Κάτι καράβια από χαρτί...

Ζω σ’ ένα κόσμο από χαρτί,
όταν χιονίζει όλοι μαζεύουν κομφετί.
Κι όταν ρωτάω που θα σε βρω
Όλοι μου δείχνουνε το χάρτινο ουρανό..
Μια απ’ αυτές τις νύχτες
που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι,
Θα ανάψω μια φωτιά
και θα τη δεις όσο μακριά και να ’σαι.
Θα κάψω αυτό το χάρτινο ουρανό.

Έτρεξα μέχρι το λιμάνι,
Έψαχνα σαν τρελή μέσα στο πλήθος να σε βρω..
Κάποιος μου είπε: μην αργείς,
Ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης.
Μια απ’ αυτές τις νύχτες
που ονειρεύεσαι ασημένια καράβια,
Θα ανάψω μια φωτιά
και θα τα δεις να πλέουν δίχως φρένα.
Θα κάψω αυτό το χάρτινο ουρανό..

Βρήκα στην πόρτα μου χθες βράδυ,
κάτι καράβια από χαρτί.

Χιονίζει πάλι στη χάρτινη πόλη.
Στα χάρτινα σπίτια κοιμήθηκαν όλοι.
Θα βάλω φωτιά στο χάρτινο αετό,
Θα κάψω για πάντα τον παλιό ουρανό...