
Είναι κάτι δρομάκια που όταν τα διαβαίνεις μπορείς και ονειρεύεσαι, παίρνεις βαθιά ανάσα να πάει ως τα κάτω η ευωδιά ελευθερίας που ανθίζει στα στενά τους, ξορκίζονται οι φόβοι, στήνουν πανηγύρι οι μούσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου