Η Θεωρία των Μαγικών Φασολιών

Τα «Φιλαράκια» ήταν κάτι περισσότερο από μια σειρά.Ήτανε μια pop κουλτούρα, μια σειρά πρότυπο, ένας ύμνος στη φιλία και ένα non stop δρομολόγιο από το γέλιο στο δάκρυ και για τα 20 (και αργότερα 30) λεπτά του κάθε επεισοδίου.

Αλλά κυρίως, ήταν μια σειρά γεμάτη μηνύματα.

Ένα από αυτά το οποίο σκεφτόμουν πολύ αυτές τις μέρες, είχε ειπωθεί σε ένα από τα πρώτα επεισόδια της σειράς, αναφερόμενη στο σχέδιο το οποίο ακολουθείς στη ζωή σου και στις δυνατότητες που μπορεί και θα σου φέρει το μέλλον, η Rachel είχε πει μια απλή, η οποία με την πρώτη ματιά μπορεί να φαίνεται ακόμα και αστεία, αλλά στην πραγματικότητα, απίστευτα σοφή φράση.

Όλη η σοφία της απορίας της Rachel συνοψίζεται στην εξής πρόταση:

"What if we don't get magic beans? I mean, what if all we've got are.. beans?"

Η σκέψη αυτή με τυραννάει πολλές μέρες τώρα. Ειλικρινά, αν στη ζωή μας, στην οποία θεωρούμε δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα βρούμε το θησαυρό στο τέλους του ουράνιου τόξου, ότι θα κερδίσουμε τη μάχη με το δράκο και ότι τα φασόλια μας θα είναι όντως τα μαγικά φασόλια του Jack, το μόνο που βρούμε είναι χρωματιστά γυαλιά, αθάνατους δράκους και απλά φασόλια, τότε τι γίνεται;

Ας μεταφράσω τώρα την παραπάνω απορία:

Τι γίνεται αν δεν υπάρχει «happy ever after» στη δική μας ζωή; Τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς πως η ζωή σου οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια χιλιοστού εκεί που μισείς περισσότερο; Τι γίνεται όταν η μαγική φασολιά είναι, τελικά, απλά ένας ακόμα μύθος που σου μαθαίνουν για να συνεχίσεις να ζεις; Και κυρίως πότε ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο και αρχίζουν τα πράγματα στη ζωή σου (ή η ίδια η ζωή σου) να βγάζει επιτέλους κάποιο νόημα;

Δεν είχα ποτέ «πλάνο» στη ζωή μου. Ή μάλλον ... λέω ψέματα. Το μοναδικό πλάνο που είχα καταστράφηκε με τόσο βίαιο τρόπο που πλέον κάθε προσπάθεια δημιουργίας καινούργιου μου φαίνεται ανούσια αφού στο τέλος και αυτό θα καεί στις φλόγες ενός χαμού, ενός χωρισμού, μιας αδύναμης στιγμής.

Υπάρχουν μέρες που κινούμαι μηχανικά. Ντύνομαι, πλένομαι, δουλεύω, διαβάζω , μιλάω και γελάω με τον κόσμο, προσποιούμαι την πλειοψηφία των ανθρώπινων συναισθημάτων και προχωράω σαν καλοπρογραμματισμένο ρομπότ ανάμεσα στα δεκάδες ανθρωπόμορφα ρομπότ που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Σταματάω στη μέση του δρόμου και αναρωτιέμαι ειλικρινά, ποια δύναμη με κινεί, τι έχω να περιμένω και γιατί ελπίζω στη δύναμη αλλαγής της επόμενης μέρας, αφού δεν προσμένω να μου φέρει κάτι διαφορετικό από την επόμενη, τουλάχιστον όχι κάτι που να με κάνει να θέλω να δω την μεθεπόμενη μέρα. Δε ζητάω πολλά. Δεν προσμένω έναν αιώνα ευτυχίας, χρειάζομαι απλά μερικές στιγμές για να μπορώ να προχωρήσω. Είμαι ρεαλιστής. Ωστόσο, δε θεωρώ παράλογο το να νιώθω χαμένος. Όχι, δεν το θεωρώ ούτε παράλογ, ούτε εγωιστικό.

Θέλω να παλεύω για κάτι και το μόνο που ζητάω είναι να μάθω για τι παλεύω, ποιά κρυφή ελπίδα και ποιός προορισμός με περιμένει στο τέλος του ταξιδιού. Θέλω να ξέρω γιατί βγήκα στο δρόμο και προς τα που πηγαίνω, για να δικαιολογήσω στον εαυτό μου τις μηχανικές κινήσεις μου και όλα αυτά που κάνω χωρίς να ξέρω ή να ψάχνω το γιατί. Θέλω να μάθω, αν πρέπει ή όχι να συνεχίζω την προσπάθεια ή αν απλά η ζωή μας είναι σαν τον δρόμο που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ σου: μπορείς να οδηγήσεις σ' αυτόν, να κάνεις ολόκληρα χιλιόμετρα και να ξοδέψεις ώρες που δε θα ξαναβρείς ποτέ, ανεχόμενος το μποτιλιάρισμα και τις υποχρεωτικές στροφές, χωρίς κανείς να εγγυάται πως θα σε βγάλει εκεί που θέλεις ή πως ακόμα και όταν φτάσεις εκεί θα καταλάβεις ότι αυτός είναι ο προορισμός σου.

Life's a bitch. Σου δείχνει το δρόμο και μετά σου κόβει τις γέφυρες. Σου δίνει πολέμους και σου κλέβει τα όπλα. Σε σπρώχνει και σε αφήνει να τρέξεις μόνος σου κόντρα σε αυτά που πονάνε.

Και κανένας δε μπορεί να σου πει τι να κάνεις. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο ή σωστός τρόπος, υπάρχει μόνο «ο δικός σου» και «ο δικός μου» τρόπος που μπορεί να είναι τόσο ίδιος αλλά και τόσο διαφορετικός, όπως δύο στάλες της ίδιας βροχής και που δεν τους ξέρουμε μέχρι να αποφασίσουν οι ίδιοι να μας ανακοινώσουν την παρουσία τους.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, δυστυχώς, είναι υπομονή. Υπομονή, περιμένοντας πως θα γυρίσει η παλίρροια και πως θα φανεί ξανά ο δρόμος, πως οι στόχοι σου, ο λόγος ύπαρξής σου και ο πραγματικός σου ρόλος σε αυτόν τον πολυάσχολο και θολό κόσμο θα λάμψει μπροστά σου, σαν την αστραπή στην καταιγίδα.

Και πως τότε, εσύ θα έχεις τα μάτια ανοιχτά για να τον δεις και την καρδιά αρκετά δυνατή για να τον αποδεχτείς.