Μπουφ!

Α μπε μπα μπλομ
Του κι θε μπλομ
Α μπε μπα μπλομ του κι θε μπλομ
Μπλιμ μπλομ


Βγαίνω στη βεράντα. Ο αέρας μου χτυπάει το πρόσωπο. Κλείνω τα μάτια. Όμορφα είναι.


Ο μαριάμ μαριάμ μαριάμ
σι ντο ρε μι μακαρό μακαρό
λέο λέο πι πι πι
λέο λέο πι πι πι
one two three


O δρόμος που ψάχνω στο μυαλό μου δεν υπάρχει. Είναι δρόμος φάντασμα. Χωρίζεται στα δύο. Από αλλού τα μονά, από αλλού τα ζυγά. Περιμένω. Πέντε λεπτά. Δέκα. Θα μου ανοίξει, πού θα πάει. Απίστευτη η ησυχία εδώ. Σαν προάστιο μες στην πόλη. Δεν ακούγεται τίποτα. Και έχει και εκείνο το πράσινο που ήθελες.


Άκατα μάκατα σούκουτου μπε
άμπε φάμπε ντόμινε
άκατα μάκατα σούκουτου μπε
άμπε φάμπε βγε


Ένας φίλος προχθές μου είπε ότι δεν τρέχουμε ποτέ πίσω από λεωφορεία και ανθρώπους. Ναι, μόνο που ξέρεις, μερικές φορές προτιμώ να λαχανιάσω, παρά να περιμένω άσκοπα... Η πόλη περνάει νωχελικά από μπροστά μου. Κοιτάζω τα πρόσωπα. Όμορφα είναι... Ψάχνω το δικό σου μέσα στο πλήθος.Κοιτάζω αχόρταγα....



Περνά περνά η μέλισσα
με τα μελισσόπουλα
και με τα παιδόπουλα


Όταν ήμουν μικρή, στον τελευταίο στίχο έλεγα πάντα και με τα «κοτόπουλα». Άβυσσος... Πηγαίνω στο σημείο συνάντησης. Η πιο ζεστή αγκαλιά της ημέρας. Πάντα χαίρομαι όταν σε βλέπω. Και τα μάτια σου που πετάνε σπίθες μπορούν και βρεμμένο ξύλο να ανάψουν. Είμαι τόσο περήφανη για σένα. Μπορώ να κάθομαι να σε ακούω με τις ώρες. Κι ας ξέρω ότι το μέσα σου πονάει, όπως εκείνη την πρώτη φορά που πέρασες το κατώφλι. Τώρα έχεις κατακτήσει το χαμόγελο. Με τσαμπουκά...



Κάθε φορά που σε συναντώ καταλαβαίνω πόσο μου έχεις λείψει.


Η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει
γιατί δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της
Σήκω επάνω, κλείσε τα μάτια
κι αποχαιρέτησε


Τα μάτια κλειστά. Σου κρατώ το χέρι. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε αυτό το παιχνίδι με τα τραγουδάκια της αυλής. Θυμάσαι; Κι εκείνο; Το θυμάσαι; Α, ναι, αυτό ήταν κοριτσίστικο, δεν το παίζατε εσείς. Τι άλλο; Τι άλλο; Sport Billy, Αστυνόμος Σαϊνης, Ντιουκς, Το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Μάικλ Νάιτ έβλεπες; Εννοείται! Είσαι πολύ όμορφος σήμερα. Θυμάσαι; Εγώ είμαι. Που θέλω να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά πριν κοιμηθώ. Χωρίς να το ζητάω. Και να με κοιτάς με το βλέμμα εκείνο που με έφερε κοντά σου τότε. Το έχω ανάγκη. Απόλυτη. Για να μπορώ να είμαι πάντα γεμάτη, εκεί κάτω αριστερά. Γιατί ξέρεις, όταν αδειάζει το κομματάκι μου εκείνο, παγώνει και κρυώνω...Το κρύο απέξω δε με νοιάζει. Το μέσα όμως με καθηλώνει...


Σε λατρεύω. Γιατί βρίσκεις τον τρόπο πάντα να με γυρίζεις πίσω στη ζέστη...