Παλιά, όταν ήμουν μικρότερη, τότε που φρόντιζα επιμελώς οι μέρες μου να είναι γεμάτες, φορτισμένες, για να μην πω ηλεκτρισμένες, χωρίς ίχνος ηρεμίας, ακόμη και όταν έπεφτε η νύκτα, μου ήτανε αδύνατο να παραδώσω τη ψυχή και το σώμα μου στα συννεφάκια της γαλήνης και της ηρεμίας. Εντελώς θεληματικά εθισμένη από την ένταση της ημέρας έσπευδα να δώσω συνέχεια στον αγώνα δρόμου. Γεμίζανε λοιπόν οι βραδιές με φιλαράκια, αληθινά και ψεύτικα, πολύ ποτό, μπόλικη κουβέντα, μουσική, γέλια, συνήθως από καθαρή ευγένεια, και στις μερικές τυχερές περιστάσεις, πηγαία. Όλα αυτά που στην ουσία χωράνε άνετα σε μια λέξη, αυτή η φασαρία δηλαδή, κατάφερνε σε κάποια στιγμή να με εξαντλήσει και να με αναγκάσει να συναντηθώ άρον-άρον με τον παραμελημένο φίλο μου το Μορφέα. Προφανώς ούτε σ’ αυτόν τον καημένο επέτρεπα να εκτελέσει τα χρέη του κανονικά αφού πριν ακόμη ανοίξω τα μάτια, οι σκέψεις για δράση προλάβαιναν και το πρώτο καλημέρα του θεού.
Πρόσφατα, μετά από καμιά σαρανταριά χρόνια ζωής και μπόλικα κατρακυλίσματα- έτσι για να ξεκαθαρίζουμε τις χρονικές αποστάσεις όπως και το τίμημα της υπόθεσης, άρχισα να συνειδητοποιώ τη διαφορά της φασαρίας από την ησυχία…
Κάπως έτσι ξεκίνησα λοιπόν δειλά δειλά να μη φοβάμαι τον εαυτό μου. Και κάπως έτσι πήρε μπρος και η μεγαλύτερη, αν και φουρτουνιασμένη, ιστορία αγάπης της τωρινής μου ζωής. Μεταξύ μας, το παλεύουμε ακόμη εγώ και ο εαυτός μου αν και καλά τα πάμε κατά βάθος, κάπου εκεί στο βάθος ακριβώς που τα πάμε και καλά όπως είπα, κάποιες αστείες, ανόητες στιγμές οφείλω να εξομολογηθώ πως ακόμη μπερδευόμαστε λιγάκι… Και σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα , εννοείται μετά από κατρακυλίσματα και τιμήματα πάλι, γιατί προφανώς τίποτα δεν μας χαρίζεται, ιδιαίτερα όταν πέφτω στην παγίδα και αφήνω την καθημερινότητα και τους γύρω μου να με αγχώνουν, γεμίζω δύο ποτήρια πια, και πίνουμε παρέα με το φιλαράκι μου εμένα. Κάποτε διαβάζουμε, κάποτε γράφουμε, καλή η ώρα, κάποτε σωπαίνουμε, άλλοτε μιλάμε, συμφωνούμε, διαφωνούμε... Και όλο και μαθαίνουμε καλύτερα την τέχνη της συνύπαρξης.
Αν μη τι άλλο, το παλεύουμε.
Παλιά, όταν ήμουν μικρότερη λοιπόν, έτρεχα να προλάβω τη ζωή. Ότι και αν σήμαινε αυτό. Και αν ήτανε τη δική μου ζωή που είχα βάλει στόχο να φτάσω, να προλάβω, χαλάλι ο αγώνας δρόμου. Τελικά συμπέρανα με απόλυτη βεβαιότητα πως ο στίβος δεν ήτανε μέχρι τότε ποτέ αυτός που είχα στρώσει εγώ για μένα. Αυτοί που τον είχαν φτιάξει για χάρη μου, με αγάπη και τις καλύτερες προθέσεις δεν αντιλέγω, άθελα τους τον φορτώσανε με χίλια μύρια ηθικά εμπόδια. Αυτό δεν το είχανε υπολογίσει βλέπετε. Σάμπως και εγώ το είχα υπολογίσει; Γνώριζα νομίζετε τη δικιά μου ηθική; Σε τελική ανάλυση όλοι γεννιόμαστε ως φορείς ενός αποκλειστικά δικού μας μοναδικού ιού. Και όπως κάθε ιός που κάνει καλά τη δουλειά του, έτσι και αυτός, άμα τον τρέφουμε με τα συστατικά που τον ξυπνούν, είναι άξιος να μας φάει ολόκληρους. Εκεί κάπου ξεκίνησε επισήμως πια και το δικό μου το «φάγωμα», το δικό μου σκοτάδι.
