Μια φορά κι έναν καιρό...

Ήταν κάποτε μια μάγισσα.
Που ζούσε σε ένα τεράστιο ξυπνητήρι.
Κάθε μέρα περίμενε μέχρι οι δείκτες να δείξουν την ακριβή εκείνη ώρα για να χτυπήσει και να καταφέρει να καβαλήσει το φρόκαλο της, μετέωρη μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο.
Πετούσε μακριά για ώρες ανάμεσα στα σύννεφα και τα πεφταστέρια.
Ανάμεσα στις χαμένες ευχές και τα ζαχαρωτά μικρών παιδιών.


Ήταν κάποτε μια νεράιδα.
Που ζούσε για ένα χτύπημα ανάμεσα σε τρυφερές παλάμες.
Κάθε μεσημέρι περίμενε με αγωνία το γνώριμο ήχο της πίστης για να αιωρηθεί σε πελάγη ουράνιας ευτυχίας.
Μέσα σε ένα χαμόγελο και ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού.


Ήταν κάποτε μια φάλαινα.
Που ζούσε για ένα ξύλινο ναυάγιο και κάτι πειρατές.
Κάθε νύχτα στην παλίρροια περίμενε μέχρι να νιώσει το χτύπημα των κουπιών από τα φαντάσματα στα σωθικά της.
Από αυτούς που στοίχειωναν ρυθμικά την ανάσα της και τα κύματα της θάλασσας.


Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος.
Που ζούσε για μια ανάσα, μια γλυκιά αναπνοή στο μαξιλάρι του.
Περίμενε κάθε βράδυ να κοιμηθώ για να δακρύσει η ευτυχία μέσα του.
Γύρω από εφιάλτες και μια αγκαλιά δροσοσταλίδες.


Ήμουν κάποτε εγώ.
Που ζούσα για να είμαι η αγκαλιά του.
Περίμενα κάθε ξημέρωμα για να αντικρύσουμε μαζί τον ήλιο.
Δίπλα από τα πλάσματα του δάσους και έναν θάμνο με άγριες φράουλες.


Για να σχηματίσω μια καρδιά στο χώμα που πατούσες..

...από τα δάκρυα μιας φάλαινας.

Την ψυχή μιας νεράιδας.

Το πέταγμα μιας μάγισσας.

Το φάντασμα ενός πειρατή.


Μια φορά και έναν καιρό..

Ήσουν κάποτε εσύ.