Η μητέρα μου

Το κείμενο που θα διαβάσετε το «έκλεψα» από το ένθετο περιοδικό «SCHOOLIGANS» της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ - ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ», κι ελπίζω να μην με μαλώσουν που το έκανα. Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο - αν όχι αδύνατο - να το διαβάσει κανείς χωρίς να κλάψει.Είναι γραμμένο από ένα κορίτσι 23 χρονών που σπουδάζει στην Αθήνα και μιλάει για τη μητέρα της. Ναι, το καταλαβαίνω, είναι στη φύση της γυναίκας να γεννάει παιδιά ... Αλλά πάλι, είναι δυνατόν το πακέτο «γάμος και παιδιά» να είναι το παν στη ζωή μιας γυναίκας; Εσείς ξέρετε. Αλλά κι έτσι να ναι, είναι δυνατόν να δένεις τη ζωή σου μ' έναν άνθρωπο και να κάνεις παιδιά, επειδή ερωτεύτηκες και μόνο; Κι όταν φύγει ο έρωτας, που θα φύγει, υπάρχει η σιγουριά ή έστω η διαίσθηση -που έχετε μπόλικη - ότι μετά θα υπάρξει η συντροφικότητα και η αγάπη που χρειάζεται για να δημιουργηθεί η ατμόσφαιρα που έχει ανάγκη ένα παιδί για να μεγαλώσει; Όσες το κάνατε το κάνατε, αλλά όσες ετοιμάζεστε, να το κάνετε, σταθείτε λίγο «ακίνητες» και κοιτάξτε έντιμα και ειλικρινά, με διαίσθηση, βαθιά μέσα σας. Κι όσοι έχετε κορίτσια, προσέξτε πώς τα μεγαλώνετε - και οι δυο γονείς. Προσέξτε πώς αποκαλεί τον πατέρα της στην αρχή: «ο άνθρωπος που μένει στο ίδιο σπίτι με τη μητέρα της ..». Διαβάστε αυτό το απίστευτης πίκρας, ευαισθησίας και -κυρίως- νοημοσύνης σημείωμα.


Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

Η μητέρα μου, όταν έρχεται σπίτι (στην Αθήνα για να μας δει εμένα και το αδελφό μου), μαγειρεύει διάφορα φαγητά, τα χωρίζει σε συγκεκριμένες μερίδες κι έπειτα τα κλείνει σε τετράγωνα κουτιά από αλουμινόχαρτο και τα βάζει στην κατάψυξη. Γράφει πάνω στο χαρτονένιο καπάκι με κεφαλαία ατσούμπαλα γράμματα τι περιέχει το κάθε κουτί και σε ποιον ανήκει, για πα ράδειγμα: «ΠΕΝΝΕΣ ΜΕ ΧΤΑΠΟΔΙ-ΕΛΛΗ» ή «ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ΜΕ ΡΥΖΙ-ΝΙΚΟΣ», ώστε το μόνο που μένει για μας είναι να ζεστά νουμε στο φούρνο για δέκα λεπτά το αλουμινένιο κουτάκι μας.
Η μητέρα μου, μένει στο ίδιο σπίτι μ' έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν μιλάνε μεταξύ τους. Δηλαδή συγκατοικούν, αλλά δεν κάνουν τίποτα μαζί, όπως: να φάνε στο ίδιο τραπέζι ή να δουν μαζί τηλε­όραση και φαντάζομαι πως δεν κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι. Αυτή η σιωπή σπάει κάποιες φορές όταν συμβαίνει κάτι κακό ή όταν δεν πρέπει να γίνει αισθητή σαν κατάσταση σε κάποιον τρίτο, αλλά πολύ προσωρινά. Όλα αυτά τα τελευταία χρόνια πέρασαν έτσι, με μεγάλα κύματα σιωπής που το ένα διαρκούσε πιο πολύ από το άλλο. Σιωπηλά άγρια κύματα σ' ένα σπίτι διακοσίων τετραγωνι κών και με τρία άδεια παιδικά δωμάτια στον πάνω όροφο.
Μια μέρα πριν από κάποια χρόνια, γύρισα από το σχολείο τη συνηθισμένη ώρα, μπήκα από την πλαϊνή πόρτα που αφήναμε πά ντα ξεκλείδωτη και είδα τη μητέρα μου στο πάτωμα του σαλονιού. Δίπλα της ήταν πεσμένη μια σκούπα και πιο δίπλα το τηλέφωνο ανοιχτό κι εκείνη, πεσμένη στο πάτωμα, έβγαζε έναν περίεργο ήχο, κάτι ανάμεσα σε εξαντλημένο κλάμα και θλιβε ρό ουρλιαχτό. Δεν πανικοβλήθηκα ούτε έτρεξα να την αγκαλιά σω (και είναι τρομερό πως ακόμη κι εκείνη τη στιγμή η αντί δραση μου ήταν απολύτως ελεγχόμενη και μέσα στα πλαίσια του μη αυθόρμητου, όπως έμαθα να είμαι σ' αυτή την οικογένεια), απλά της είπα, «τι κάνεις παιδί μου;» και τη βοήθησα να σηκω θεί. Ποτέ δεν έμαθα τι είχε συμβεί, μα η εικόνα αυτή μ' έκανε να τη λυπηθώ τόσο πολύ που κατέστρεψε μέσα μου μια για πά ντα τη δυνατότητα να μου επιβάλλεται ή να μ' επηρεάζει.
Η μητέρα μου είναι πολύ μόνη και η ψυχή της είναι πια πολύ εύθραυστη. 0 μόνος καιρός που τη θυμάμαι χαρούμενη ήταν τότε που δούλευε. Είχε πάει σε μια ιδιωτική σχολή Σχεδιασμού και Διακόσμησης αφού εμείς είχαμε λίγο μεγαλώσει. Γέμισε το σπί τι εργαλεία και χαρτιά με κατόψεις κτιρίων. «Πάω στη σχολή», έλεγε. Μετά αποφάσισαν με μια φίλη της ν' ανοίξουν ένα γρα φείο. Αγόρασαν έπιπλα και σχεδιαστήρια και μικρά χαρακάκια σ' όλα τα μεγέθη και τύπωσαν κάρτες. Πρώτη φορά είδε τ' όνο μά της τυπωμένο κάπου! Ήρθαν οι πρώτες δουλειές κι εκείνη δούλευε κι είχε μια κούραση γλυκιά κάθε βράδυ. Εγώ τ' απο γεύματα καθόμουν στο γραφείο, ο αδερφός μου πήγαινε σε απο γευματινό παιδικό σταθμό, ο άλλος αδερφός μου έμενε σπίτι μόνος του κι η μητέρα μου όλο δούλευε και είχε τα δικά της λε­φτά. Αυτό κράτησε περίπου δύο χρόνια και μετά αποφασίστηκε να κλείσει το γραφείο γιατί είχε τρία παιδιά και κανέναν να τη βοηθάει. Κι έτσι έκλεισε το γραφείο και μαζί τελείωσαν οι ευτυχισμένες μέρες της μητέρας μου. Για αρκετά χρόνια μετά μας έλεγε: «Όταν σας ρωτάνε, θα λέτε η μαμά μου δουλεύει ακόμα, αλλά τώρα παίρνει τις δουλειές στο σπίτι ;».
Η καημένη η μητέρα μου! Κανείς δεν της έδωσε αγάπη. Ένιω θε σ' όλη της ζωή μόνη και υποτιμημένη δίπλα σ' έναν δυναμι κό, μορφωμένο σύζυγο. Δεν πρέπει να 'χει νιώσει ποτέ της πο θητή και δεν θα τολμούσα ποτέ να υπολογίσω το πόσα χρόνια έχει να κάνει έρωτα. Καμιά φορά σκέφτομαι: «Μακάρι να είχε ερωτευτεί κάποιον και να μας είχε παρατήσει για να ζήσει μια πιο ανάλαφρη ζωή». Τουλάχιστον θα είχε κάνει για μια φορά στη ζωή της αυτό που ένιωσε.
Όταν τη σκέφτομαι μόνη μέσα στο τεράστιο σιωπηλό σπίτι δεν μπορώ να μην κλάψω. Όπως κλαίω πάντα κι όταν Βλέπω τα γραμματάκια της πάνω στα αση μένια κουτιά: «ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ-ΕΛΛΗ», «ΜΠΙΦΤΕΚΙΑ ΜΕ ΠΑΤΑΤΕΣ-ΕΛΛΗ», «ΣΠΑΝΑΚΟΡΥΖΟ-ΕΛΛΗ»...
Αυτό καταφέρνω μόνο να κάνω για τη μητέρα μου: Να σπαράζω στο κλάμα, τετρακόσια πενήντα χιλιόμετρα μακριά, πάνω στα μαγειρευτά φαγητά της.

Έλλη, 23 ετών, φοιτήτρια. Αθήνα.