Αυτή την πίτα την έκανε ο πατέρας μου. Μου την έδειξε πολλές φορές. Τώρα, ήρθε η ώρα να την κάνω κι εγώ. Παρόλο που πάντα φοβόμουν ότι έχει να κάνει με το ζυμάρι, το τόλμησα. Άλλωστε δεν χρειάζεται και μεγάλη φιλοσοφία. Μεράκι χρειάζεται και διάθεση για να δημιουργήσεις. Κι όταν το κάνεις για πρόσωπα που αγαπάς, τότε μοιάζει πιο εύκολο.
Το άνοιγμα του φύλλου είναι μεγάλη τέχνη. Βέβαια δεν είμαι και κανένας μεγάλος τεχνίτης αλλά δεν τα κατάφερα και άσχημα. Θέλει αγάπη το ζυμάρι για να πετύχει. Να το πλάθεις μέσα στα δάχτυλα απαλά Όπως και όλα τα πράγματα άλλωστε στη ζωή μας, χρειάζονται αγάπη. Αλλιώς μαραζώνουν, όπως ακριβώς και η πίτα. Αυτά είναι λόγια της γιαγιάς... Που έκανε εκείνες τις περίφημες σπανακοτυρόπιτες στο μεγάλο σινί.
Η γέμιση, είναι άλλο ένα μυστικό σε τούτη την πίτα. Μαζί με το φρέσκο κρεμμυδάκι, το σπανάκι, και τα άλλα μυρωδικά απαραίτητος είναι και ο τραχανάς. Για να τραβάει τα υγρά της. Και φυσικά όταν είναι σπιτικός είναι και πιο νόστιμος. Αυτό το έμαθα από τον πατέρα μου. Που μαγείρευε με φαντασία και ποτέ δεν έμενε στα δεδομένα. Το να δοκιμάζεις διαφορετικά πράγματα είναι όμορφο.
Και τυράκι φρέσκο. Σπιτικό. Όχι του εμπορίου... κι εδώ θυμήθηκα την απορία των Κρητικών, όταν έμενα στο νησί, κάθε φορά που τους έλεγα ότι αγόρασα αυγά από το Super Market. Άνοιγαν τα μάτια έκπληκτοι και ρωτούσαν... μα καλά από το Μarket πήρες αυγά; Κι από που να πάρω δηλαδή; Δεν είχα κότες στο σπίτι. Ούτε καν αυλή. Αλλά δεν το καταλάβαιναν μάλλον και κάθε φορά είχαμε το ίδιο σκηνικό. Ναι, ναι, έχει και αυγουλάκια η πίτα.
Έτοιμη η πίτα στο ταψί για να μπει στο φούρνο. Να ανοίξει ο καιρός και να φτιάξουμε το χτιστό φούρνο, έξω στην αυλή. Αυτό ήταν μέσα στο πρόγραμμα και θα γίνει. Να ζεστάνει ο καιρός, να ζεστάνουν κι οι καρδιές. Ο χειμώνας που πέρασε ήταν κρύος και πολύ βαρύς. Μας κούρασε και μας άφησε πολλά σημάδια.
Η πίτα είναι έτοιμη. Καλοψημένη και νόστιμη. Να είμαστε καλά και θα κάνουμε κι άλλες πίτες, τώρα που πήραμε τον αέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου