Εδω δεν χωρανε λεξεις, δυο ''ανθρωπακια'' και ενας σκυλακος, μια βαθεια ανασα, ενα χαμογελο και γεμισες τις ''μπαταριες'', μπορει εντελει να ειναι πολυ ωραια η ζωη.
η ζωή έχει πάντα το χρώμα που της δίνουμε, και μέσα από τα μικρά και καθημερινά πρέπει να μπορούμε να δούμε και να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν μας χαρίζεται εύκολα και τίποτα δεν είναι δεδομένο.Ας προσπαθούμε λοιπόν,να ζούμε τις "στιγμές".
ΥΓ. Τα παιδιά πάντα τα χαίρομαι.Είναι σκληρά και αληθινά και σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα.Αρκεί να μπορείς να τα καταλάβεις.
Βασιλική,
ξέρεις πόσες φορές νιώθω ότι θέλω να μπω στον κόσμο τους;Nα κλειδωθώ μέσα του και να αφήσω για πάντα τον κόσμο των "μεγάλων".Ακόμη το καταφέρνω....
ΥΓ. Αυτό με τους δασκάλους μου δεν το πολυκατάλαβα.Τι εννοείς;
Αχ και να είχα την ηλικία τους! Τόση αθωότητα και ανεμελιά. Καλά...η δεσποινίς δε με το καπελάκι ...όλα τα λεφτά. Ζηλεύω τον κήπο σου...μακαρι να είχα έστω τον μισό...που τα κακόμοιρα τα μανταρινάκια μεγαλώνουν σε διαμέρισμα! φιλιά :-)
νομίζω πως έχεις την ηλικία τους κρυμμένη μέσα σου.Και αυτό το έχω δει πολλές φορές στα όσα έγραφες.Χάρηκα που σε ξανάδα.Ελπίζω να είσαι καλά.Όσο για τις μανταρινιές -τις αγαπώ πολύ- είναι παντός καιρού και πολύ ανθεκτικές και επιβιώνουν παντού. Φιλιά πολλά και από μένα.Τα λέμε.
κ. Χριστόδουλε,
καλό μήνα και σε σας.Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας.
6 σχόλια:
Εδω δεν χωρανε λεξεις, δυο ''ανθρωπακια'' και ενας σκυλακος, μια βαθεια ανασα, ενα χαμογελο και γεμισες τις ''μπαταριες'', μπορει εντελει να ειναι πολυ ωραια η ζωη.
Να τα χαιρεσαι!!!!!
Ονειρεμένα πλάσματα, θαυμαστές ηλικίες! Να χαίρεσαι τους... δασκάλους σου...
Δημήτρη,
η ζωή έχει πάντα το χρώμα που της δίνουμε, και μέσα από τα μικρά και καθημερινά πρέπει να μπορούμε να δούμε και να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν μας χαρίζεται εύκολα και τίποτα δεν είναι δεδομένο.Ας προσπαθούμε λοιπόν,να ζούμε τις "στιγμές".
ΥΓ. Τα παιδιά πάντα τα χαίρομαι.Είναι σκληρά και αληθινά και σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα.Αρκεί να μπορείς να τα καταλάβεις.
Βασιλική,
ξέρεις πόσες φορές νιώθω ότι θέλω να μπω στον κόσμο τους;Nα κλειδωθώ μέσα του και να αφήσω για πάντα τον κόσμο των "μεγάλων".Ακόμη το καταφέρνω....
ΥΓ. Αυτό με τους δασκάλους μου δεν το πολυκατάλαβα.Τι εννοείς;
Αχ και να είχα την ηλικία τους! Τόση αθωότητα και ανεμελιά. Καλά...η δεσποινίς δε με το καπελάκι ...όλα τα λεφτά.
Ζηλεύω τον κήπο σου...μακαρι να είχα έστω τον μισό...που τα κακόμοιρα τα μανταρινάκια μεγαλώνουν σε διαμέρισμα!
φιλιά :-)
ΦΕΎΓΟΥΝ ΚΑΡΆΒΙΑ ΣΤΟ ΓΙΑΛΌ! ΚΙ ΕΓΏ ΣΟΥ ΓΝΈΦΩ ΣΤΟ ΚΑΛΌ....ΚΑΛΌ ΜΉΝΑ ΚΑΛΆ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΊΡΕΣΑΙ ΌΤΙ ΠΟΛΎ
ΑΓΑΠΑΣ...
KaLLinaki μου,
νομίζω πως έχεις την ηλικία τους κρυμμένη μέσα σου.Και αυτό το έχω δει πολλές φορές στα όσα έγραφες.Χάρηκα που σε ξανάδα.Ελπίζω να είσαι καλά.Όσο για τις μανταρινιές -τις αγαπώ πολύ- είναι παντός καιρού και πολύ ανθεκτικές και επιβιώνουν παντού.
Φιλιά πολλά και από μένα.Τα λέμε.
κ. Χριστόδουλε,
καλό μήνα και σε σας.Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας.
Δημοσίευση σχολίου