24/12/09

Να τα πούμε;


"Καλήν εσπέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας

Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ' αρχοντικό σας,

Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει

οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη..."

Τα δύο κοριτσάκια που τραγουδούσαν τα κάλαντα έξω από την πόρτα μου, σίγουρα δεν θα ήξεραν τι γίνεται σήμερα γύρω από τη Βηθλεέμ και ίσως να μην το μάθαιναν ποτέ τους. Είχα καθυστερήσει ν' ανοίξω επειδή μιλούσα στο τηλέφωνο με μια φίλη αγαπημένη στη Δανία και ίσα που τα πρόλαβα τη στιγμή που έμπαιναν στο ασανσέρ. Ηταν το ένα πιο όμορφο από το άλλο και τραγουδούσαν το ίδιο γλυκά, χωρίς τρίγωνο, με τα δάχτυλα πλεγμένα μπροστά και χαμογελώντας μεταξύ τους. Κάπου κάπου με το ίδιο αγγελικό χαμόγελο κοιτούσαν κι εμένα κατάματα χωρίς καμιά συστολή και χωρίς να βιάζονται να τελειώσουν. Κράτησα το τηλέφωνο μπροστά τους για ν' ακούει και η φίλη μου από τη μακρινή της χώρα, που τόσο της άρεσαν τα κάλαντα και που πριν από πολλά χρόνια κρατούσε εκείνη αυτό το ακουστικό για ν' ακούνε οι δικοί της εκεί που ζούσαν.



-Κλαις; τη ρώτησα, όταν φύγανε τα κορίτσια και ξανάβαλα το ακουστικό στ' αυτί μου.

-Δεν είναι τίποτε, θα μου περάσει. Θυμήθηκα μόνο τα χρόνια εκείνα...

-Ωραία ήταν... συμφώνησα, προσπαθώντας ν' ακούγομαι χαρούμενος.

-Δεν κλαίω για τότε, κλαίω για τώρα, συνέχισε σιγά. Πώς ήμασταν και πώς γίναμε.

-Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων, συνέχισα κι εγώ με την ίδια ψεύτικη ευθυμία. Να γεννιούνται, να μεγαλώνουν, να γερνάνε και να πεθαίνουν.

Εκτός κι αν σκοτώνεσαι στον πόλεμο. Ακόμα και η μοίρα των ζώων τέτοια είναι... συμπλήρωσα.



-Δεν κλαίω για μένα κι εσένα, γι' άλλα κλαίω. Πώς ήταν η γη και πώς την κάναμε. Πόσο εύκολο ήταν να δίνεις χαρά στους ανθρώπους και να παίρνεις απ' αυτούς. Κι όχι μόνο στους γείτονές σου, αλλά και σε ανθρώπους που ζούσαν σε άλλες χώρες και σε άλλες ηπείρους. Και σήμερα σκοτωνόμαστε, όχι μόνο μ' αυτούς που έρχονται από άλλη χώρα, αλλά και με τους γείτονές μας και με μας τους ίδιους. Εκεί μας κατάντησαν. Προπάντων όμως κλαίω για τα παιδιά, που σε πολλές χώρες η μοίρα τους δεν είναι πια «γεννιέμαι, μεγαλώνω, γερνάω, πεθαίνω», αλλά μόνο «γεννιέμαι, πεθαίνω», «γεννιέμαι, σκοτώνομαι».



Πάψαμε να μιλάμε, σαν να είχαμε μπει κιόλας στα φέρετρά μας και περιμέναμε κάποιον να 'ρθει να μας τα κλείσει. Πριν από τριάντα πέντε χρόνια που τη γνώρισα, φορούσε ακόμη στο λαιμό το κόκκινο φουλάρι από τον παρισινό Μάη του '68 σε ένδειξη συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους. Ολοι οι νέοι στην Κοπεγχάγη αυτό φορούσαν. Αγόρια και κορίτσια. Στη χώρα τους ζούσαν τόσο καλά και ειρηνικά, που θέλανε όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο να ζούνε το ίδιο και γι' αυτό παλεύανε.



Σκεφτόμουν να την παρηγορήσω, λέγοντας πως όσα και να γίνονται στην πατρίδα της, δεν φτάνουν ούτε στο μικρό νυχάκι αυτά που γίνονται εδώ. Και προπάντων στην Αθήνα, την πόλη που αγαπούσε και σεβόταν. Πολιτικοί σφετερίζονται το δημόσιο χρήμα, τράπεζες εκμεταλλεύονται πελάτες που προσπαθούν να επιβιώσουν, θυμωμένοι άνθρωποι καίνε μαγαζιά συμπολιτών τους, άρπαγες τα λεηλατούν, κομπιναδόροι και σφετεριστές κυκλοφορούν σαν ακρίδες, αστυνομικοί πυροβολούν πολίτες, πολίτες πυροβολούν αστυνομικούς.



-Με απελπίζει που δεν μπορείς να κοιμηθείς πια στο ύπαιθρο, που δεν μπορείς ούτε τα παράθυρά σου ν' ανοίξεις τη νύχτα, συνέχισε. Δεν θα το πιστέψεις, αλλά έχω δει ανθρώπους στο δρόμο να πυροβολεί ο ένας τον άλλο.

-Ούτ' εσύ θα το πιστέψεις, αλλά το Αγιον Ορος που τόσο θαύμαζες, έχει πάψει να 'ναι άγιο.

-Ξέρεις τι μας έχουνε κάνει; προσπάθησε να γελάσει. Πολυκατοικίες. Αυτό μας κάνανε. Ο καθένας κλειδωμένος στο κλουβί του, χωρίς να ξέρουμε ποιος μένει δίπλα και χωρίς να θέλουμε να ξέρουμε. Οπως δεν υπάρχουν πια σπίτια με αυλές, λουλούδια και καλούς γείτονες, έτσι δεν υπάρχουν πια και λουλουδιασμένοι άνθρωποι. Θα σε πάρω τα Θεοφάνια να σου ευχηθώ.



Την παραμονή τα κοριτσάκια ξανάρθαν.

-Να τα πούμε;

Μόλις είχα ακούσει στις ειδήσεις ότι τα σκοτωμένα παιδάκια στη Γάζα είχαν φτάσει τα 92.

Του Αντώνη Σουρούνη


3 σχόλια:

meta είπε...

Χρόνια πολλά Γλυκερία μου με υγεία και αγάπη!!!

Καραβάκι είπε...

Kαλές γιορτές Μεταξία μου.Με υγεία πάνω από όλα.Για όσους αγαπάμε αλλά και για μας.Όλα τα υπόλοιπα διορθώνονται.Φτάνει να μπορούμε να στεκόμαστε στα πόδια μας και να σκέφτομαστε.
Σε ευχαριστώ που με θυμήθηκες.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.