Χωρίς τη νύκτα όμως, δεν θα είχαμε ποτέ την εμπειρία της φωτεινής ημέρας. Μια λαμπερή στιγμή λοιπόν, πήρα μια βαθειά ανάσα και τους πρώτους μου φακούς μυωπίας μαζί και τόλμησα να επιθεωρήσω με πιο ανοικτούς τους οφθαλμούς σε ποιά περιπέτεια ενδίδεις όταν νομίζεις πως βρίσκεσαι στο δικό σου στίβο και ξεπηδά σε κάθε στροφή η ηθική σου και σε στραβώνει. Η τόλμη αυτή με έφερε αντιμέτωπη με την τεράστια, αρχικά ανεξήγητη ενοχή που με καθήλωνε και πουθενά δεν φαινότανε μια άκρη. Ανακάλυψα επίπονα πως με απέφευγα, γιατί απλά με ντρεπόμουνα. Μέσα απ’ τον πόνο, ο Θεός να τον έχει καλά, άρχισε να σιγοτραγουδάει και η φωνή η δικιά μου. Δεν θα ισχυριστώ πως υπήρξα καλή ακροατής ευθύς εξαρχής, εξ’ ου και τα σαράντα χρόνια φασαρίας.
Όταν όμως συνειδητοποίησα πως ηθική δεν είναι καθόλου αυτό που καθορίζουν οι άλλοι για μας αλλά πως ένα μέρος της ηθικής, λέω ένα μέρος γιατί δεν θεωρώ τον εαυτό μου τόσο άξιο ώστε να την καθορίσει δογματικά, είναι ίσως το χρέος της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης να ανακαλύψει τους δικούς της κανόνες, τα δικά της όρια, τα δικά της όνειρα και να τα κυνηγήσει πάνω απ’ όλα με ακεραιότητα, τότε άρπαξα τη ζωή απ’ το χέρι και τη φίλεψα μ’ ένα χάδι. Και όταν την άφησα επιτέλους να μου μιλήσει και να μου εξηγήσει πως αυτό το βίωμα που διανύουμε δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ταξιδάκι με ένα και μοναδικό μόνιμο σύντροφο, τον εαυτό μας, τότε μπόρεσα να με κοιτάξω. Να ένα φιλαράκι, είπα, που καλά κάνω να το μάθω, να το αποδεχτώ, ίσως και να καταφέρω να το αγαπήσω κιόλας. Στο κάτω-κάτω αυτό θα’ χω μόνιμα δίπλα μου, μέσα μου, γύρω μου και παντού σ’ αυτή τη διαδρομή. Τους υπόλοιπους στο διάβα μας θα τους χαιρόμαστε τα δυό μας, θα ανταλλάζουμε τα δώρα μας μέχρι να έρθει η ώρα να πούμε ένα προσωρινό αντίο και πάλι απ’ την αρχή.
Τότε, ξεκίνησα και τη ραγδαία αναδιοργάνωση των δεδομένων μου. Όσο και αν αυτό το αναποδογύρισμα που προκάλεσα στην προκαθορισμένη μέχρι τότε τάξη στη ζωή μου ενόχλησε, μέχρι που και εξαγρίωσε τους αρχικούς δημιουργούς του υποτιθέμενου μέχρι τότε στίβου μου, όπως και άλλους πολλούς βολεμένους στις κερκίδες τριγύρω μου, αυτή ακριβώς η ανταρσία μου ήταν που ενέπνευσε το σεβασμό τους προς το άτομο και την ύπαρξη μου. Ειρωνική διαπίστωση μεν, άκρως αληθινή δε!
Και καταλήγω για άλλη μια απ’ τις πολλές φορές στο συμπέρασμα πως, ο Δημιουργός αυτού του σύμπαντος ίσως, υπήρξε σοφός, δίκαιος και πολύ γενναιόδωρος μαζί μας. Φρόντισε να μην είμαστε ποτέ μόνοι στην εποικοδομητική μοναξιά μας. Μας εξασφάλισε ένα σίγουρο, πιστό συνοδοιπόρο. Το μόνο που άφησε στα χέρια μας είναι να προσέξουμε να περνάμε καλά μαζί του. Να μια γνωριμία που εκ των πραγμάτων αξίζει τον κόπο να την προσπαθήσουμε. Σκεφτείτε το λίγο, ο μοναδικός σας γάμος που δεν έχει σε καμία περίπτωση πιθανότητα διαζυγίου.
Δεν έχω ιδέα για το πως νοιώθετε εσείς, αλλά εγώ προσωπικά έχω κουραστεί να παίρνω διαζύγια.
Πηγή: ΚΛΙΚ
ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους "ψευτοηθικολόγους" γύρω μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου