Πριν κάμποσα χρόνια χώρισα. Δεν μετάνοιωσα ποτέ γι αυτό. Και παρόλο που ήταν δική μου απόφαση, παρόλο που εγώ το επέλεξα, μου έμεινε μια φοβία. Από τότε, δε θέλω να χάνω ανθρώπους που αγαπώ. Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Με πονάει αφάνταστα. Γι αυτό, όσους έχουν ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου, τους προσέχω σαν πολύτιμο θησαυρό.
Τελευταία έχασα πολλούς ανθρώπους που αγαπώ. Δίχως να καταλάβω τι έφταιξε. Βασανίζομαι, προσπαθώ να δω τι και που έκανα λάθος. Ψάχνω πίσω, στις μέρες που ήταν όλα καλά, μα δεν μπορώ να βρω τίποτα. Εκείνο που με κάνει να στεναχωριέμαι ακόμη πιο πολύ, είναι το ότι οι άνθρωποι αυτοί με θεωρούσαν καλό άνθρωπο. Μα, τους καλούς ανθρώπους εγώ ξέρω δεν τους παρατάμε. Δε φεύγουμε έτσι δίχως μια λέξη. Τους κρατάμε στη ζωή μας και τους προσέχουμε. Τι έγινε λοιπόν και ξαφνικά έπαψα να είμαι καλός άνθρωπος;
Ποτέ δεν το έκανα αυτό σε κανέναν. Ποτέ δεν έφυγα, ποτέ τουλάχιστον δίχως μια εξήγηση. Δίχως μια λέξη. Αυτό θεωρώ δειλία, εγώ. Όταν κάποιος παύει να με ενδιαφέρει, του το λέω. Δεν τον αφήνω να βάζει χίλιες δυο σκέψεις στο μυαλό του. Στο όνομα όσων καλών στιγμών ζήσαμε, δεν τον αφήνω να βασινίζεται επειδή εμένα μου πέρασε πια το κέφι. Θέλω να ξέρει γιατί φεύγω.Είναι πιο τίμιο έτσι.
Οι άνθρωποι αλλάζουν... Διάθεση, ενδιαφέροντα, φίλους, συντρόφους και πολλά άλλα. Έτσι, όποτε βαριούνται δίνουν μια κλωτσιά και πετάνε τη μπάλα μακρυά. Φτάνει να μην την βλέπουν. Δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να εξηγήσουν. Τι ήταν αυτό που τους έκανε να φύγουν. Τι τους πείραξε, τι δεν τους άρεσε. Είναι άλλωστε πιο ανώδυνο αυτό. Και φυσικά, δίχως να νοιάζονται αν ο άλλος θα πονέσει.
Με κούρασε πια αυτό. Υπάρχει κανείς που να είναι σταθερός; Που αυτά που θα πει τώρα, θα ισχύουν ίσως και αύριο; Kάποιος που δεν βλέπει τις ανθρώπινες σχέσεις σαν ένα παιχνιδάκι που όταν το βαρεθεί το πετάει σε μια γωνιά σε ένα σκοτεινό δωμάτιο; Μην βιαστείτε να απαντήσετε.
Μα, αν υπάρχει κάποιος, ας σηκώσει το χέρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου