Έξω(πραγματικό)...

Πήγαινα στη Καλαμάτα, για κάτι δουλιές και πιστέψτε με σ' ό,τι σας λέω πιο κάτω, γιατί συνέβη πραγματικά!
Είχα περάσει τη Τρίπολη κι άκουγα δυνατά ραδιόφωνο. Πρέπει να πω πως ήταν καθημερινή και δεν είχε κίνηση και καθώς είχα αποφασίσει να κάνω το δρόμο χωρίς στάση, είχα αρχίσει να βαριέμαι. Προσπαθούσα να ξεχαστώ τραγουδώντας δυνατά μαζί με τους ήχους των ερτζιανών, αν και δεν είχα καλό σήμα. Κάποια στιγμή, όταν παιζόταν ένα αδιάφορο τραγούδι, σταμάτησα να τραγουδώ κι άρχισα να βυθίζομαι στις σκέψεις μου και πιο συγκεκριμένα, σε γεγονότα των τελευταίων ημερών. Τότε, ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά, λέτε και βρέθηκα στο Τρίγωνο των Βερμούδων, όλες οι ενδείξεις χάθηκαν. Το ραδιόφωνο έπαψε ν' ακούγεται και το αυτοκίνητό μου, άρχισε να συμπεριφέρεται σα μπουκωμένο.
Αυτό το τελευταίο μη το δέσετε κόμπο, γιατί δεν αποτελεί ισχυρό στοιχείο. Το συνηθίζει κάτι τέτοιο. Είναι ένα θηρίο-κλαστήρι 899 κυβικών εκατοστών παρακαλώ. Τ' άλογα του, που κάποτε φρούμαζαν καμαρωτά και περήφανα, τώρα κινούνται νωχελικά κι εκ περιτροπής. Τα σκούρα, Δευτέρα-Πέμπτη, τα λευκά, Τρίτη-Σάββατο, τα μικτά, Τετάρτη-Κυριακή και τη Παρασκευή τους δίνω ρεπό. Δηλαδή είτε το δώσω, είτε όχι, αυτά το παίρνουν τσαμπουκά, μα τέλος πάντων, καλόν είναι να νομίζω πως κάνω κι εγώ κάτι.

Δε το κατηγορώ, ίσα-ίσα, το αγαπώ το φφφφουκαριάρικο, μα αυτό δε σημαίνει πως είναι Φφφφφερράρι. (Το σκάλωμα στο φφφφ, άρχισα να το παθαίνω, από τότε που το απέκτησα, γιατί βλέπετε είναι ...Φφφφίατ! Μα ...άλλο είχα αρχίσει να λέω...) Α ναι... για τον (ε)φφφιά(λ)τ(η)! Εφιάλτης, τρόπος του λέγειν μα ...το λέω τώρα πια κρίνοντας εκ των υστέρων...
Μόλις λοιπόν διαπίστωσα τη περίεργη συμπεριφορά του πολυαγαπημένου μου μεταφορικού μέσου, βλαστήμησα το μάστορα, που το 'χα πάει τελευταία. Όμως δεν είχα δίκιο και το κατάλαβα, αμέσως μετά. Ένα σύννεφο έκρυψε την όμορφη λιακάδα κι αμέσως ένιωσα όλες τις τρίχες στο κορμί μου, να σηκώνονται μονομιάς! Σα σε βίντεο άρχισα να βλέπω παράξενα πράματα...

...Μόλις είχα -λέει- ξυπνήσει, ήμουν ξεκούραστος κι ευδιάθετος. Αυτό ίσχυε, όσο πάμε προς τα πίσω, στα χρόνια της ζωής μου, αλλά προς τα 'δω, σπάνιο φρούτο. Σηκώθηκα δια μιας από το κρεβάτι! Είπα κρεβάτι, μα το αδικώ κατάφορα, γιατί πραγματικά ήταν πολυτελέστατη κρεβατάρα και μάλιστα με δαντελωτό "ουρανό"! Το δίχως άλλο θα 'ταν κάποιου Λουδοβίκου, με ασαφές για μένα νούμερο. Ας πούμε λοιπόν χάριν της διήγησης Λουΐ Χεζ και συνεχίζω...
...Θαύμασα και τσιμπήθηκα επανειλημμένως, μα το να καταφέρεις ένα καλό κι αξιόπιστο τσίμπο σ' ένα μπράτσο που φορά, μεταξωτό νυχτικό, είναι -όσο και να πεις- δύσκολο εγχείρημα κι όταν επιτέλους το κατόρθωσα, τσιμπήθηκα δις, για να 'μαι σίγουρος! Μιά για το κρεβάτι και μιά για το μεταξωτό! Έπειτα σκέφτηκα, να ρίξω μερικά, για το κέφι, για το ξεκούραστο ξύπνημα και τελικά μπλάβιασα το αριστερό μου μπράτσο πριν πάρω χαμπάρι πως ματαιο-πονούσα. Τίποτε δεν εξαφανίστηκε και φυσικά δε ξύπνησα από κανένα όνειρο. Μάλιστα, για τους δύσπιστους, έχω ακόμα τα σημάδια.
Κατευθύνθηκα προς το μπάνιο και θαύμασα -χωρίς να τσιμπηθώ αυτή τη φορά- τη χλίδα! Τέλειωσα κι από 'κει τις καθημερινές μου ...υποχρεώσεις, πλύθηκα καλά και ξυρίστηκα. Το ότι εξακολουθούσα να μη κατανοώ, δε σήμαινε πως θα σταματήσει η πέψη μου ή ότι θα μείνω άπλυτος.
Αρωματίστηκα μ' ότι ακριβότερο κυκλοφορά στην αγορά και βγήκα ολόγυμνος, τυλιγμένος στο μπουρνούζι -με τ' αρχικά μου παρακαλώ-, προς αναζήτηση ρούχων. Άνοιξα τη ντουλάπα -συγγνώμη, τη ...μπουτίκ μου ήθελα να πω- κι έμεινα άφωνος. Ένα δωμάτιο-ιματιοθήκη μ' εξαίσια και ταιριαχτά μου ρούχα κι απέναντι ένας μεγάλος καθρέφτης για τις δοκιμές.
Εκεί με περίμενε άλλη μια τρομερά ευχάριστη έκπληξη! Δεν είχα πια καραφλίτσα και γκρίζες τρίχες, μήτε ρυτίδες ή μελανούς κύκλους κάτω απ' τα μάτια. Μ' έφτυσα πολλές φορές και με θαύμασα. Ωστόσο είμαι γενικά ευπροσάρμοστο άτομο κι έτσι δε σπατάλησα πολύ χρόνο. Είχα αρχίσει να συνηθίζω τη νέα κατάσταση, που στο κάτω-κάτω δεν ήταν διόλου δυσάρεστη. Ντύθηκα σπέσιαλ κι όσο πιο σπορ γουστάριζα και βγήκα από την ιματιοθήκη.
Έξω κόντεψα να πέσω πάνω σ' ένα ξερακιανό μπαστουνοδίαιτο μεσήλικα ντυμένο σα μπάτλερ. Μη νομίζετε πως ξέρω εκ του φυσικού, πως είναι η ενδεδειγμένη ενδυμασία ενός μπάτλερ. Η εμπειρία μου αντλείται από το σινεμά, όπως φαντάζομαι και στους περισσότερους από σας. Ένας λοιπόν μπάτλερ, όπως ο Άντονυ Χόπκινς στα "Απομεινάρια Μιάς Μέρας" αλλά στο πιο χλιδάτο να φανταστείτε!

-"Ξυπνήσατε Κύριε, τόσο πρωΐ;" μου 'πε. "Καλημέρα σας. Θα πάρετε το μπρέκφαστ εδώ, στο σαλόνι ή στη βεράντα; Έχει τόσο όμορφο πρωϊνό Κύριε..."
-"Εσύ τι λες; Μοιάζω να 'χω ξυπνήσει"; του πέταξα ...ανιχνευτικά. Μέσα μου αναρωτιόμουν ακριβώς το ίδιο φυσικά. "Θα 'θελα να μου εξηγούσε κάποιος τι συμβαίνει. Και πρώτα-πρώτα, που βρίσκομαι, γιατί και ποιός είμαι"; Δεν έχασε στιγμή την αυτοκυριαρχία του κι αν όντως έπαιζε θέατρο, τότε ο Χόπκινς θα 'χε πολλά να διδαχτεί, αν καθόταν στα γόνατα τούτου 'δω κι άκουγε προσεκτικά!
-"Αστειεύεστε όπως πάντα Κύριε..." είπε μα παρέμεινε αγέλαστος ως πέτρα κι άκαμπτος ως ατσαλόβεργα. "Βρίσκεστε στο σπίτι σας, -θα 'πιατε κανά ποτηράκι παραπάνω χθες-, κι είμαι ο Αρχιθαλαμηπόλος σας"! Συνήλθα αμέσως κι έπιασα το ...νήμα.
-"Φυσικά κι αστειεύομαι" του αντιγύρισα σοβαρός, "κι εσύ το ξέρεις πολύ καλά. Λοιπόν ...μπρέκφαστ... χμμ ... Στη βεράντα που βλέπει προς τη θάλασσα και μάλιστα διπλό. Έχω κάτι πείνες, που δε ...θυμάμαι ποιός είμαι"! του 'πα, μπαλώνοντας τα πάντα, κάτω από τη σκέπη του χιούμορ. "Θέλω επίσης τσιγάρα κι όλες τις εφημερίδες, καθώς επίσης και το σημερινό μου λεπτομερές πρόγραμμα"! Ανέλαβα ...επιθετική πρωτοβουλία.
-"Πήρα το θάρρος, μιάς και γνωρίζω τις συνήθειες του Κυρίου και τα έχω σχεδόν έτοιμα όλα -κι όλες οι βεράντες σας βλέπουν θάλασσα- ...αλλά ...Κύριε..." έδειξε στενάχωρος και με παραξένεψε. Να 'χα κάνει καμμιά χαζομάρα;
-"Τι τρέχει παιδί μου; Δεν υπήρξα σαφής μήπως"; Σοβαρός μέχρι ...θανάτου εγώ!
-"Μα ναι ...ναι αλλά να ...αυτό το τελευταίο... για το πρόγραμμα... σίγουρα θα 'ναι κανά νέο αστείο σας, έτσι δεν είναι"; έδειχνε παραξενεμένος, μπερδεμένος και ουσιαστικά για ...λύπηση. Κάτι τον είχε ξεβολέψει, αλλά τι;
-"Ε λοιπόν δεν αστειεύομαι διόλου. Αναγνωρίζω πως χθες είχα μια ... δύσκολη νύχτα, μα σήμερα δε θυμάμαι τι έχω να κάνω...", άφησα τη φράση να αιωρείται.
-"Μα... ότι κάνετε συνήθως κάθε μέρα, Κύριε" απάντησε δείχνοντας τρομερά έκπληκτος εκείνος.
-"Ε αυτό ρωτώ χριστιανέ μου..." είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι και νομίζω πως ο καθένας στη θέση μου θα 'νιωθε το ίδιο, "θέλω τα ραντεβού και τις δουλειές μου, όσο πιο τέλεια επεξηγημένα γίνεται"! ξεφύσηξα και πιστεύω πως έδειχνα αρκετά άγριος.
-"Αυτό απάντησα κι εγώ Κύριε, ότι κάνετε συνήθως: Δηλαδή ...τίποτε"! Ομολογώ πως δε περίμενα κάτι τέτοιο. Τα 'χασα και ...ψέλλισα:
-"Μα ...στη δουλειά... στο γραφείο"; Αυτό το τελευταίο το πρόσθεσα κάνοντας μαντεψιά κι ήλπιζα να πέφτω "μέσα"!
-"Αν θέλετε να περάσετε από 'κει, κανένα πρόβλημα, μα δε χρειάζεται. Έχετε ρυθμίσει τα πάντα στην εντέλεια, γιά να 'χετε άφθονο χρόνο ελεύθερο. Δανείστηκα την ολόδική σας φράση, Κύριε. Οι δουλειές σας πάνε περίφημα κι οι επενδύσεις σας, αυγατίζουν κάθε μέρα με τρελούς ρυθμούς". Τον έδιωξα μ' ένα νεύμα, όσο πιο βιαστικά μπορούσα, μη μπορώντας ν' αρθρώσω λέξη, μη τυχόν κατάλαβει πως κάτι τρέχει. Κατέβηκα για μπρέκφαστ, ευτυχώς χωρίς να δυσκολευτώ.

Ανέκαθεν μου αρέσει το πρωινό γεύμα και σπανίως το χάνω. Μ' αρέσουν οι λιχουδιές, συνοδευμένες με γάλα κι όπως πάντα, γέμισα τα πιάτα μου με πολύ πιότερο φαγητό, απ' όσο μπορούσε να χωρέσει η μικρή, σφιχτή, νεανική κοιλιά μου! Το κακό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι, πώς όσο τη γεμίζω, κατανοώ πως κάποιο ή κάποια θα πρέπει δυστυχώς ν' αφήσω κι αρχίζω με λύπη μου ν' αποκλείω κομμάτια. Μα πάντα αποδείχνεται πως είμαι συμπονετικότερος σ' αυτή την επίπονη διαδικασία κι έτσι σηκώνομαι από το τραπέζι, κυριολεκτικά, "τούμπανο"! Έτσι και τότε.
Ξάπλωσα πίσω στη πολυθρόνα μου και πριν προφτάσω να γυρέψω τίποτε, νατον ο καφές μου, έτσι όπως ακριβώς τον προτιμώ. Μαζί στο δίσκο, ήσαν δυό πακέτα τσιγάρα Άσσος σκέτος κι ένα πάκο εφημερίδες. Άνοιξα πρώτα τις αθλητικές, αλλά το πρωινό ήταν πραγματικά υπέροχο για να το σπαταλήσω διαβάζοντας κι έτσι τις παράτησα σχεδόν αμέσως. Η χώνεψη του πρωινού, αλλά κι όλων των άλλων που μου συνέβησαν με το ξύπνημα, ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Φώναξα τον Αρχιθαλαμηπόλο, που εμφανίστηκε άμεσα.
-"Πως σε λένε"; τον ρώτησα αυθάδικα και μισοπονηρά. Με κοίταξε όπως θα κοίταζε ένα Κινέζο που τυχόν κάλπαζε πάνω σε μια σχεδία, καταμεσής της πλατείας Ομονοίας, ντάλα χειμώνα, ολόγυμνος!
-"Πάλι αστειεύεται ο Κύριος", είπε ανέκφραστα. "Ξεχάσατε το όνομά μου; Τόσο εύκολα ξεχνάτε το παππού σας"; Ωραία, τώρα είχαμε αποκλείσει ένα κάρρο ονόματα και περιορίσαμε το πεδίο ερευνών σε δυό. Χρειάστηκα τύχη κι ...έρριξα:
-"Άκου Παναγιώτη, ήθελα να σου τονίσω, άλλη μια φορά, πως μου 'ναι πολύτιμες οι υπηρεσίες σου και σκέφτομαι να σου κάνω μιάν αύξηση, στο τέλος του μηνός".
-"Έχετε παππού Παναγιώτη; Ομολογώ δε το 'ξερα" είπε ανέκφραστος πάντα, μα παράλληλα πέρασε τεχνηέντως σε πλάγιο θέμα. "Ευχαριστώ Κύριε. Κάνω ότι μπορώ"!
-"Δηλαδή επειδή σε λένε Κωνσταντίνο, σημαίνει πως δεν έχω άλλο παππού στο κόσμο"; του 'πα γελαστά, σκάζοντάς του περίτεχνη ντρίμπλα! "Αχ Ντίνο, δε θα με μάθεις ποτέ, μα δε με πειράζει, μου 'σαι πολύτιμος και θα δεις στο τέλος του μηνός, πόσο"!
-"Να 'στε καλά Κύριε. Τι θέλετε και με φωνάξατε";
-"Θα βγω και θέλω το αμάξι έτοιμο σε κανά μισάωρο"!
-"Ποιό αμάξι θα χρησιμοποιήσει ο Κύριος σήμερα. Σας υπενθυμίζω πως το Σάαμπ είναι ακόμα στο συνεργείο για τη βλάβη στο ηλεκτρονικό σύστημα πλοήγησης".
-"Το θυμάμαι. Δεν είμαι κανάς ξεμωραμένος, φφφφέρε μου το Φφφ (κόντεψα να πω Φφφφίατ μα κρατήθηκα έγκαιρα κι αντ' αυτού είπα)φερράρι, (πιο πολύ για να δείξω πάλι πως αστειεύομαι) και το θέλω φφφφουλαρισμένο. Θα κάνω μεγάλη βόλτα"! Εκείνος δίχως να κάνει κανένα σχόλιο, γύρισε και μ' άφησε μόνο στη βεράντα. Ε αυτό πια ...πήγαινε πολύ! ΕΙΧΑ ΦΦΦΦΦΕΡΡΑΡΙ! Πανηγύρισα χοροπηδώντας σα πίθηκας, όσο πιο αθόρυβα μπορούσα.
Κάθισα πάλι ξαναμμένος στη πολυθρόνα και άρχισα να καπνίζω και να πίνω καφέ, μη βλέποντας να περνά η ώρα. Σε λίγο, γύρισε ο Ντίνος και μου 'βαλε στο χέρι, το κινητό μου και τα κλειδιά του αυτοκινήτου.
-"Θέλετε κάτι άλλο Κύριε";
-"Όχι! Ήσουν άψογος όπως πάντα"!

Κατέβηκα στο γκαράζ και μετά σύντομη έρευνα, διαπίστωσα πως είχα τέσσερα μεγάλα και σπορ αμάξια: Τη Φφφερράρι, μια Λαμποργκίνι, μια Μαζεράτι και μία Ρολς (αν είναι δυνατόν), είχα επίσης ένα υπέροχο Τζιπ της Μπε-Εμ-Βε και το Σάαμπ, που 'ταν στο συνεργείο, ήταν της χρονολογίας που προτιμώ. Σάαμπ 9000 μοντέλο του '92! Είχα και δυό μικρά, ένα Πεζώ 206, αλλά 1800 κυβικά κι ένα Σμαρτ για νεροτσουλήθρες! Το Φφφφίατ δε το 'δα πουθενά μα ...δε βαριέσαι. Ένιωσα πως είχα χάσει ένα φίλο μα θα το 'ριχνα στις βόλτες να ξεχαστώ.
Είχα ξεχάσει το μποτιλιάρισμα στους δρόμους και τ' άλογα της Φφφφερράρι, χρεμέτιζαν μ' αδημονία. Δε βαριέσαι... εγώ είμαι το Αφεντικό και το πήγαινα σιγά-σιγά με το τέλειο ηχοσύστημα να παίζει όμορφα τραγούδια. Βγήκα παραλιακή και σε κάποιο φανάρι, επωφελήθηκα ν' ανοίξω το κινητό μου. Πρέπει να πω, πως ήταν το μόνο αντικείμενο που αναγνώριζα. Όταν συνδέθηκε, οι ήχοι των εισερχομένων μηνυμάτων, πέσανε βροχή. Κλήσεις πάμπολλες και μηνύματα στο τηλεφωνητή, ένα σωρό. Δεν έδωσα σημασία γιατί ήθελα να ξεκαπνίσω τη Φφφφερράρι και σ' ελάχιστο χρόνο βρέθηκα στο Λαγονήσι.
Εκεί να δείτε υποδοχή. Ήξεραν καλά πως άφηνα καλό φφφφιλοδώρημα και τσακίστηκαν να με περιποιηθούν. Πιστεύω πως και καθόλου φφφφιλοδώρημα να μην άφηνα, πάλι θα τσακίζονταν, γιατί αν δε το ξέρετε, άνθρωποι σαν εμένα και τη τάξη μου, είναι από μόνοι τους ..."φφφφιλοδωρήματα"! Ήταν ένα όμορφο Μαγιάτικο πρωινό, από 'κείνα που λες κι είναι Αυγουστιάτικα, χωρίς το μελτέμι φυσικά.
Είχε περάσει αρκετή ώρα και κόντεψα να ξεχάσω τα μηνύματα! Άρχισα λοιπόν να ...μαζεύω! Τρομερή αλλαγή! Όχι πια μηνύματα-τηλεγραφήματα, μα λέξεις πολλές κι όμορφες φράσεις! Μ' είχαν θυμηθεί όλοι, ακόμα κι εκείνοι που 'χα πια ξεχασμένους από καιρό. Όλοι κι όλες θέλανε να με δούνε, να με κεράσουν ένα καφέ, ένα ποτό βρε αδερφέ, έτσι να τα πούμε, να θυμηθούμε τα παλιά. Τώρα τι κάνουμε; Πως μπορούσα να κοπώ σε απειροστά κομμάτια για να καλύψω όλες τις ανάγκες; Και κάτι επίσης νέο: Εκεί που πρώτα δεν είχε κανείς χρόνο να με δει, τώρα μου πρόσφερε στο πιάτο και τις 365 μέρες του το χρόνο. Αρκεί να διάταζα κι ήταν πρόθυμος-η!
Ένιωσα πολύ χαρούμενος! Τελικά η ζωή είναι ωραία ρε σεις! "Ανάθεμά τον που το πει τ' αδέρφια δε πονιούνται! Τ' αδέρφια σκίζουν τα βουνά...", συγγνώμη μου 'ρθε ο δημώδης στίχος έτσι αυθόρμητα! Δε με χωρούσε ο τόπος! Για να 'μαι ακριβής, δεν είχα πια χρόνο. Εγώ που 'χα φροντίσει τις δουλειές μου έτσι, ώστε να 'χω λυμένα τα χέρια, 24 ώρες το 24ώρο, τώρα με λύπη μου διαπίστωσα πως δεν έφταναν, μήτε 124! Πως θα προλάβαινα να καλύψω τόσες και τόσες εκκλήσεις μοναξιάς; Μήτε και στ' όνειρό μου δε γίνεται! Ε τι να γίνει, θα 'κανα μιαν επιλογή, σαφώς.
Κατέστρωσα πλάνο κίνησης. Οι πιο αδιάφοροι, απόμακροι κι από καιρό χαμένοι, θα λάβαιναν ...σιγή. (Ότι λάβαινα κι εγώ από 'κείνους μα εν προκειμένω δε το 'κανα για αντεκδίκηση, απλά δεν είχα χρόνο)! Οι αμέσως επόμενη στιβάδα, θα λάμβανε μερικές λέξεις βιαστικές, που θα 'λεγαν, πως πνίγομαι και δε προφταίνω μήτε για κατούρημα! Οι πιο κοντινοί και χρήσιμοι -για ώρα ανάγκης- θα λάμβαναν ένα πιο εμπεριστατώμενο μήνυμα, με πολλή συγγνώμη και ...θλίψη! (Καλόν είναι να κρατάμε πισινή, γιατί ποτέ κανείς δε ξέρει τι του ξημερώνει)! Τέλος εκείνοι που μ' ενδιέφεραν ζωτικά, θα τύγχαναν της αιτούμενης ...ακροάσεως μου και τα ...δέοντα. Θα τους χάριζα την εύνοια μου κι όλα τα συμπαρομαρτούντα...
Μα τι λέω; Σιγά μη δώσω και λογαριασμό! Θα ρίξω λιγάκι χρυσοποίκιλτο ..."σανό" στα άτια της Φφφφερράρι μου κι όποιος-α γουστάρει... Στο κάτω-κάτω, έχω να κάνω κι άλλα πράματα. Έχω να ποτίσω τ' άλογα, να αρμέξω τις ...κατσίκες της Εταιρείας μου, να πειράξω τον Αρχιθαλαμηπόλο, να βολτάρω και να πιω και ...και ...και... Δε πάνε να θυμώσουν... στο τέλος σε μένα θα 'ρθούνε δακρύβρεχτα. Πως τάχα δε τους σκέφτομαι διόλου, ενώ εκείνοι-ες, μ' έχουν στη σκέψη τους ολοήμερα και με βλέπουν στον ύπνο τους τις νύχτες!
Δε μπορώ! Αγχώνομαι! Τι εφφφφιάλτης! Πως θα προκάμω; Τι θα πρέπει να λέω; Ε καλά! Ας μην απαντήσω σ' όλα σήμερα. Κι αύριο μέρα του Θεού είναι ντε! Βγήκα κι υποκλίσεις σωρό! Άφησα καλό φφφιλοδώρημα γι' αυτό! Φφφέρανε και τη Φφφερράρι κι άρχισα να απομακρύνομαι κι άλλο από τούτη την απρόσιτη πόλη! Τότε...

...Όλες οι ενδείξεις σταμάτησαν και το ραδιόφωνο σίγησε! Για λίγο! Γιατί βρέθηκα δια μιάς και πάλι στο Φφφφιατάκι, στο δρόμο της Καλαμάτας. Δε ξέρω πόσο διήρκεσε όλο τούτο μα είχα διανύσει ελάχιστο δρόμο, βλέποντας τούτο τον εφφφη-άλτη. Σιγά-σιγά, επέστρεψαν οι ενδείξεις και το ραδιόφωνο έπιασε σήμα κι άρχισε να παίζει ξαφνικά, ένα σκυλάδικο, πιασμένο ευτυχώς από τη μέση και μετά. Το κινητό ξαναβρήκε το σήμα του κι όλα άρχισαν να παίρνουν τις σωστές, γνωστές διαστάσεις τους. Ευτυχώς γιατί είχα αγχωθεί άσχημα. Ουφ, επιτέλους. Σε λίγο θα 'μπαινα στη πόλη της Καλαμάτας και τ' άλογα του Φφφφίατ είχαν αρχίζει να εργάζονται στους γνωστούς ρυθμούς: Λάου-λάου και προχώρα/ φάγαμε την ανηφόρα! Ποιά λιβάδια ν' αναπολούν κι εκείνα, άραγε;
Σε κάποια διασταύρωση, ένας τροχονόμος ρύθμιζε τη κυκλοφορία. Εγώ οδηγούσα το Φφφφφιατάκι μου με σύνεση, όμορφα και στρωτά, στο δεξί άκρο του δρόμου. Τότε σκέφτηκα ηλιθιωδώς: "Να.. το όργανο της κυκλοφορίας, τώρα θα προσέξει, το πόσο νομοταγώς οδηγώ, θα με σταματήσει και θα μου απονείμει τα ...εύσημα για τούτο" μα αμέσως μετά, με πικρία σκέφτηκα πως οι τροχονόμοι του κόσμου τούτου, είν' επιφορτισμένοι να βλέπουν μόνο τις παραβάσεις. Δε τραβά τη προσοχή τους απολύτως τίποτε άλλο. Μπρρρρ μακριά από μας οι ..."Τροχονόμοι"!
Ένα μήνυμα έφτασε στο κινητό κι όρμηξα με κίνδυνο της ζωής μου να το διαβάσω, προσπαθώντας παράλληλα να κρατήσω και το τιμόνι στο σωστό δρόμο. Δυσκολεύτηκα μα σαν ίσιωσε κάπως η στράτα, μπόρεσα να διάβασω:
"Δεν έχω πολύ χρόνο και το ξέρεις. Θέλω να κάνω κι άλλα πράματα. Με πιέζεις. Μου λείπεις. Τη Κυριακή τα λέμε. Αγωνιώ. Φιλάκια"!
Ήταν Τρίτη μεσημεράκι όταν μπήκα στη Καλαμάτα, ανακουφισμένος...

"Σ' εκείνους που
δε μάθανε ακόμα
να μετράνε ...σωστά"