Λίγο πριν το δείλι

Η πιο υπέροχη ώρα είναι τούτη...Που ο ήλιος αρχίζει και δύει και όλα σιγά σιγά γαληνεύουν.Οι φωτιές έχουν σβήσει,τα τραπέζια έχουν μαζευτεί και κερνάνε γλυκό και λικέρ φράουλα.Η μουσική έγινε πιο μελωδική κι αυτή.Για πάμε να δούμε πως θα μας αποχαιρετήσει η μέρα αυτή.Που μας μάγεψε με τα χρώματα της,τις μυρουδιές της, τις γεύσεις της.

Aς περάσουμε στον κήπο,να δούμε τι γίνεται την ώρα αυτή...

Έχει ένα αεράκι γλυκό,που παίζει κηνυγητό μέσα στον κήπο,με τα λουλούδια και τα δέντρα.Πότε κατεβαίνει χαμηλά και τα χαιδεύει, και πότε δίνει ένα σάλτο και απογειώνεται στον καταγάλανο ουρανό,που άρχισε να βάφεται με τα χρώματα του δειλινού.Μια πετούνια λικνίζεται με το χάδι από το αεράκι και προσπαθεί να φτάσει κι αυτή στον ουρανό....

Και μαζί της παρασύρει και τις φιλενάδες της. Λικνίζονται όλες μαζί σε έναν χορό μαγικό.Γεμάτο ελπίδα,γεμάτο όνειρα,γεμάτο υποσχέσεις για τις μέρες που θα έρθουν. Και θα είναι καλύτερες.

Έχω μέσα στην αυλή μου
κάθε εποχής λουλούδια
ζωντανεύουν στην καρδιά μου
όμορφα γλυκά τραγούδια.

Άνοιξη η γειτονιά κι μέρα ζωγραφιά!
Πολύ ήταν να αξιωθώ παρόμοιαν ομορφιά,
-τριαντάφυλλο το στόμα μου τριαντάφυλλο
τα άνθια τα αμαρτωλά στο στόμα να φιλεί.

Χρώματα τρελά κι ωραία
τριαντάφυλλα, βιολέτες
φεύγω και παντού σκορπίζουν
όνειρο που 'ν' οι γαρδένιες.


Η καμέλια είν' ωραία
το χρυσάνθεμο στολίζει
όρτανσίες και ζουμπούλια
γιασεμί παντού μυρίζει.



Aνοίγω και κλείνω σαν λουλούδι...



Χορτάριασε η ψυχή μου...
Δεν πρόβαλε να σκάσει πάνω της το κόκκινο λουλούδι.
Πάντα ήταν στην άκρη του γιαλού και έχασκε τα μακρινά ταξίδια.
Ξεγλιστρούσε κρυφά από το φτωχό καμαράκι της αυλής,
και έτρεχε στον σταθμό με τα παλιά τρένα.
Ήθελε να ξενιτευτεί τόσο πολύ από το κορμί μου.
Μα εγώ πάντα έτρεχα, τη μάζευα , και την στρίμωχνα βαθιά μέσα μου.
Την έσερνα μαζί μου στα βρώμικα και ανήλιαγα σοκάκια του κόσμου.
Την έπαιζα στα ζάρια κάθε βράδυ και πάντα έχανα.
Ποτέ δεν μου είπε κατάμουτρα ότι με βαρέθηκε.
Ούτε και εγώ το κατάλαβα ποτέ
Δεν ήξερα πως στην ψυχή ανθεί το κόκκινο λουλούδι.



Ήταν στις δόξες των περιβολιών
κι η ώρα των ταξιδιάρικων πουλιών,
κι οι άξαφνες οι ανάσες, οι μισές,
που ευκολα τελούν τις φυλλωσιές.
Στο άφραχτο χαμοκάλυβο μπροστά,
λουλούδια εσυγκομίζαν σωριατά,
λουλούδια σωρευτά, λογής-λογής,
χυμένα από πανέρια καταγής.



Ένα πέπλο σιγής,
στο βάθος ο άνεμος ανασηκώνεται αργά ,
ο ήχος του φτάνει εδώ.



