Άνοιξε άνοιξη γιατί δεν αντέχω

Το σημαντικότερο γεγονός της χθεσινής μέρας είναι ότι κόντεψα να πέσω στα παρτέρια του δρόμου γιατί χάζευα τα λουλούδια τους. Θα πέθαινα σαν τους ρομαντικούς εραστές των Άλπεων που γκρεμοτσακίζονταν κόβοντας εντελβάις.

Σκεφτόμουν τι θα έλεγε μετά η Τροχαία γιά το ανεξήγητο αίτιο του ατυχήματος - βλέποντας με φυτεμένη μέσα στο παρτέρι - και προκειμένου να μην προβληματίσω τις αρχές αποφάσισα να προσέχω.

Η Άνοιξη δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου εποχή. Όταν με ρωτούσαν παιδί έλεγα "το καλοκαίρι" , τότε έκλειναν τα σχολεία και έπαυαν οι έννοιες. Μεγαλώνοντας έλεγα "ο χειμώνας". Αποζητούσα τη ρουτίνα τους και άλλωστε τα καλοκαίρια είχαν γίνει πιό κουραστικά. Τώρα δεν ξέρω τι θα απαντούσα.

Ένα από τα κολλήματα που έχω είναι ότι μου αρέσει να φωτογραφίζω λουλούδια, μανιτάρια αλλά. Μέσω του επαγγέλματος διαπίστωσα σιγά-σιγά ότι το ενδιαφέρον βρίσκεται σχεδόν πάντα στις λεπτομέρειες και ότι αξίζει να σταθείς ένα λεπτό, να κοιτάξεις με προσοχή κάτι. Ή κάποιον. Συνήθως η διαδικασία σε ανταμείβει κι ανακαλύπτεις κάτι που δεν έβλεπες από την αρχή. Ενίοτε σε απογοητεύει ή σε αηδιάζει. Σε κάθε περίπτωση κάτι μαθαίνεις.

Πρόσφατα άνοιξα την πόρτα μου σε δύο Ιεχωβάδες που ήθελαν να μου πασάρουν ένα βιβλίο τους. Μετάνιωσα ακαριαία μόλις άνοιξα την πόρτα και κατάλαβα τι ήθελαν, αλλά δεν θέλω να είμαι αγενής έστω κι αν δεν αντέχω πιά να με πιέζει κανείς ή να με φέρνει σε δύσκολη θέση. Ο ένας με ρώτησε "τι θα ρωτούσατε τον Θεό αν τον βλέπατε;". Σήκωσα τους ώμους και χαμογέλασα. "Τίποτα". Μετά εκείνος μου είπε κάτι για τον Ιώβ, εγώ του είπα ότι η πίστη είναι πολύ προσωπικό ζήτημα, εκείνος ψιλοκόλλωσε (γιατί; ) και μου πάσαρε το βιβλίο για να τελειώνει. Του είπα "Όχι, ευχαριστώ. Αλλά συνεχίστε με τον ίδιο ενθουσιασμό". Εκείνος χαμογέλασε και με ευχαρίστησε. Δεν έχω ιδέα γιατί ξεστόμισα την αποφώνησή μου ως άλλος Άλκης Στέας στο Καρναβάλι της Πάτρας Συνεχίστε να χορεύετε!! Μόλις έκλεισα την πόρτα σκέφτηκα ότι πρέπει να σκεφτώ μιά ερώτηση να κάνω στον Θεό σε περίπτωση που συναντηθούμε...