1, 2, 3, 5, 21, 79, 83, χίλιες
στάλες γεννημένες, αγουροξυπνημένες, τσαντισμένες, αποφασισμένες.
Γιατί κατεβαίνουν; Για να εκδικηθούν, για να δουν, να σαλέψουν στη γη, διαφορετικά;
Γιατί ορμούν; Για να πιάσουν ψυχές, για να κλέψουν ρινίσματα οξυγόνου, καθαρού, για να πιάσουν καλή θέση;
Πέφτουν από τον ουρανό. Καταλήγουν στο υπόγειο. Και τελικά πεθαίνουν γήινα. Κι όμως. Το κάνουν το ταξίδι. Δε δειλιάζουν.
Σα τρενάκι του τρόμου, σα rollercoaster επαναλαμβανόμενης αδρεναλίνης, σαν ένα ατελείωτο λάστιχο ποτίσματος, σαν ξεχασμένος φάκελος, κουτί, μενταγιόν.
Δώσε ενός λεπτού άχρωμο παρών στο παρόν. Το υγρό, το αυθόρμητο, το μανιασμένο. Σίγασε για ελάχιστα, σβήσε ό,τι έχεις, ό,τι προκαλεί, ό,τι κλέβει ήχο. Κι άκουσε το έξω, το ουράνιο, το μαγικό, το απελευθερωμένο.
Και για λίγο, ονειρέψου πως κλέβεις την ορμή του. Και την κάνεις ό,τι θες. Τι θα έκανες αν ήσουν βροχή;
Που θα κατέληγες; Που θα ταξίδευες; Ποιον θα κατάβρεχες; Και σε ποια χείλη πάνω θα κούρνιαζες;
8 σχόλια:
Εκ μέρους της βροχής να σου απαντήσω.. γίνομαι σύννεφο και βροχή και λίμνη και ρυάκι και ποτάμι ως που να φτάσω αν τα καταφέρω ναναπαυτώ στα χείλη της θάλασσας καλημέρα κάθε μέρα
Νάμουν ,λέει,η ήσυχη βροχή ενός φθινοπωριάτικου απόβραδου...Να πέσω σιγανά πάνω στα φύλλα των δέντρων και στις σκεπές των σπιτιών...Να χορέψω κάτω από τα φώτα των δρόμων...Να ψάξω να σε βρω και να τρυπώσω στο όνειρό σου,κάπου εκεί στην άκρη...Να πέφτω για ώρες,ώσπου να ξεπλύνω όλες τις μαύρες σκέψεις σου,όλο το γκρίζο από την καρδιά και τη ζωή σου...Να νοιώσεις ανάλαφρος,ξέγνοιαστος,όπως ήσουν πριν πολλά χρόνια...Να θυμηθείς....Να νοσταλγήσεις...Να φύγω σαν ξημερώσει,ήσυχα όπως ήρθα,αφήνοντας πίσω μου ένα ουράνιο τόξο και τη μορφή μου θολή από τις στάλες της βροχής...Ένα ουράνιο τόξο που θα το θυμάσαι κάθε φορά που είσαι θλιμένος και θα παίρνεις δύναμη...
Βροχή,σταγόνες,ρυάκια,ποτάμια,λίμνες,θάλασσες μικρές και μεγάλες....υδάτινο στοιχείο....το λατρεύω!!!! Σταγονίτσα μου όμορφες λέξεις...σε ευχαριστώ.
rubylo το ουράνιο τόξο μου γυρεύω.... Μετά τη βροχούλα.... Καλό σου βράδυ και σε ευχαριστώ.
Οτι κι αν δώσεις στην βροχή τραγούδι αυτη θα σου ανταποδώσει... Δωσ της σπασμένη υδρορροή, μια τσίγκινη στέγη, φύλλα ξερά... Παντου και πάντα αγαπημένη μουσική θ ακούσεις... Πάρε λοιπόν αυτη την μελωδία της να σε ταξιδέψει οπου εσυ θες... Την καλησπέρα μου
αχ γλυκα..ολοι αυτο γυρευουμε..καμια φορα το εχουμε ακριβως μπροστα μας και δεν το βλεπουμε..αν ανοιξουμε τα ματια της ψυχης θα καταλαβουμε..καλο βραδυ..
Άρη το όμορφες σκέψεις!σε ευχαριστώ που μου έδειξες έναν ακόμη "δρόμο"... Καλά να είσαι.Και την δική μου καλησπέρα!
Kαλησπέρα Μίνα.Εγώ δεν το έχω σίγουρα μπροστά μου,ούτε καν κοντά μου...Και την ψυχή μου ανοιχτή την έχω και περιμένω... Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου