Ένα γράμμα...

Με την Μαρίνα συναντηθήκαμε τυχαία πριν από πολλά χρόνια, ένα χειμωνιάτικο πρωινό κοντά στη θάλασσα. Τα κύματα έσκαγαν αγριεμένα πάνω στα βράχια της μικρής επαρχιακής πόλης που μας φιλοξενούσε και τις δυο. Γιατί, κι εκείνη αλλά κι εγώ, δεν ανήκαμε στον τόπο εκείνο, όσο κι αν τον αγαπούσαμε.

Ένα κορίτσι νεαρό σε ηλικία, με πλούσια καστανοκκόκινα ανακαταμένα μαλλιά, πυρωμένα από το καλοκαίρι που μόλις είχε φύγει. Με ένα βλέμμα μελαγχολικό, άδειο ώρες ώρες, που γαλήνευε μόνο σαν κοιτούσε τη θάλασσα. Τα δάχτυλα της ντελικάτα. Μπορούσαν να πλάσουν όλα τα θαύματα του κόσμου. Λες και είχαν την ικανότητα να τον αλλάξουν και να τον κάνουν πιο όμορφο. Πιο ζωντανό.

Καθόταν σιωπηλή για αρκετή ώρα κοντά μου μέχρι που μου μίλησε.

- Με λένε Μαρίνα, είπε.

Την κοίταξα και της χαμογέλασα, χαρίζοντας της και το δικό μου όνομα.

Με την Μαρίνα, των δικών μου βράχων, μια μοίρα παράξενη μας έδεσε, που τότε δεν μπόρεσα να νιώσω. Οι ζωές μας θα είχαν κοινούς δρόμους και πορείες. Mαζί κρατημένες χέρι χέρι θα γυρίζαμε στις γειτονιές του κόσμου, άλλοτε με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη, και άλλοτε με τα μάτια υγρά.

Η απόσταση που μας χωρίζε έδειξε ότι δεν έσβησε τίποτα από όσα η ζωή έγραψε. Και μετά από μια αιωνιότητα και μια μέρα, η Μαρίνα εμφανίστηκε ξανά στη ζωή μου.

Με ένα γράμμα...
«...Βρίσκομαι ανάμεσα σε δυο κόσμους, σε κανέναν δε νιώθω καλά. Οι καλλιτέχνες με λένε μικροαστή κι οι μικροαστοί καλλιτέχνη...»