Η Κιβωτός έριξε άγκυρες....

Από τους μύθους του Αισώπου έναν δεν αγάπησα, εκείνον που ΄λεγε για τον τζίτζικα. Ίσως γιατί δεν μου άρεσε ποτέ το δίδαγμα του, ίσως γιατί εγώ το διάλεξα να γίνω τζίτζικας και γνώρισα πως είναι να κάνεις προέκταση του εαυτού σου ένα μουσικό όργανο, να το παίρνεις αγκαλιά, να του λες τα μυστικά σου, να ακουμπάς πάνω του τα βράδια, να του εξομολογείσαι! Έτσι μεγάλωσα, ακούγοντας τραγούδια, αγοράζοντας βινύλια, χαμένος στα εξώφυλλά τους και τους ήχους τους. Κι ας μου ΄λεγαν οι "μέρμηγκες" πως πρέπει να προσέχω τους χειμώνες κι ας προσπάθησα κι εγώ φορές να γίνω σαν κι αυτούς, δεν τα κατάφερα. Γιατί η μουσική είναι απ' τις πιο δυνατές αγάπες, δεν σ΄αφήνει εύκολα να ξεφύγεις, σε ποτίζει ολόκληρο με τον έρωτα της και σε θέλει μόνο δικό της.

Κι έτσι περνάει ο καιρός κι ανακαλύπτεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο, παρά μόνο αυτό. Να την αγαπάς, τη μια σαν μια γυναίκα που σε θέλει πάντα εκεί, την άλλη σαν την θάλασσα, που κάθε στιγμή μπορεί να σε καταπιεί ο βυθός της. Και μεγαλώνεις, μεγαλώνεις και πας και τη φυλάς απάνω σου, κι είναι μια φλέβα που χτυπά στο κορμί σου, στη χαρά και στον πόνο. Κι ας μην ξέρεις ως που μπορεί να φτάσει η αγάπη σου γι αυτήν κι ας μην σου λέει ποτέ πως θα είναι δική σου, εσύ την αγαπάς και πας, και πας... Κι όλο χαράζεις άγκυρες στο μπράτσο σου, πως την αγάπησες να δείξεις, μα αυτή έχει ρίξει τις δικές της πλάι σ΄όλες τις άλλες κι όνειρο φυλαγμένο γίνεται στην καρδιά σου και σου ζητά εξομολογήσεις, λόγια να τη ντύνεις, γιατί τα λόγια τα αγάπαει!

Κι έτσι περνάει ο καιρός και μεγαλώνεις κι άλλο, της τραγουδάς, της ψιθυρίζεις πόσο σ΄αγάπησα μετρώ, με το κορμί καράβι στις θάλασσες της κολυμπάς βαθειά στον έρωτα της. Κι αυτή, έρωτας σαν μήνας Μάρτης, πότε σε τυραννάει με τα σκέρτσα και τα καμώματα της, πότε σου δίνεται. Αναρωτιέσαι εσύ ποιος τον κόσμο ορίζει κι όμως ξέρεις πως είναι μόνο αυτή που κυβερνάει κάθε εκατοστό του κορμιού και του μυαλού σου, γιατί της ανήκεις, γιατί σε διάλεξε.

Σε ένα δέντρο λοιπόν καθισμένος κι εγώ, σκάρωσα τα τραγούδια μου κι έφερα στο νου μου όλα εκείνα τα ακούσματα που από παιδί αγάπησα. Μα ήρθαν κι άλλα που με επέλεξαν, εκείνα της καταγωγής, που πάντα κουβαλούσα, καθώς έπαιζα στις αλάνες και στέγνωναν σκόνη και ιδρώτας πάνω μου σαν του Δρίνου το γεφύρι, που όλα όσα γύρω του συνέβαιναν χαράζονταν στους αρμούς του.

Και συνεχίζω να μεγαλώνω, κουλουριασμένος στη ζεστή της αγκάλη, χάνομαι, ταξιδεύω, όπως τότε που μικράκι στη νόνα μου έτρεχα για να κρυφτώ, τη σιγουριά της για τον κόσμο να μου δώσει.

Ταξίδεψε με κι άλλο, κι άλλο, ταξίδια που δεν έκανα θέλω πολλά μπροστά μου να ανοιχτούνε, γιατί η αγάπη αυτή ποτέ δεν τελειώνει, ποτέ, ποτέ, ποτέ...

Μάκης Σεβίλογλου

Τον θυμάμαι από τα εφηβικά μας χρόνια.  Τα χρόνια  που οι έρωτες, η μουσική και  το τραγούδι μπερδεύονταν όλα μέσα μας και μας μεθούσαν γλυκά. Ήταν το αγόρι που καθόταν οκλαδόν στα διαλείμματα και δεν έλεγε πολλά. Μιλούσε μόνο όταν έπρεπε. Μα πάντα, είχε ένα μεγάλο και  φωτεινό χαμόγελο να χαρίσει σε όλους. Από τότε έπαιζε και τραγουδούσε...

Τον συνάντησα ξανά, ύστερα από πολλά χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει ο χρόνος πάνω του. Το χαμόγελο του παραμένει το ίδιο μεγάλο και φωτεινό όπως και τότε που είμασταν παιδιά. Μόνο οι σιωπές του θαρρώ άλλαξαν. Έγιναν μεγαλύτερες, γιατί τώρα μιλά μέσα από τα δικά του τραγούδια με λέξεις ζωγραφισμένες πάνω στο πεντάγραμμο.

Η χτεσινή βραδυά με την  παρουσίαση της νέας του δουλειάς που τιτλοφορεί  "Άγκυρες", ζέστανε τις καρδιές μας και μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε. Μας έκανε να σκεφτούμε πως την ζωή, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να την παλέψουμε, να της πάμε κόντρα. Γιατί μέσα από τα τραγούδια του, μας έδειξε ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπιά  και αλήθεια σε τούτον τον ντουνιά.

Στον ζεστό χώρο που μας φιλοξένησε,  ο Μάκης και η παρέα του μας έκαναν να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να γελάσουμε κόντρα στον καιρό. Επιβιβαστήκαμε στην Κιβωτό και κάναμε ένα συναρπαστικό ταξίδι με μοναδικό μπούσουλα τη μουσική. Την μουσική που κρατά καλοτάξιδο το καράβι και μας ταξιδεύει σε λιμάνια για να δέσουμε άγκυρες εκεί που η ψυχή μας λαχταρά. Την μουσική που γίνεται πυξίδα για ένα ομορφότερο αύριο.



Η παρέα του Μάκη - κουβαλάνε όλοι την ίδια όμορφη τρέλα- ήταν :

Γιώργος Κορδέλας, με δυνατούς στίχους στο "Όνειρο Φυλαγμένο"...
Μαρία Παπανικολάου, με την ζεστή μπάσα φωνή...
Δημήτρης Κίτσιος, εξαίρετος μουσικός αλλά και πολύ καλός στο σκιτσάρισμα...
Θάνος Γκιουλετζής, ο εξαιρετικός βιολιστής...
Άγγελος, πάντα χρειάζεται ένας σε κάθε Κιβωτό...
Wout Pennings, ο Ιπτάμενος Ολλανδός...
Θάνος Σταυρίδης, ταμπούρλο και ακορντεόν, δεν έχω λόγια...
Κυριάκος Ηλιάδης, ο καπετάνιος της Κιβωτού
Ολυμπία Βλιαγκόφτη, η συγκαπετάνισσα...

Τους ευχαριστούμε όλους για την όμορφη βραδιά που μας χάρισαν.





Πηγές:  Κιβωτός, www.seviloglou.gr, φωτογραφίες και video από τον Γιώργο Κορδέλα.