Σαν ψίθυρος...

Σε ένα τέτοιο μέρος θα ήθελα να ζήσω. Να ξυπνάω τα πρωινά και να γεμίζουν τα μάτια μου θάλασσα. Να μην με αγγίζει τίποτα από την ανθρώπινη τέχνη του θεάτρου. Κουράστηκα να ακούω και να διαβάζω για τα «πρέπει» και τα «θέλω». Με κούρασαν τα μάυρα και τα γκρι χρώματα σας άνθρωποι της γης. Κουράστηκα να παρακολουθώ τις συζητήσεις σας για το πόσο καλοί πρέπει να είμαστε, πόσο άνθρωποι πρέπει να είμαστε, πόσο μεγάλες καρδιές πρέπει να καλλιεργήσουμε. Λες και είναι μπανανιές....και έχουν τρόπο καλλιέργειας που τον διαβάζεις και μαθαίνεις. Κουράστηκα να βλέπω τόσους καλούς μαζί!!!

Είναι σαν να πίνεις καφέ με πολύ ζάχαρη....Σε λιγώνει και σε χαλάει.

Όχι δεν θέλω να πάρω μέρος σε όλο αυτό το θέατρο. Προτιμώ να ψάχνομαι μόνη. Να κοιτάω βαθιά μέσα μου. Να ακούω τους ψιθύρους της δικής μου καρδιάς. Να ταξιδέψω στις δικές μου θάλασσες με τα δικά μου σκαριά, τα δικά μου κατάρτια.

Να ακούω μόνο τους ψιθύρους της θάλασσας. Να γαληνεύω...