Σε μια τεράστια γλάστρα (άντε να την κουνήσεις αυτή...!) που φιλοξενεί ένα γιασεμί, μεγαλώνουν με εξωφρενική ταχύτητα κάτι λεπτά καταπράσινα κλαδάκια τρυφερά. Πέρσι είχα βάλει 2-3 κουκούτσια, αλλά ξέχασα από ποια φρούτα - πως θα τα ανα-γνωρίσω;!...
Όχι γιατί διάβαζα τις προάλλες ότι τα λουλούδια και τα φυτά μιλάνε! Λες να έχω τέτοια τύχη;
Aνάμεσα στα χρώματα, τις ευωδιές, το χώμα και τις σταγόνες συμβαίνουν πράγματα και θάματα. Ωραία και σημαντικά. Αποτρόπαια και λυπητερά. Γεγονότα ζωής δηλαδή. Αγάπες και αποχωρισμοί, ανάσες και ψίθυροι, αγωνίες και χαρά. Γιατί κάθε ον, μεγάλο ή μικρό, αδιάφορο, έχει δικαίωμα στο ταξίδι στην περιπέτεια και την χαρά της.Μια φορά κι έναν καιρό... ίσως και σήμερα... εκεί που θέλουν να υψώσουν ένα ακόμη εμπορικό κέντρο, ο ψυχωμένος κηπούρος τα βάζει με τους εργολάβους και τις μπουλντόζες και σώζει τα λουλούδια της παλιάς μονοκατοικίας. Τα μεταφέρει σε μια καινούργια ζωή για να απλώσουν τις ρίζες τους και να χαρούν τον άπλετο ήλιο και τα άπληστα πουλιά.
Άκου για να ελπίζεις...Σ ένα άλλο χωράφι, πόσα έχουν μείνει θα μου πεις; μια παπαρούνα μες τις τόσες αφήνει τα μυαλά της, μαζί και τα πέταλά της να τα πάρει ο αέρας. Καρδιοχτυπάει, φαντάζεται και ξεσηκώνεται, πως σίγουρα θα ταξιδέψει. Ξέρει πως δεν είναι δυνατόν, εύχεται, τα σποράκια της τουλάχιστον να γνωρίσουν την ηδονή της περιπλάνησης.Έτσι και γίνεται, ως γνωστόν. Κι από τότε, δεν προλαβαίνουν να της στέλνουν φιλιά και χαιρετίσματα από τις καινούργιες τους πατρίδες και τα ξεφαντώματα...
Αυτά... τα υπόλοιπα εσύ....Τώρα που είπα εσύ, θυμήθηκα μια άλλη ιστορία. θα σου τη γράψω κάποτε...Α... και χωρίς να υπόσχομαι κάτι, το τίποτα μπορεί να είναι το νερό που ποτίζει το δάσος της ζωής όταν εμείς το βλέπουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου