Όνειρα...

Απόψε ας θυμηθούμε την οδό ονείρων. Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές ελπίδες σκεπασμένες από έναν τρυφερό και απέραντο ουρανό. Εδώ μέσα γεννήθηκαν όνειρα, ελπίδες κι η γλυκειά άνοιξη τραγούδησε ένα πένθιμο τραγούδι.

Θα σας πω για ένα όνειρο πού είδα. Ένα όνειρο που αν και τα μάτια μου ήταν σφαλιστά η καρδιά μου ήταν διάπλατη σαν το τριαντάφυλλο που ανταμώνει τις ακτίνες ενός τρυφερού και απέραντου ήλιου. Ενός ήλιου που στέκεται από πάνω μας είτε τα σύννεφα τον κρύβουν είτε όχι, φωτίζοντας σταθερά με τον ίδιο τρόπο όλους τους ανθρώπους.

Μέσα από το κελί ο μελλοθάνατος τον ίδιο ήλιο βλέπει με τον άγιο που προσεύχεται, με το παιδί που παίζει στο δρόμο με την γυναίκα που περιμένει τον γιό της να γυρίσει. Ο δολοφόνος, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ο Καρτέσιος, ο Πλάτωνας, ο John Lennon, ο Χίτλερ, η Μητέρα Τερέζα όλοι τον ίδιο ήλιο έβλεπαν όπως εγώ. Αυτόν τον ήλιο ένιωσα και αυτή την θέρμη αγκάλιασα μέσα στο δικό μου όνειρο.

Ήμουνα ηθοποιός μα θλιβερός, ήμουνα πλούσια μα πολύ φτωχή, ήμουνα φτωχή μα δεν είχα υπομονή. Ήμουνα ερωτευμένη μα δεν είχα να αγαπήσω. Ήμουνα σοφή μα πολύ παιδί. Ήμουνα παιδί μα δεν ήθελα να μεγαλώσω. Ήμουνα μεγάλη μα φοβόμουν μην γεράσω.

Είχα τα πάντα αλλά δεν είχα τίποτα. Δεν είχα τίποτα και ήθελα τα πάντα. Σκεπτόμουν για ένα μέρος που δεν σκέπτονται. Ονειρευόμουνα ένα μέρος που δεν υπάρχουν όνειρα. Ζούσα ένα ρεαλισμό που δεν μπορούσα να φανταστώ.

Κάθε κήπος έχει μια γωνιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει μια γωνιά για τα παιδιά.

Μα όταν δεν ονειρεύομαι τραγουδώ..