Αυτό το τριαντάφυλλο, κρατώντας το
ανάμμεσα στα δάχτυλα μου
το σηκώνω στο φως,μου μιλά και
παρά τον κοινό νου μου το κατανοώ.
Ακούω τις φωνές των μαστόρων μέσα του.



Tετράπαχο γρασίδι στα συρτάρια μου
ρηχή μαλακωσιά σαν του βελούδου
και του πατημένου όρκου
και ρίχνει κάτι ξάπλες
μα κάτι ξάπλες η φωτογραφία σου.



Όμορφα λουλούδια με χρώματα σωρό
με άρωμα και χάρη, πολύ σας αγαπώ...
Αχ! λουλούδι μου ωραίο,
όμορφο και λαμπερό,
μες τον κήπο σαν ανθίζεις
κάθε άνοιξη καιρό.



Όμορφα λουλούδια με χρώματα σωρό
με άρωμα και χάρη, πολύ σας αγαπώ.



Το Μάη ανθεί τ' αγιόκλημα και τ' άλλα τα λουλούδια,
τα κόκκινα τριαντάφυλλα στης Χρύσως το περβόλι.
Πουρνόν η Χρύσω ντύνεται στο περιβόλι βγαίνει
και κόβει τα τριαντάφυλλα και γλυκοτραγουδάει :
«Τριαντάφυλλα μαζώνω εγώ, για να τα καθερίσω,
να κάνω οκάδες το γλυκό, κρυμμένο να το έχω,
Σαββάτο μέρα νάρχεται, το σπίτι μ' να στολίζω,
να ξημερώνη η Κεριακή, ναν έρχεται ο καλός μου,
να μπαίνω - βγαίνω, να κερνώ γλυκό τριανταφυλλένιο,
να με τηράν τα μάτια του, να χαίρετ' η καρδιά του».



...όταν ο ήλιος έχοντας βασιλέψει πια η σελήνη με ένα κόκκινο θάμπος ξεπροβάλλει
όλα τα αστέρια γύρω της να εξαφανίσει, κι ένα φέγγος απλώνει ως πέρα στο αλμυρό
το πέλαγος και στους αγρούς με τα χιλιάδες άνθη ...



Μα δες εκείνο το λουλούδι...
για κείνο που μαραίνεται σου λέω.
Να το ποτίσεις.



Ερωδιοί μες στην ψυχή μας φτερουγίζουν
φεγγοβολούν τα μανουάλια της καρδιάς
κι ήσαν τα μάτια σου δυο κύματα που αφρίζουν
κι είχες το ύφος της αγέρωχης φτελιάς.



Είχες φυτέψει στον περίβολο αγκάθια
κάστρο η αύρα σου να μη σε ξαναδώ
σου 'χα γεμίσει με λουλούδια τα καλάθια
κι έστελνα νότες στο δικό σου ουρανό.



Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν
ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα
που φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.


Ο Μήτσος παρατηρεί τον τρελό χορό των λουλουδιών...



Κι όταν φτάσει η άνοιξη

κι έρθουν τα πουλιά
και γυρίσουν τ' άνθη,

σαν έναν καιρό θα σε περιμένω.
Κι όταν έρθει πάλι και το καλοκαίρι

με το μαϊστράλι,
σαν έναν καιρό θα σε περιμένω.

Μα όταν το φθινόπωρο ξαναφτάσει υγρό
και συννεφιασμένο,

θάρθω να σε βρω,
δε θα περιμένω.



Είσαι στο μπαλκόνι. Με την καλή παλιά σου
στάση· όρθιος· φοράς την έγχρωμη επίγεια
εφαρμοστή στολή των επιπέδων: μια κεραμιδένια
στέγη το φουσκωτό μπουφάν του πεύκου,
μπαλωμένο μ' ενδιάμεση θάλασσα
στα μέρη που σκίστηκαν τα κλαδιά
παίζοντας με δυνατούς ανέμους.
Είναι σε παλίρροια τα περιβόλια
Έχουν ανέβει ως τα τηλεγραφόξυλα
και κρέμονται λεμόνια στα καλώδια
άγουρα εορταστικά γλομπάκια.


Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.


Καληνύχτα